Bir yangýn vardý görsen, manasýnda neminde,

Demek ki gözlerime, bakmayý bilmiyorsun.

Vuslatý yakýyordum, hasretinin deminde,

Usul usul özlemle, akmayý bilmiyorsun.

Mecnun deðildim amma, hiç etmiþtim ben onu,

Ben  ukala deðilim ,bizleri baðlar  konu,

Sabýrtaþlarý çatlar, sanma ki yoktur sonu,

Tespih edip sevdayý, çekmeyi bilmiyorsun.

Eðer ki baksa idin, saf tutardýk aþka biz,

Tek yürekte tutuþur, yetmezdi nefesimiz,

Tarihin yapraðýnda, anýlarda kalýr iz,

Anladým sayfalara, ekmeyi bilmiyorsun.

Arada kýzmak gerek, edalara nazlara,

Türküler döþeseydin, aðýt olup sözlere,

En ulvi sözcükleri, name name sazlara,

Notalarla dans edip, dökmeyi bilmiyorsun.

Bak deðiþti dünyamýz, yatan kör kalkan þaþý,

Aç geziyor mahalle, yetiþmiyor maaþý,

Neyleyim söyleyiver, çile sardýðým yaþý,

Umuduma bir çýra, yakmayý bilmiyorsun.

Hercai bir düþ için, heba etme hayatý,

Sevgi ek sen dünyaya, Âdemin nasihati,

Eksik etme dilinden, zikri ve salavatý,

Allah’ýn huzurunda, çökmeyi bilmiyorsun.

Hak katýna aþk ile  çýkmayý bilmiyorsun…

Adem Efiloðlu