Ezan sesi derinden derine þehrin üstünde rahmet rüzgârý olarak esiyordu. Anne endiþeli gözlerle uyandý. “Hayýrdýr inþallah” diyerek yataðýndan kaktý. Lavaboya giderek abdestini aldý. Rabbinin huzuruna saygýyla durdu. Melekler sanki kendisine eþlik ediyormuþçasýna huþu içindeydi. Görünmez varlýklar Rablerinin huzuruna seher vaktinde duranlara eþlik etmek için görevlendirilmiþlerdi. Onlarda kýyam, ruku ve secdede onlara eþlik ediyor, dualarýna amin diyorlardý.

Nesrin haným duasýný yaptýktan sonra adeti üzere Kur'an-dan bir bölüm okumak için Mushaf'ý açtý ve okumaya baþladý. “Ya-Sin…..” kendinden geçmiþti. Okumasý bittikten sonra daha güneþ doðmamýþtý. Oðlu Ömer'i de namaza kaldýrmak için odasýna gitti. “Haydi oðlum Ömer'im, namaz uykudan hayýrlýdýr. Hadi kalk!”

Ömer ilk önce biraz saða sola dönerek nazlandý. Çünkü anneler kadar çocuklarýnýn nazlarýný çekecek baþka kimse olmadýðýný gayet iyi biliyordu. Bunun için de her gün bu tatlý yaramazlýðý kendisine çok görmüyordu.

Ancak namaz vakti geçmeden mutlaka kalkýp Rabbinin huzurunda durmanýn mutluluðunu yaþardý. Meleklerin nefes alýþ veriþlerini hissedercesine de dualarýnda sürekli olarak melek annesinin iyiliðini isterdi.

Ömer'de namazýný bitirdikten imtihana gireceði umuduyla kitaplarýný çýkarýp çalýþmaya baþladý.

Annesi çocuðunun çalýþtýðýný görünce hafiften tebessüm ederek dudaklarýndan tatlý mýrýltýlar duyuldu. “Allah'ým emeklerini boþa çýkarma. Yetimin baþýný okþayanlarý da yalnýz býrakma. Oðlum razý olacaðýn güzel insanlardan olsun. Amin”

Nesrin haným güneþin ýþýltýlý yüzü pencereden görülmeye baþladýðý sýrada mutfakta kahvaltý hazýrlýyordu. Bu sýrada kendi kendine konuþuyordu. “Allah'ým hayra yormama yardým et! Ýnþallah baþýna bir þey gelmez. Ya gerçekten bu gün bir kaza yaparda ölürse! Ben ne yaparým o zaman. Allah'ým oðlumu sana emanet ediyorum. Baþka kimsemiz yok!”

Nesrin haným rüyasýnda oðlunun trafik kazasý yaptýðýný görmüþ ve bundan dolayý da oldukça endiþelenmiþti. Kadere inanmasa Ömer'i bugün dýþarý bile býrakmayý düþünmüyordu. Ancak oðlu dünkü ablalarýn verdiði umutla geceyi derin bir uyku, sabahý da ders çalýþmayla geçiriyordu. Nasýl onu engelleyebilirdi ki? Rüyasýný ona nasýl anlatabilirdi? Anlatmaktan vazgeçti. Yüzüne bir tutam tebessüm kokusu sýkarak oðlunun yanýna gitti.

“Ömer haydi oðlum kahvaltý hazýr, bir koþu da ekmek al da gel. Ben de kardeþinle ilgileneyim.” Ömer kitaplarýný toplayarak düzenli bir þekilde masanýn bir kenarýna býraktý. Sonra da üstünü giyinerek annesinin sözünü ikiletmeden hemen ekmek almaya koþtu.

Þehir yavaþ yavaþ hareketlenmeye baþlamýþtý. Ýþine gitmek için insanlar erkenden yola çýkmýþlardý. Ömer de bu kervana katýlmak için kahvaltýsýný yapmýþ ve annesinden izin alarak dýþarýya çýkmýþtý. Saat dokuzu gösteriyordu. Ablalarýnýn söylediði bankanýn yanýna doðru ilerliyordu. Dolmuþa binmemiþti. Çünkü dolmuþa vereceði parayla akþama iki ekmek daha alýrým diye düþünüyordu. Yoksulluk felaketi bireyleri yaþamýn içinde daha tedbirli davranmaya alýþtýrýyordu. Birileri cimrilikten dolayý yemezken bazýlarý da, yiyeceði bir þey olmadýðý için yemezdi. Nihayetinde ikisi de fakirdi. Birisi sevgi ve paylaþým fakiri, diðeri ise sermaye fakiridir. Sevgi fakiri daha zavallýydý. Çünkü elindekinden ne kendisi istifade ediyor ne de baþkalarýný faydalandýrýyordu.

Ömer bankanýn yanýna varmýþtý. Duygularý dolu dizgindi. Ýmtihan heyecaný kendisini sarmýþtý. Gözü kendisine gelecek muþtusu veren melek ablalarý arýyordu.

Ancak ortalarda görünen yoktu. Gözlerindeki ýþýðýn sönmemesi için görebilme umuduyla saða sola bakmakta ýsrar ediyordu. Yok, yoklardý iþte… Hayat yine kendisine kötü bir þaka yapmýþtý. Bir tutam umudu yine karanlýk bir çukura yuvarlanmýþtý. Oysa ne kadar da inanmýþtý. Geleceklerine o kadar içten ve samimi bir duyguyla inanmýþtý ki bunu annesiyle paylaþarak onu da umutlandýrma gibi bir hataya sürüklemiþti.

Umut ýþýðýnýn yavaþ yavaþ söndüðü gözlerde hüzün bulutlarý oluþmaya baþlamýþtý. “Ýnsanlara bir daha güvenmeyeceðim. Bir daha asla insanlarýn sözlerine umut baðlamayacaðým. Allah'ým senin her þeye gücün yeter. Senden baþkasýna güven duydurma ne olur Allah'ým!”

“Heyy Ömer Ömeeer” Adýný tekrarlayan sesin yükselen ritmiyle kendine geldi. Arkasýný dönüp baktý. Karþý kaldýrýmdan kendisine gülen gözleriyle bakan iki genç kýzý gördü. Bu sefer gözlerinden sevinç yaþlarý akýyordu. Bir koþu da ablalarýna varýp sarýlmak için karþýya doðru seðirtti. Ancak tam bu sýrada aþaðýdan süratle gelen bir arabayý Ömer fark etmemiþti.