Sus payý dudaklarýn, kurcalardý aklýmý,

Beni benden alýrdý, o muhteþem sözlerin.

Herkes gibi gizlerdim, derinlerde saklýmý,

Iþýk olurdu iþte, karanlýkta gözlerin.

Anlatamazdým seni, sözcüklerim yetmezdi,

Cümleler firar eder, kelimeler kaçardý.

Nasýl inat ederdim, mücadelem bitmezdi,

Ben seni düþündükçe, aklým yiter, uçardý!..

Evet, abdal olmuþtum, aþkýndý hürriyetim,

Özgürlüðün tadýný, nefesinde almýþtým.

Varsýn sensizlik olsun, þimdi bitmez diyetim,

Seninle en tarifsiz, duygulara dalmýþtým.

Hele o gülüþlerin,  endamýnda nazlanýr,

Vururdu ortasýndan, baðrýmý kirpiklerin.

Kývranýr kelimeler, konuþmaz da sýzlanýr,

Öyle derin kanardý, attýðýn çiziklerin.

Þimdi sus dudaklarýn, aklýmýn kýyýsýnda,

Vuslatýnýn izleri, umutlarýmda kanar.

Yüreðimi gömdüler, Yusuf’un kuyusunda,

Yine elbet kýyamaz, Adem ismini anar.

Âdem Efiloðlu