Canlarım;
El etek öpmez asla şiirlerim,
Öylesine yazarım,
Başucumda hayallerim.
Ben güneşin, denizin sevdalısıyım
Zariftir yıldızlar ve ay
Kanımda sezerim.
Dayanılmaz acılar içinden gelirim
"Kederle çarmıhlandığımda"
Sakaklarımı okşar aklar
Ve sıcaklığı ile ellerimin,
Çocuklar gibi öykünüp
Ağaçlara çiçeklere dokunur
Doğaya gülümserim.
Canlarım;
El etek öpmez asla şiirlerim,
Kâh dört nala vatan derim
Kâh sevdiğime özlemimi anlatırım
Ya da uysalca
Baş eğip vefasızlığa
Kalemimden yas süzerim.
Her yerde dalgalansam da,
Aslında mutluluktur anlatmak istediğim.
Yüreğim ardına kadar açık,
Gözlerim hep sevdalıdır.
Bazen bir kelebek gibi özgür
Bazen bir aşıkdan daha tutsak
Mısralar dizerim,
Canlarım
El etek öpmez asla şiirlerim,
Ne çok ölmüşüm kuş kanatlarında
"Nedense hep ağlamaya hazır"
Şu içli yüreğim.
Şiir kişiliğim her nüksettiğinde
Bir daha ağlarım.
Az yeşermedi özgürlük ellerimde,
Az sular fışkırmadı gözümün dağlarında.
Silmek için uzandığımda masmaviydi yaşlar.
Ormanlar büyüttüm özü insan olan,
Yarınlara umutla bakmak için.
Ki oksijeninde aldığım nefes,
Ölümsüz bir aşk doğurdu.
Canlarım;
El etek öpmez asla şiirlerim,
Bulanık ve ağırdır mazim.
Her şeye rağmen
Bir şafak aydınlığıyla bakarım dünyaya,
Beni ağır uykumdan kaldıran hep şiirdir,
Bunu bilir bunu söylerim.
Sonbaharımda,
Temize çektiğim hayat.
Meğer yaşanmadık ne çok şey varmış.
Ruhumuz ışıldamalı.
Ertelememek lazım hiç bir şeyi.
Ağaçlar yaza hazırlanırken,
Yalnız bırakmamalı.
Canlarım;
El etek öpmez asla şiirlerim,
Yağmurlarla ıslanmalı düşlerimiz.
Kar yağsa da yüreğimize.
Son nefese kadar bitmemeli gülüşlerimiz.
Boşvermemeli aynadaki yüzlere.
Yıldızlar yağmalı, gülen gözlere.
Ütopya değil söylediklerim.
Bende gördüm yangın mavisini.
Bakışlarımla suladım orman yeşilini.
Az mı kafa tuttuk asi rüzgarlara.
Sarılıp da öpmedik mi ılık esen meltemleri?
Kim demiş Ay karanlık diye.
Kim?
