Silvan’a Endiþeli Gidiþ... Aðlayarak Dönüþ…

Artýk Diyarbakýr yolu görünmüþtü. Yeni tayin yerimiz Diyarbakýr ili, Silvan ilçesi, Otluk köyü idi. Diyeceksiniz ki hocam ne oluyor? Ýki yýl, üç yýl dedi mi tayin. Evet, o zamanlar rotasyon uygulamasý ile bölgelere göre, görev yýllarý belirleniyor, bu süre bitince de gerekli hazýrlýklarý yaparak yola düþmek gerekiyordu.

Belki o zamanlar bu zorumuza gidiyordu. Fakat bunun iyi taraflarýnýn daha çok olduðunu yýllar sonra anladým. Deðiþik bölgeleri, deðiþik kültürleri ve deðiþik insanlarý tanýma fýrsatý buluyor, hayat tecrübesi kazanmýþ oluyordum. Yaþamýma ve düþüncelerime çok olumlu katkýlarýnýn olduðunu söyleyebilirim.

Atandýðým yeri görmek için Silvan’a gittim. Deðiþik bir bölge, deðiþik insanlar. Ne yalan söyleyeyim, içimde endiþe ile karýþýk bir heyecan var. Fakat bu endiþemin yersiz olduðunu çok geçmeden anladým. Ýnsanlarýn sýcakkanlý, cesur, samimi, mert, dürüst, misafirperver oluþlarý düþüncemin yanlýþ olduðunu ispatladý. Ýlçede tanýþtýðým köylülerle bir akþamüzeri köye gittik. Köye gidinceye kadar hava kararmýþtý. Hiçbir yeri göremedim desem yalan olmaz. Sabah kalkýnca ilk iþim okulu görmekti. Ýlk þoku ilçede yaþadýðým için, okulu görünce fazla bir tepkim olmadý. Ýlçede köylülerle konuþurken, okulun durumunu, öðrenci sayýsýný sorduðumda köylüler:
— Hocam, okulumuz yeni yapýlýyor. Henüz inþaatý devam ediyor demezler mi?
— Ne yani, þu anda ders yapacaðýmýz bir sýnýf yok mu? Dedim.

Neyse bunlarý geçelim. Okulun yanýna varýnca gördüm ki, henüz duvarlar yeni örülüyor. Yani bir iki aydan sýnýfta derse baþlayamayacaðýmýz anlaþýlýyordu. Þoku artýk atlatmýþtým. Kader, nasip dedim. Kýsmetimizde bu da varmýþ. Ýçimdeki eðitim aþký ve çocuk sevgisi, mesleðe duyduðum saygýdan dolayý katlanmamýz gerektiðine inanýyordum.
On beþ günlük kanuni süremi tamamlayýp yeni görev yerime gelip baþladým. Annem ve eþimle birlikte köye geliþimiz biraz maceralý oldu. Nasýl annemle birlikte Ordu’ya vardýðýmýzda çamurdan zor bela eve geldiðimiz gibi, bu seferde köy yolunun bazý bölümleri bozuk olduðundan, yaðmurlu havalarda taksiler çamura saplanýp kalýyorlar. Bizde akþamüzeri çamura saplandýk. Rahmetli anam ikinci kez çamurla karþýlaþýyordu. Çevreden gelen köylülerin yardýmýyla güç bela çýkarak köye ulaþtýk Bu çamura saplandýðýmýz yerler için sonralarý çevre köylerle de iþbirliði yaparak, çakýl taþlarý dökerek yolu normal bir hale getirmek için uðraþtýk.

Öðretmenim! Bu Günde mi Çalýþacaðýz?

Okulun bahçesini de öyle bir temiz hale getirdik ki köylüler okula gelince memnuniyetlerini ifade ediyorlar:
— Hocam elinize saðlýk, okul bahçesi çok güzel olmuþ diyorlardý. Bahçede irili ufaklý taþ býrakmadýk. Her yer yemyeþil çimenle kaplanmýþtý. Öðrencilerimi herhalde çok çalýþtýrýyordum ki;
— Çocuklar! Bugün çevre temizliði, tertip, düzen ve çalýþmasý yapacaðýz deyince çocuklar beni kýrmamak, incitmemek için bir þey söylemiyorlardý ama.
— Öðretmenim! Bugün de mi çalýþacaðýz? Diye gözümün içine bakýyorlar, adeta gözleriyle çalýþmak istemediklerini söylüyorlardý. Çocuklarý teneffüslerde ve derslerin bitiminde, hafta sonunda her yakaladýðým yerde çalýþtýrýyordum. Çalýþtýrýyordum ama onlarýn gönüllerini alýyor, yaptýðýmýz iþin önemini de anlatmayý ihmal etmiyordum. Öðretmen olarak gerek köy halkýna, gerek öðrencilerime örnek olmak zorunda olduðumun bilincindeydim. Temiz, tertipli ve düzenli olmanýn insanýn baþta gelen görevlerinden olduðunu anlatýyor ve de uyguluyordum. Ýnþallah öðrencilerim haklarýný helâl ederler.

Okulun bahçesi yetmiyor, bazen de köyün içinde çevre temizliði yapýyorduk. Köyde zamanýmýz boldu. Öðrencileri ne zaman çaðýrsam iþleri olmadýðýnda hemen geliyorlardý. Yani elimizin altýnda bir öðrenci ordusu vardý. Göreve baþladým diyorum, biraz öncede söylediðim gibi okul bahçesinde ders yapacaðýz. Köyde okul çaðý geçmiþ sekiz, dokuz, on yaþlarýndaki çocuklarý toplayýp geçici bir kayýtla ders baþý yapmýþtým. Çocuklar çimene uzanýyor, defterlerine çizgi çalýþmalarýný yapýyorlardý.

Buraya kadar iþler kolay. Hocam! Nasýl kolay diyorsun diyenler olacaktýr. Köyde elektrik yok, su köyün içindeki çeþmeden saðlanýyor. Okul inþaat halinde. Ýþin zor tarafýný þimdi söylüyorum. Sýký durun. Maalesef erkeklerin dýþýnda Türkçeyi bilen yok. Yani kadýnlar ve çocuklarla anlaþmak epeyce zor. Gel þimdi sen, konuþtuðunu anlamayan çocuklara okuma yazma öðret!

Evet deðerli meslektaþlarým! Mesleðe yeni baþlayan genç öðretmenler! Anlattýklarým size masal gibi gelebilir. Fakat bunlarý yaþadým ve anlatýyorum. Doðruyu söylemek gerekirse bu durum beni telaþlandýrmadý deðil. Fakat kýsa sürede kendimi toparladým ve iþe sabýr, kararlýlýk ve azimle, tabii en baþta da sevgi ile baþladým.
Öðrencilerle iyi bir iletiþim kurabilmem için daha önce ilçede bir süre eðitim görmüþ sevgili Hayati ÜÇENAK adýndaki genci dil konusunda yanýma yardýmcý aldým. Kýsa süre içinde çocuklarla anlaþmaya baþlamýþtým. Söylediklerimi anlýyorlar ve yapýyorlardý. Okulun tek öðretmeni olduðum için müdürü de, öðretmeni de, hizmetlisi de bendim. Görünüþte bütün bunlar dað gibi karþýnýza çýkan zorluklar olarak görülebilir. Ýçinizde meslek aþký ve çocuk sevgisi varsa, bu gibi zorluklarý kolayca atlatýrsýnýz.

Aylar sonra nihayet inþaat bitmiþti. Okulu boþ bir þekilde teslim aldým. Sýra, masa, yazý tahtasý, kýsaca hiçbir þey yok. Öðrenciler ve eþimle birlikte okulu temizledik. Haftalar sonra Milli Eðitim Müdürlüðünden 10 takým sýra ve yazý tahtasýný teslim alýp sýnýfa yerleþtirdik. Köyde okul yeni açýldýðý için çok ilginç olaylara da þahit oluyordum. Bunlardan birkaçýný sizlerle paylaþmak istiyorum.