Dün bilmediðimiz çok þeyi gördük, öðren dik,

Yalnýzlýk getiren hayata, iþte, böyle bilen dik,

Kolayca terk etti, ardý sýra seslendik-dillen dik,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

“Benim oldu dünyalar” derdi, evliliði överdi,

Anýlarýný düþünmeden, nasýl ayrýlýða göverdi,

Uzun uzun düþünmeden, son kararýný verdi,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Dediler “þimdi tükendin”, kaldýn mý gölgesiyle,

Þikayetin çoðalacaktýr, vardýn, onun nefesiyle,

Yalnýzlýk tek kanýttýr, dopdoluydun gür sesiyle,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Duvarlar benimle, buldum karanlýðýn keþfini,

Sessizliðimin ýþýltýsý olmaz, bulamam meþkini,

Uyumayan gözler var, uykuyla kestin iliþkini,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Bütün çaðlarda böyledir, ellerinden akarsa yâr,

Binlerce çaðýn içinde, aþýk gezmiþ, diyar, diyar,

Onca yýlýn aþkýnda, kim olmuþ ki tam bahtiyar,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Günahlarýyla onca kirlendi, gitti de dönmedi,

Evimin içleri suskun, hüznüm hiç tükenmedi,

Hasretiyle bin parçayken, þu halimi görmedi,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Aþk ile dertlerimi yazýyorum, ne oldu gülüme,

Aþký çokça anlatýr oldum, benzedim muallime,

Yaþ doluyor göze, menekþe karýþýnca çiðdeme,

Bir umut esintisi, düþürmüyor gönlüme!..

Veysel Kimene

Sevda Þairi

(Kemal Yenice)