insan gerçekten içinde bulunduðu sosyal koþullara göre koþullanan, iradesi, varlýðý ve maneviyatý çevresiyle kaçýnýlmaz bir karþýlýklý etkileþim halinde olan bir canlý. yani demek istiyorum ki insanýn gerçekten anlaþýlmaya, dinlenildiðini hissetmeye, varlýðýný bir amaç uðruna devam ettirdiðini bilme ihtiyacý var. durkheim’in de dediði ve tespit ettiði gibi intiharlar, kiþinin sosyal baðlarýnýn zayýfladýðý, bir kurum veya topluluk tarafýndan kollanýp gözetilmediði, yalnýz býrakýldýðý durumlarda vuku buluyor. örneðin modern þehirlerde, kýrsal kesimlere göre daha fazla intihar vakalarýnýn gözlenmesi gibi. cumhuriyetin ilk yýllarýnda, yýllarca saray tarafýndan yok sayýlmýþ, unutulmuþ, yoksul bir halkýn ‘kimsesiz deðilsiniz’ sloganýyla kendisine eðilen yeni bir cumhuriyete sahip olmasý harika bir olay. insana deðer veren, onu kollayan ve gözeten kurumlarýn ve toplumun yokluðunda ise insan farklý yollar arar. bugüne geldiðimizde halk, özellikle yoksul kesim, cemaatlerin ve tarikatlarýn eline düþmüþ; iradesi, hayat telakkileri ve zihinleri bu kurumlar tarafýndan tek bir inanca göre yontulmuþ durumdadýr. iþte bugün, insanýn bir toplumsal varlýk olma ihtiyacýnýn bu gibi rasyonaliteye dayanmayan, metafiziksel, dikte edici, baþka fikirlere deðer vermeyen ve dýþa kapalý kurumlar tarafýndan sömürülmesi durumuyla karþý karþýyayýz.