Online Üye
Online Ziyaretçi
‘’Yorgun martılar gibiyiz
Deniz tükeniyor; kanatlarımız
Birer birer düşüyor karanlığa.
Kaçıncı ölünün intiharı bu
Zulmete kurban giden kaçıncı ölüyüm
ben
Kim bilir hangi duman bekleyecek
akşamı
Kirli duvarlarda unuttuğumuz bakışlar
gibi…’’(Alıntı)
Bir kuytunun binlerce kuruntunun
isyanıdır
Bu şiir.
Recim edilmeden evvel cümlelerim
Cümle âlemle el sıkıştığıma inandığım
bir ömür
Cümleten sevdiğim
Kazık kakmayacaktım madem hayata
Zemherilerde ölüp de dirilmenin
matemi.
Aşk iken asam
Ah, içimdeki dev/asa yalnızlık
Göçen kalbim
Meftunu olduğum şehir
İmbatlarda saklıdır benim hikâyem
Hikâyem dahi bana zulmeden ve isyan
eden…
Yüklü beyitleri ötelediğim
Aşka ve Rabbime şirk koşanları en
dibe gömdüğüm
Kaybolduğumun ertesi
Ve işte ruhsatını verdi Rabbim bana
hem hüznün hem umudun.
Şantiye şefiyim, çatlak ruhumdaki
Kırık fay hattından
S/üzülen her kelimenin ve şerh
düşülesi
Bir ferman olsam ne ki
Şer bildiğimde bile inandığım hayır.
Hayır, demeyi bilmediğim bir ömür
Hayrola sevgili semazen ruhum?
Hayırdır nereye düştü yolun?
Ve işte diri diri gömüldüğüm kabrim
Diri diri yandığım dünyanın ateşi ne
ki ne ki?
Zaferimdir benim sevmek
Nidaları bazen solgun bazen elleri
titrek
Ruhumdaki efkâr ve iman
İmha edeceğim kötülüğün de yokken
sonu.
Redifler saklı içimin mezarında
Rica edilesi bir sevgiden çok öte
Akışı ömrün nakşı dünün
Na’şı olsam ne ki sevmediğim günün?
Diril bir alfabedir ruhumun kaldırım
taşları
Sektiğim tek tek her kare
Her yürek.