Yaþanmýþ bir hayatýn; yürek burkan, mide bulandýran, kendimizi sorgulatan, hazin hikâyesi...

BAHTÝYAR MI SUÇLU

Kararmýþ bahtý gibi, kara geceyi örtmüþ üstüne,

Acýlarýný, hüzünlerini yastýk yapmýþ,

Kývrýlmýþ yatýyor kartondan döþeðine,

Kapatmýþ gözlerini, küsmüþ doðacak güne.

Kime ne anlatsýn, dinleyen yok ki, anlasýnlar hâlinden,

Üstü baþý kir pas içinde, sokak çocuðu iþte.

Yasak bir aþkýn acý meyvesi…

Issýz bir ormanda doðurup, sarmýþ siyah beze

Çakala kurda yem olsun diye, ormana atmýþ,

Dinden, imandan bîhaber, vicdansýz annesi,

Bekçiler bulup teslim etmiþler, þehrin karakoluna.

Bahtiyar, koymuþlar adýný polisler,

Kaydýný yapmýþlar kimsesizler yurduna.

Gülücükler býrakmýþ somurtan yüzlere,

Ne yaptýysa olmamýþ, sevdirememiþ kendini,

"Veled-i zînâ" deyip, itip kakmýþlar sabiyi.

Esirgemiþler þefkati, merhameti, sevgiyi,

Öðrenememiþ sevmeyi sevilmeyi,

Çok görmüþler, Bahtiyar’a gülmeyi,

Günahsýz yüreðini, kinle karartmýþlar.

Hiç bir aile sahiplenmemiþ kadersizi,

Baba bellemiþ yurt müdürünü uzun zaman,

Daha on iki yaþýndayken, makam odasýnda,

Hoyratça kirletilmiþ, baba dediði sapýk tarafýndan,

Yurdun bekçisi öðrenmiþ nasýlsa hâdiseyi,

Güvenini kazanmak için bîçârenin

Her gün hâlini hatrýný sormaya baþlamýþ,

Kime inansýn, kime güvensin Bahtiyar,

"Amca" diye, þefkatine sýðýndýðý bekçi de,

Döverek ayný sapýklýðý yapmýþ kulübesinde.

Ne yapsýn, ne etsin, nerelere gitsin Bahtiyar?

Tutunduðu bütün dallar elinde kalmýþ,

Güvendiði yüce daðlara karlar yaðmýþ.

Gidecek yeri, sýðýnacak bir kapýsý hiç olmamýþ.

Çocuk yüreði, bu iðrençliðe fazla dayanamamýþ,

Bir gece yarýsý, atlatmýþ bekçiyi, yurttan kaçmýþ.

Uzun süre çöplerden bulduklarýyla doyurmuþ karnýný

Yalvar, yakar, aç, susuz iþ aramýþ aylarca koca þehirde, 

Yaratýlaný, Yaratan aþký için sevenler, iþ vermemiþler.

Karnýný doyuracak kadar ufak ufak çalmaya baþlamýþ,

Bir kaç ay içinde, acemilikten kaptýrmýþ paçayý polislere .

Koymuþlar sýbyan koðuþuna, arsýz, hýrsýz Bahtiyar’ý,

Birkaç yýl yatýrýp tahliye etmiþler hapishaneden sokaða.

Bahtiyar yine iþsiz, yine aþsýz, yine kimsesiz, yine çaresiz.

Yaþ on beþ, yurdu soymaya kalkmýþ, bahtiyarsýz Bahtiyar,

Gizlice duvardan atlayýp gece yarýsý dalmýþ müdür odasýna,

Yükte hafif, pahada aðýr ne varsa, doldurmuþ fanilasýna.

Tam sývýþacakken, bir el, yapýþmýþ ense kökünden saçlarýna,

Masa üstündeki zarf açacaðýný kaptýðý gibi Bahtiyar,

Hiç yüzüne bakmadan saplýyor arkasýndakinin karnýna,

Tam çýkarken kapýdan, zebani gibi biri dikiliyor yoluna,

Elinden atmadýðý zarf açacaðýný, saplýyor O'nun boynuna,

Bahtý gibi kara, gecenin kucaðýna sýðýnýp kayboluyor Bahtiyar,

Televizyonlar, gazeteler, hep bir aðýzdan çemkiriyorlar;

“Kimliði belirsiz bir hýrsýz yurt müdürüyle bekçisini vahþice,

Birini karnýndan, birini boynundan delerek öldürdü” diyorlar.

Aslýnda, Bahtiyar mý vahþi, vahþiler mi bahtiyar, onu, bilmiyorlar.

Dinlemeden, anlamadan gýyabýnda, bîçâre Bahtiyar’ý suçluyorlar,

Bahtiyar mý suçlu, biz mi suçluyuz ? Söyleyin ey insanlar !

aslanyýlmaz#sürgünadam#