Susmayan sirenleri var þehrin aslýnda þehrin de haz etmediði.

Çalmayan düdükleri var þehir vapurlarýnýn ve þehrin dört gözle beklediði.

Þiir giyinmiþ mizacý sokaklarýn ve tevazu yüklü.

Þairse kimliðinin sarmalýnda aþka düþkün ama aþerdiði kadar eþ deðer deðil bekledikleri ile içinden geçen.

Aklýn sýnýrlarý zorlanýyor ne zamanki baþý öne düþse þehrin ve þairin þüheda mazisi aralýksýz zonklatýyor baþýný ve depreþen özlemi düne kaykýldýðý zeminde zemherileri soluyor bir baþýna.

Dik acýlý bir üçgen:

Þair ve þehir ve þiir.

Perçemine yaðan karlar var gecenin ve þair ayýrt etmekte zorlanýyor ne zamanki kalemi eline alsa direniyor da þair en çok da þehre sevdalý yüreðinde kuþlar uçuþuyor ve þehrin ýþýklarýna yakýn gözleri belki de þiire uzak yüreði en çok da þimþekler çakarken þehrin kubbesinde þair susup bekliyor.

Kýyamet alameti olan biten.

Aslýnda olup bitmeyen ne varsa.

Ýrsi bir hastalýk gibi þair nasýl ki Ýstanbul ile özdeþleþmiþ ve de dünü ve tüm ailesi ve atasý ve atisi þehir ile iç içe geçmiþ.

Ýstanbul rüyasý deðil gördüðü baþlý baþýna kâbus.

Ziyadesiyle telaþlý da þair en çok da yolu þiire düþtü mü.

Farkýnda olmadýklarý ve de: kýblesinde saklý ne var ne yok dününden deðil gününden dertli þair ve top yekûn firar etmiþ duygular nemalandýðý dünün özlemi ile yanarken içi için için.

Yarýna mal ettiði bir hezeyan günün de sökükleri.

Dündeki mutluluk ve coþku ve þimdi þair nasýl da uzaðýnda bunca güzelliðin ve yaþanmýþlýðýn.

Bir dokusu var iken sözcüklerin þiire namzet.

Bir kokusu varken þehrin aþka delalet.

Bir iklimse yürekte yaþayan bir ikilemse bentlerden taþan.

Bir heyelan belki de þairin izini sürdüðü ve artçýlarý günün yarýnlarýn da yükümlülüðü.

Ayan beyaz hüznün sarmalýnda geçen yaþam.

Arz ezilesi duygularýn köklediði ve talebi yok iken aþkýn ve sevginin, þairse bir talebe ürkekliðinde bilgiye ve   aþka açlýk duyan.

Hýnca hýnç yer gök.

Harmandalý oynayan mýsralar.

Hercai sözcükler aþkýn kayrasýndan sökün eden ve þiir ekip umut biçen þair ve þehir.

Ayrý gayrý kalamadýðý duygular ve pekiþen hasret aslýnda þairin duyduðu özlem kendine ve de dününe bir o kadar kendine zulmettiði günün nezdinde iki arada bir derede þair yolundan sapmadan yaþamaya ant içmiþken.

Bir þelale ise yürek.

Çaðlayan sözcüklerden biçilesi nimet.

Bir rabýta ise hazýr ol da durduðu ve batýlý duygularýn þairin uyuduðu deðil gözü açýk gördüðü kâbuslarýn neticesinde hala da umut teknesini salmýþken enginlere.

Kýpýrdayan sadece yüreði.

Suskular giymiþ oysa ezelden.

Sehven yenik düþtüðü ve þevki sönen ve yaþama sevinci çalýnan.

Günlük deðil ömürlük sevmelerden yana yüreði þairin.

Ömrünü uðruna heba ettiði nice insan en çok da kendine zulmettiði ve zamlý tarifesi zanlarýn aþkýn evrelerinde kaybolan bir sihir gibi ansýzýn sevip ansýzýn yok olan coþkusu.

Depreþen yara.

Deliþmen bir mevsimden de yok ötesi ve iþte þairin kursaðýnda kalan yaþama sevinci oysaki þair ömrünü adadý aþka ve þehre: ve þiir asla tapýlasý bir put deðil taptýðý sadece Rabbine ve yakýn durduðu daha da yakýnlaþtýðý gün ve gecenin nemli gözlerinde saklý bir þelale gibi kâh içine akýttýðý kâh þiir olup ruhunu ve evreni damýttýðý…