Ahmet rüyada mý yoksa gerçek hayatta mý olduðunu tam kestiremediði bir kalabalýðýn arasýnda mezarlýða doðru ilerliyordu. Kalabalýk bazen “El Fatiha” nidalarýyla duruyor, soluklanýyor, eller yüzlere sürülüyor ve tekrar yürümeye devam ediyorlardý. Mezarlýðýn lahuti sessizliði cemaatin dualarý, aminleri ve fatihalarýyla ara verse de bir müddet sonra tekrar mistik bir sessizliðe bürünüyordu.
Mezarlýk saðlý sollu kol kola dizilmiþ çam aðaçlarýnýn hazýr kýta karþýlama ekibi ve kuþlarýn tatlý çýðýrýþlarýyla oluþturduðu küçük bir koroyla gelen misafiri aðýrlýyordu. Ahmet kalabalýðýn arasýnda sessizce ilerliyordu. Az ileriden kürek sesleri iþitiliyordu. Cemaat omuzlarýnda taþýdýklarý tabutu hýzlý bir þekilde son uðurlama yerine doðru götürüyorlardý. Sanki bir an önce kurtulmak istiyormuþçasýna…
Mezarýn baþýna gelmiþlerdi. Nice büyük salonlarý, odalarý beðenmeyen insanoðlu için hazýrlanmýþ bir seksen uzunluðunda, elli santim geniþliðinde ihtiþamlý bir çukur gözleri alýyordu. Burada yatýlýr mý diyen nicelerinin üzerinden uzun süren mevsimler geçmiþti. Ýþte yeni bir misafir daha aðýrlamak için insanoðlunun gözünü dolduracak büyüklükte bir misafirhane daha hazýrlanmýþtý.
Ahmet þaþkýn gözlerle çukura inen iki kiþiye baktý. Birisi düz sarý saçlý, geniþ omuzlu bir genç, diðeri ise kumral, mavi gözlü yakýþýklý bir delikanlýydý. Bu ikisini çok iyi tanýyordu. Çünkü ikisi de kendisinin öz mü öz oðullarýydý. Ne iþleri vardý, ne geziyorlardý çukurun içinde? Seslenmek, “çýkýn oradan” demek istedi ama çocuklarýnýn böyle centilmen bir tavýr içinde olmalarý kendisini duygulandýrdý. Birden seslenmekten vazgeçti. Ama gözlerinden süzülen o derin, anlamlý yaðmur taneciklerine bir türlü mana veremedi. Bir insan ancak ciðerinden birisi için dökebilirdi bu yaþlarý. Celal ve Furkan’ýn duyarlý yüreklerinden gözlerine yansýyan hüznün melodisi, Ahmet’in gözlerini doldurdu. Hüzün melodisiyle sarsýlan gözleri biraz ileride kadýnlarýn arasýnda tanýdýk yüzlerle daha da dalgalandý. Eþi Nesrin Haným ve üç kýzý bir köþede kýzarmýþ gözlerle metaneti kaybetmemeye çalýþan yürekle dua ediyorlardý. Acaba bu ölen kiþi kimdi ki bu kadar yakýnýyla birlikte mezarlýða doluþmuþlardý. Aslýnda kendisi de nasýl buraya geldiðini tam hatýrlamýyordu.
Tabut açýldý. Bembeyaz elbisesiyle dünyanýn tüm kirlerinden kurtuluþun muþtusunu veren boydan takýmýyla yenidünya yolcusu mezar metrosuna indirildi. Güneþ yavaþ yavaþ apartmanlarýn ardýndan evine doðru çekiliyordu.
Nasýl ki her doðan güneþin batýþý, her ilkbaharýn bir kýþý varsa her doðan insanýn da ölümü vardý. Ebedi deðildi fani insanlar için dünyanýn omuzlarý. Rodeoya katýlmýþ bir kovboy gibi kimisi az, kimisi çok kalýyordu dünya atýnýn sýrtýnda. Ama sonunda hepsi düþüyordu topraðýn kara baðrýna.
Topraklar kürek kürek atýlmaya baþlandý. Birkaç kürek atan çekiliyordu kenara. Herkes çorbada tuzu olsun hesabý bir parça toprak serpiyordu beyaz takýmlý yolcunun üzerine. Ahmet’te atmak istedi ama o cesareti bulamadý kendinde. Diz çöktü mezarýn yaný baþýna.
Ýmam telkine baþladý. Herkeste ölümün hazin sessizliði hâkimdi. Hazan mevsimindeki aðaçlar gibi solgundu Sümeyye, Fatma ve Mevlüde. Kýzlarýnýn bu sararmýþ hali gözlerinden kaçmadý. Bir þeyler söylüyor aðlýyorlardý, ama bir türlü anlamýyordu. Hele Celal ile Furkan o gencecik çaðlarýnda birden sonbahar rüzgârýnýn sert esintisiyle çarpýlmýþçasýna sararmýþlardý.
Telkin bitmiþti. Topluluk yavaþ yavaþ daðýlýyordu. Eþi Nesrin Haným siyah bir eþarp baðlamýþ, kýzlarý ile birlikte kadýnlarýn taziyelerini kabul ediyorlardý. Furkan, Celal amcalarý Halil, Bülent ve eniþteleri Yahya'da erkeklerin taziyelerini kabul ediyorlardý. Amcalarý Halil çocuklarý baðrýna bastý. Halalarý Nurgül ile Nilüfer ise kýzlarýn yanýndaydý. Ahmet’te onlarýn yanýna gitmek için çöktüðü yerden kalktý. Ama birden omuzlarýnda bir aðýrlýk hissetti. Geriye döndü. Birden irkildi.