Yalnız bir kasabada yaşar ruhum,
Bomboş,soluksuz gar son istasyonum.
Gecenin karanlığında aydınlanmaz sokakları,
Terk edilmiş evlerin sönüktür lambaları.
Rüzgarın kapısını gıcırdattığı kasaba barı,
Daha da çınlar kulaklarımdaki sessizlik çanları.
Geçerken kıyısından haykırır tüm eksikliği,
Artık duyulmayan şarkıların ölüm sessizliği.
Bugün de rota eski kasaba mezarlığı,
Çorak topraklarının asırlardır sulanmadığı.
Bu civardaki en kalabalık yanım burası,
Ben tutarım asırlardır unutulan yası.
Ruhlarımız yabancı olsa da ana dilimiz yalnızlık,
Anlaşırız sessizce çökene dek üstümüze karanlık.
Değiştiremedikleri gerçekleri artık kabullenirler,
Kasabayı terk edenler bir daha geri dönmeyecekler.
Saatler usulca vedayı vurduğunda,
Her gün şu yemini tekrarlarım huzurlarında;
'Yalnız kasabadır benim memleketim,
Bu topraklara karışacak kemiklerim.'

16.11.2021
( Yalnız Kasaba başlıklı yazı Kendine Ait tarafından 16.11.2021 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.