Yýllar sonra ayný yerdeydi Rüzgâr. Hazan’ý býrakýp gittiði sahilde… Daha önce de birkaç defa gelmiþliði olmuþtu ama bu sefer çok farklýydý. Onca yýl sonra Hazan’dan af dileyecekti. Nasýl diyecekti ne söyleyecekti kendi de bilmiyordu. Onun için oturduðu bankta uzun süre sessizce bekledi. Dudaklarýnýn kilidi çözülmedi bir türlü. Biliyordu bir baþlasa konuþmaya hiç susmayacaktý. Yetseydi yalvarýp yakarmak þimdi Hazan’ýn ayaklarýna bile kapanýrdý.  Yüzü yoktu tek kelime etmeye. Ne diyecekti? Affet yýllarýný mahvettim, seni býraktým gittim ama bak geri geldim. Bu kadar kolay mýydý? Yaþadýðý onca yýldan daha da aðýr geldi bu birkaç saat Rüzgâr’a. Hava bulutluydu ama yaðmur yaðmýyordu. Sessizliðini bozmasý gerekiyordu. Sonunda iki dudaðýnýn arasýndan çýkan ilk söz Hazan oldu, Hazan’ým diyemedi…

“Hazan…

Hazan, buraya ilk geliþim deðil. Daha önce de defalarca geldim. Hep yalnýzdým. Her seferinde seni de çaðýrmayý istedim, yapamadým. Ne yüzüm vardý ne de gücüm. Birçok kez günlerce gelip þu gerideki aðaçlarýn arasýndan buradaki boþ banký izledim. Acaba sen de arada geliyor musun diye? Hiçbir zaman seni göremedim. Ya hiç denk gelmedik ya da beni gerçekten unuttun, bilemiyorum? Yanlýþ anlama sana hesap sormak için söylemiyorum bunlarý. Zaten ne haddim var ne de yüzüm. Hele ki senden gittikten sonra bile gönül kapýmý birkaç ziyaretçiye açmýþ olan ben þimdi kalkýp senin gibi aþkýna sadýk kalmýþ, kimseyi gönlüne ve hayatýna almamýþ birine ne diyebilirim? Benim kýzgýnlýðým ilk günden beri kendime. Sana yaþattýklarýma. Seninle yaþayamadýklarýma. Ve bu hesabýn tek sorumlusu tek suçlusu olduðuma…

Benim miladým sen oldun Hazan. Senden önce ve senden sonra özellikle de senden sonra… Senden öncesini biliyorsun. Hayatýmda unutabileceðim bir günüm olsaydý o da senden önceki beni öðrendiðin o gün olurdu inan. Zamaný geri alabilseydim o güne döner ne olur beni mahkûm et, firar etmeme izin verme, zindanlara at kuyulara at ne olur beni bana býrakma beni gönderme diye yalvarýrdým. O gün yenebilseydim firari gönlümü bir ömür zindan gözlerinde kalýrdým. Konuþtukça saçmalýyorum farkýndayým. Sanki yine sana suç atar gibi oldum. O gün gitmeme niye izin verdin? Neden bu kadar kolay býraktýn beni der gibi? Ýnan bu düþüncelerle söylemedim. Senden gittiðim günden beri nefes alamýyorum. Böyle küçük ihtimaller üzerine düþünemesem inan yaþayamam. Ne zaman yalnýz kalsam bu küçük ihtimallerin üzerine hayaller kuruyorum. Sanki o gün beni býrakmamýþsýn ben hiç gitmemiþim gibi. Ýþte tüm tesellim bu küçük hayaller. En çok içimi acýtan da bunlarýn birer hayal olduðunu biliyor olmak.

Senden sonra yine savruldum durdum. Yine gönlüme ve hayatýma girenler oldu. Þimdi bunlardan bahsedip daha da içini acýtmak istemem. Biliyorum o kadar yaptýklarýmdan sonra bunlar senin için çok küçük sýzýlar hükmünde ama olsun. Ýlk gün de bu gün de senin en ufak üzüntün beni öldürür. Ne kadar saçma kaldý deðil mi bu söz bende. Seni ateþlere atmýþ hayallerini öldürmüþ biri olarak. Senden sonra anladým ben “yapmama”nýn ayrý “yapamama”nýn çok çok ayrý olduðunu. Ve þimdi bir þeyi çok daha iyi anladým ki yapamýyorum diye iþin içinden çýkmanýn sadece kolaya kaçmanýn olduðunu. Ýþte bugün yüzüne bakamýyorsam senden af dilemeyi beceremiyorsam o gün kolaya kaçýp savaþmadýðým için. Kaçýp gittiðim için. Ardýmda bir hazan býraktýðým için. Bugün sana Hazan’ým diyemiyorsam o günkü korkaklýðým için. Ben o günkü korkaklýðýmýn bedelini çok aðýr ödüyorum ve biliyorum ki çok daha fazlalarýný hak ediyorum.

Evet, tek firarým sen deðildin. Ardýmda çok hazan mevsimi býraktým. Ablamý, babamý, okulumu, arkadaþlarýmý, beni tanýyan seven herkesi býrakýp gittim. Hiçbirinde senin kadar yanmadý yüreðim. Ve hiç birinde geri dönmeyi düþünmedim. Sana da geri dönmeye cesaret edemedim, seni böyle yarý yolda býrakmýþken. Tekrar býrakýp gitmeyeceðimin garantisini kendime veremezken sana ne diyebilirdim? En çok da benden sonra hayatýna kimseyi almaman öldürdü beni. Hep merak ettim durdum. Acaba sevgimize olan sadakatinden mi yoksa benim ihanetimden doðan korkun yüzünden mi küstün sevdalara? Her iki ihtimal de mahvetti beni. Sevgimize olan sadakatin ise bu yalnýzlýðýnýn nedeni o büyük sevgiyi boþa harcadýðým için; yok korkundan ise gönül kapýný kilitlemen o büyük gönle yaptýðým bu gaddarlýðým için kendimi hiç affetmedim. Ben kendimi affedememiþken senden nasýl af dilerdim?

Seni býrakýp giderken bana söylediklerin gün gibi aklýmda, hiç unutamýyorum. Hani demiþtin ya bu dünyanýn bir de mahþeri var. Ýnan o günden beri iþte ben o mahþer için can atýyorum. Öyle bir arafa düþtüm ki mahþer bana mükâfat olur. Gideceðini bile bile geldin demiþtin de tek söz edememiþtim. Bir gün olsun aðzýný açýp ne yaratana, ne bir canlýya ne de bir cansýza adýmý anýp tek kelime kötü söz söylemeyeceðini ama elinde olmadan bedeninin, gözlerinin, ellerinin, yüreðinin, teninin senden habersiz seni dinlemeden yapacaðý beddualara engel olamayacaðýný söylemen aklýmdan bir an bile çýkmýyor. Ve biliyor musun ne beddualarýndan ne de ahlarýndan korkuyorum. Benim tek üzüntüm sana bunlarý söyletebilecek kadar senin canýný yakmýþ olmam.  Bilsem ki bir cezam olsa onu çekince azat olacaðým bu yükten, iþte en aðýr cezalara razýyým gözlerinde. Ve biliyorum ki o kadar çok ki günah heybemdeki yükler, cezamý ödemem mümkün deðil.

Aslýnda gitmek için gelmemiþtim sana. O gün diyemedim ama senden gitmek hiçbir zaman ne aklýmda ne gönlümde olmuþtu. Seninle ilgili hayallerim vardý hiçbirinin hayali bile kalmadý. Ýþte, artýk tutunurum hayata demiþtim kendi kendime gözlerini gördüðüm ilk gün. Kendime ne sözler verdiðimi tahmin bile edemezsin. Rüyalarýmda sen ve çocuklarýmýz vardý. Çok deðil iki oda bir evde; en büyük kavgalarýmýz kitaplarýmý neden daðýnýk býraktýðým üzerine olacaktý. Her zaman ve her an yanýnda olacaktým, zindan gözlerinde tutuklu. Senden çok sevemezsem çocuklarýmý onlarýn vebalini nasýl öderim diye kaç geceyi uykusuz geçirdiðimi bir ben bilirim bir de penceremin hemen önünde duran sokak lambasý. Peki, ne oldu da gittim? Neden yenildim? Seni senden çok düþündüðüm için gitmem gerekti. Yýllar önce evi terk etmiþ hiçbir akrabasý olmayan, doðru düzgün bir iþ tutamayan, ilk yýlýmda ara verdiðim okuluma bile ancak senin zorunla geri dönen ben, nasýl çýkacaktým ailenin karþýsýna? Kendimden çok senin adýna utandým. Senin ailen ile kötü olacaðýn gün gibi ortada iken seninle daha fazla kalamazdým. Aylarca iþ aradým, bulduklarýmýn hepsi karýn tokluðunaydý, söyleyemedim. Ne her gün ayný kýyafetleri giymem tarz meselesi idi ne de az yemek yemem diyettendi. Hepsi parasýzlýktandý. Sürekli sahile gelebilmek için kapalý mekânlarýn beni sýktýðý da büyük bir yalandý. Ve çok iyi biliyorum ki sen bunlarýn farkýndaydýn ama bir gün olsun beni utandýrmadýn. Biliyorum mümkün deðil seni unutmam; ellerini, gözlerini, saçlarýný, sözlerini unutsam bu kocaman gönlünü unutamam.

Ben bugün buraya af dilemeye gelmedim. Af dileyecek yüzüm yok. Senden özür dilemeye de gelmedim. Ýþlediðim kabahatlerin özrü yok. Ýçimi dökmeye geldim. Son firarýmý söylemeye geldim. Kendimden de firar etmeye geldim. Merak etme intihar etmeyeceðim, çok þükür inancým izin vermez. Zaten bir tek bu intihar edenleri anlamýþ deðilim. Bitecek bir dünyadaki sorunlar için hiç bitmeyecek bir âleme sonsuz bir sorun ile gitmek... Benim firarým bu dünyadan deðil kendimden. Artýk rüzgâr olup esmeyeceðim. Gönlüm her daraldýðýnda çekip gitmeyeceðim. Yangýnsa yangýn, mahþerse mahþer ne varsa kaderimde onu yaþayacaðým bir ömür ve bir daha hiçbir zordan kaçmayacaðým. Hiçbir gönülde kiracý olmayacaðým. Hiçbir gönlü bir daha kýrmayacaðým. Bitti tüm firarlar.

Hazan, þuan en büyük dileðim nedir biliyor musun? Keþke bunlarý yüzüne söyleyebilseydim… Cesaret edip seni de buraya çaðýrabilseydim. Elimdeki fotoðrafýna deðil de zindan gözlerine bakarak konuþabilseydim. Ve sana Hazan deðil de Hazan’ým diyebilseydim. Ne kadar istesem de hiçbir zaman karþýna çýkamayacaðýmý, çok iyi biliyorum. 

Çünkü affetmenden korkuyorum.