Ertelenmiþ bir düþmüþsün meðer sen en çok da yalnýzlýðýmla bakaya kaldýðým geleceðin uzak duvarlarýndan yazarken bu satýrlarý sana…

Sandýðým týklým týklýmdý düne kadar ve þimdi sanmadýklarým baskýn çýktý bu izdihama.

Yüreðimde pejmürde bir derviþ yaþamakta ve iklimin seferberliði ile sözüm ona günümü gün ediyorum her ne zamanki güneþe rastlasam gecenin dibinde.

Oyalandýðým bir oyuncak adeta ruhum.

Oylumu belki de yalnýzlýðýn.

Olmaz, dediðim her þeyse ansýzýn oluvermekte ve olmazýn oluru sorularýmý kýrpýp da gönderdim firar eden uçurtmamýn kuyruðuna dikemesem de kuyruk misali salýnýyor hayallerim yüreðimin peþi sýra.

Asal bir sayý olduðumu biliyorum üstelik en ufaðý.

Bir o kadar asil ve asi olduðumu da.

Aþikâr yalnýzlýðýn gövdesine takýlý resimler gibi uçuþuyorum rüzgârýn devindiði her karede ve yeryüzünün her miliminde takýlý aklým.

Devasa bir coðrafya saklý içimde.

Dengim olmayan gölgeler uzaklara kaçtýðým ama uzaklar ýsrarcý ve peþim sýra eþlik etmekteler içimden geçen her sözcüðe bazense verip veriþtirdiðim fýsýltýlar en çok da çaðrýsýný duyduðum yakamozlar.

Sisli þehrin yelkovanýyým.

Ýsli yüreðin de gergefi.

Ýzah etmekten fazlasý da gelmezken elimden gel gör ki bir dinleyen bulmak o kadar zor ki hatta nerede ise imkânsýz.

O kadar çok þey saklý ki kilitli çekmecelerde ve devasa bir yorgunluðu da týkýþtýrdým mý yüreðimin içine…

Çetrefilli bir yolculuk anlayacaðýn ve çekincelerim beni darmaduman eden asla itiraf edemiyorum asla inkâr da edemezken aralýksýz yazmak ve konuþmak istiyorum bu yüzden kalemin mürekkebi tükenmiyor oysaki ben bu izafi cüssemle nereye kadar idare edebilirim?

Hele ki insan hem yükümlü hem de hükümlü oldu mu…

Bir düþ saðanaðýna yakalandým bu gece ve düþe kalka ilerledim bilemedim de üstelik yalnýzlýðýmdan dolayý feragat etmiþtim ben bu hayattan ve saðanaðý rahmet bildim derken tevazu yüklü bir haletiruhiye sayesinde nemalandým her bir damladan aslýnda boðulmaktý benimki tam anlamýyla ve tastamam diyemezken hayatýn sunumuna sýfýra yuvarlandým kâinat tarafýndan.

Taraf olduðum kimse yoktu bu hayatta ve sevgiyle örülü idi hayatýn saçlarý ve saçmaladýðýný çok geç anladým hayatýn aslýnda hayatýn da bir suçu yoktu ve gördüm ki; suçlu addedilen en maðdur iklimdim ben ve ne mazlum ne de masum olmam insanlarýn gözünde bir anlam ifade etmiyordu.

Öyle ki…

Sevebilmenin ötesinde kendimi manen yakýn hissettiðim nerede ise her insan bir bir kaçýþmaya baþladýlar benden: elbet an itibari ile fark ettiðim bir firardý bu ve öncesine ýþýnlandým hayatýn ta çocukluk günlerime yolculuk yaptým.

Sevmeyi öðreten kimdi öncelikle net olarak hatýrlamýyorum ama sevmeyi pek sevmiþken bol keseden yaðmalýyordum ben kalpleri adý sevmek adý aþk adý izdiham yaratmak ve bir baktým ki ben büyürken ve daha çok sevebilirken kaçanlar ve firar edenler öylesine çoðalmýþtý ki.

Adýný bilmediðim sadece duyumsadýðým.

Ölümle ilk tanýþýklýðým ve gözyaþlarým dökülmemek adýna kýyasýya mücadele veriyorlardý ve insanlarýn ölümüne ilk kez tanýklýk ediyordum…

Ah, ben…

Sandým ki günler sonra tek tek arzý endam edecekler ve ben resmen günlerce nöbet tuttum kapýnýn önünde ve tek gelenler sadece taziyelerini sunmak adýna çalýyorlardý kapýmýzý ve ben onlarý normal misafirlermiþ gibi karþýlýyordum ta ki bir gece uykumdan uyanýp deli gibi aðlamaya baþladýðým ana kadar ve o gün anladým ki; sevdiðim herkes aslýnda misafiriydi bu dünyanýn ve iþin ilginci kendimi misafir olarak tahayyül etmedim uzun süre ta ki kendime zarar verene deðin ve iþ iþten geçtikten sonra anladým ki; bu dünya asla sonsuza deðin sürmeyecekmiþ.

Geç oldu.

Zor da oldu bir takým þeyleri kolaylýkla idrak etmek ve ben iþte o gün ansýzýn büyüyüverdim.

Sýnandýðým kadar da sakardým severken.

Ya duvara tosluyor ya da bir þeyleri kazara kýrýp döküyordum ama hiçbir þeyi kolaylýkla kýrmadým ta ki yüreðim sonsuz parçaya bölünene deðin derken her parça yeniden parçalandý ve paçavraya döndü yüreðim ve o gün anladým ki; pek çok þey pek çok insan adýna nasýl da geç kalmýþým.

Geç kalmýþlýðýmýn ertesinde kendime dokundum ilk kez.

Sonra kendi ellerimle saçlarýmý okþadým ve annemin sesiyle kendime geldim aslýnda Yaratan’dý bana iþaret veren ve ben son zamanlarda annemle sýnanmýþtým ve onun yaþamý benim için en deðerlisiydi sahip olduklarýmýn yanýnda.

Bir de içimdeki sefil çocuk ve yetiþkin kimliðimle bile býcýr býcýr konuþan içtenliðimle anladým ki; hayli tuhafýna gidiyordu insanlarýn bu neþeli ve coþkulu halim.

Aslýnda aðladýðýmda da beni þaþýrtan çok insana rast geldim ve anladým ki mutsuzluðum birileri için mutluluk veren bir firardý içimdeki cennetten.

Ýçimdeki cennet ve hayatý cehenneme çevirenler üstelik yakýn uzak tanýdýðým tanýmadýðým her kimse çok da fark etmiyordu hani insanlarýn nezdinde…

Bir kimlik kavgam vardý üstelik kendimi bildim bileli ve en coþkulu zamanlarýmý öðrenci iken bir de çalýþma hayatýnda yaþamýþ yaþatmýþken anladým ki denk düþtüðüm baþka sýfatlar da varmýþ ve ben bunu yeni yeni fark ediyordum.

Yerleþik düzende yerlisiydim de þehrin.

Yýlýþýk olansa genelde hüzündü ve ben onu bile kabullenmiþtim.

Yandaþ olansa sevgi yankesiciler sevgimi ve hayallerimi çoktan kapýp kaçmýþken.

Ýzdiham yaratan duygularým ve hayatýmýn genelinde mantýðýmý ön plana sunduðum her halükarda duygularýn devreye girip ansýzýn kararýmý deðiþtirdiðim.

Ne bir isyandý benimki ne de itiraf.

Sadece farkýndalýðýn farklý kýldýðý bir kýyam üstelik kýyýma uðramamýn ertesinde beni bana sevdiren ve Ýlahi Ateþin tüm sýcaklýðý ve kývýlcýmlarý ile de mest olurken çünkü yaþamdý bana armaðan edilen ve kolaylýkla sevebildiðim tek gerçeðimdi hayatýn her anýnda ayakta kalabildiðim ve iþte herkesin hayalini kurduðu o bitimsiz coþku ve sonsuzlukla nihayetinde kavuþmuþtum Ýlahi Gerçeðe ve hala masum kalmanýn hikâyesiydi benim hayatým ve bedelini yalnýzlýk olarak ödesem de…