Dönmeyenler Sokaðýnda...

Bir gün sende gidip dönmeyenler sokaðýnda yaþarsýn

Tek baþýna kalmýþlarýn kahvesinde

Bir yudum çayý özlemle içenleri görürsün

Sende oturup bir yudum çayla özlemini gidermek istersin

Gideremezsin

Çakýlý kalýrsýn sandalyeye

Kalkamazsýn

Bir bardak çay daha

Yirmi bardak olur özlemi gideremezsin

Gözlerinde yaþlar dökülür bardaðýna

Ýçersin bir yuduma karýþmýþ þekliyle

Saplanýr yüreðine bir hançer

Kalkarsýn sandalyede bir daha gelmek istemezsin

Kaldýðýn sokakta ýssýzdýr karanlýktýr

Yaþayamaz nefes alamazsýn

Sevincini yaþatacak bir sokak mahalle köþe bulamazsýn

Hepsini yýkmýþtýn giderken ellerinle

Anlarsýn geride boþ bir þeyleri býraktýðýný

Piþmanlýðýný katarsýn içine

Yüreðine paslý bir hançer gibi saplanýr

Çýkartamazsýn

Öylesine hissiz kalýrsýn

Ne bu saatlere

Ne o saatlere yansýyacak bir gülüþün

Ne de benim bir umudum kalmýþtýr

Bitmiþtir her þey gidip dönmeyenler sokaðýnda

Mehmet Aluç