Geçen gün pek sevdiðim Kalem Dostlarým Sevgili Hatice ve Melike’den ayný e-postayý aldým “Alkýþþþþþ...” baþlýklý…

Küçük küçük yaþanmýþ komik hikâyelerden oluþuyordu. Okudukça yüzüme gülümseme, gülümsedikçe ruhuma bir aydýnlýk yayýldý… Ayný günün akþamý eski dosyalarýmý karýþtýrýrken zamanýnda not ettiðim yaþanmýþ komik hikâyecikler elime geçti her birisi yaþanmýþ fýkralar adeta… Sizlerle paylaþýp gülümseteyim dedim. Bakalým becerebilecek miyim?

1998–1999 yýllarýydý Muþ-Varto’nun Aðaçaltý köyünde Asker Öðretmen olarak görev yapýyorum. Bir hafta sonu arkadaþlarla buluþtuk hoþ beþ derken arkadaþlarým okuldaki baþlarýndan geçen komik olaylarý anlatmaya baþladýlar:

(Bu sohbetler sonrasý “Küçük Fatma“ ile ilgili þiirlerimde doðmuþtu bu dost sohbetlerinden…)

Hemþehrim Zeki Bey anlatýyor:
—Sosyal Bilgiler dersindeyiz, bir þeyler anlatýyorken konu iyice daðýldý öyle bir yere gelince ne konuþtuðumu da unuttum hatýrlatsýnlar diye öðrencilere:
—Çocuklar nerden geldik buraya deyince… Öðrencilerden biri parmak kaldýrýp söz aldý:
—Orta Asya’dan geldik öðretmenim… Demez mi koptum iyice…

Yine Zeki Bey anlatýyor:
Birinci sýnýf öðretmeni Mustafa Bey çocuðun birini tahtaya kaldýrýr:
—Hasan’ýn “sa” sýný yaz bakalým der.
Çocuk, saf ve masum masum bakarak:
—Hasan’ýn “sa” sýný bilmiyorum pýrasanýn “sa” sýný yazabilir miyim? Der.


Yine Zeki Bey -laf aramýzda çok matrak birisidir- yine anlatýyor:

Birinci sýnýf öðretmenlerinden Yýlmaz Bey “Cemil cici kuþ öttü.” fiþini vermiþ aradan bir iki gün sonra tekrar için çocuklardan birini kaldýrýr ve bu fiþ cümlesini okumasýný ister. Çocuk okur ama nasýl:
-“Cemil cücük öttü.” Diye.

(cücük=kuþ -bizim burada-)

***

Asker dönüþü Gaziantep’te bir okulun öðretmenler odasýndayýz.
Fen Bilgisi (Fen ve Teknoloji) Öðretmeni Aliye Haným anlatýyor:
Bir gün 7/B sýnýfýndayým sýnýfýn en yaramazý Recep’in yaramazlýklarýndan býktým:
—Recep Allah annene yardým etsin deyince ne dersin beðenirsiniz…
—Hocam benim gibi evde 6 tane daha var…

Bizim menþur Nuri Bey yine bir gün yaramazlýk yapan bir öðrencisini döver (tokat atar) ama sonrada çok piþman olur. Çocuðu kaldýrýr bir soru sorar çocuk bilir ve hemen aferin 4 (5’lik sistemde) veriyorum sana der.
Oradan sýnýfýn sivri zekâlýlarýndan biri kalkar:
—Hocam beni de dövün… Der.
Nuri Bey:
—Oðlum niye döveyim bir þey yapmadýn ki… Deyince.
Çocuk:
—Hocam arkadaþý dövdünüz sonra 4 verdiniz de… Der.

Yine Nuri Bey öðrencilerden birisine kýzmýþ ve sýnýfýn süpürgesini eline alýp vurmaya baþlamýþ.
Çocuk:
—Hocam niye süpürgeyle vuruyorsunuz… Deyince de.
Nuri Bey:
—Oðlum tozunu alýyorum tozunu… Demiþ.

Yine Bir gün yaramazlardan biri gelip Nuri beye yanýlýp yazýlmýþ bir soru sormuþ:
—Hocam kar yaðarken havada niye birleþmiyor…
Nuri Bey Nasrettin hoca misali yine bir tane indirmiþ çocuðun suratýna okkalýca:
—Elektriklenmeden demiþ ve eklemiþ.
—Birleþseydi altýnda kalýrdýk… Diye.
Çocuk yediði tokatý unutup.
—He ya gerçekten altýnda kalýrdýk… Demiþ.

***

Yine Gaziantep’te görev yaptýðým okullarýn birinde tanýdýðým öðretmenlerimizden Mehmet Sait Bey “Vakýf Haftasý Etkinlikleri” töreninden sonra öðretmenler odasýnda Ýlçe Milli Eðitim Müdürlüðünden gelen misafirlerin konuþmalarýndan sonra söz alarak iki anýsýný anlattý:

Bir gün belediye otobüsünde gidiyorum, ayný otobüse emekli olmuþ müzik öðretmenim bindi iki durak sonra (o sýralar kendisi 50 yaþlarýnda öðretmenini siz düþünün) ve hemen kalktým yer vermek istedim. Beni oturttu hemen bir ön koltukta oturan çocuðu kolundan tutup kaldýrmaya çalýþýrken:
—Bak iþte benim yetiþtirdiðim öðrenci sensin, senin yetiþtirdiðin öðrenci de bu… Der.

Bir gün dersteyim diye baþladý yine Sait Bey, uzun süredir ders içinde gözlemlediðim bir çocuk her zamanki gibi yine tahtaya yazýlanlarý defterine geçirmiyor. Kafam attý öðrencinin baþýna dikilip iyice kýzgýn bir þekilde defterine niye hiçbir þey yazmadýðýný sordum. Çocuk pervasýzca:
— Hocam hiç sordunuz mu niye yazmýyorum diye… Deyince bu cevabý beklemeyen Sait Hoca:
—Peki, sorayým bari niye yazmýyorsun… Deyince
Çocuk:
Hocam biz üç kardeþiz babam iki kardeþimi seviyor, beni sevmiyor, hep onlarla þakalaþýyor, oynuyor benimle ilgilenmiyor… Der.
Sait hoca çocuðun baþýný okþar:
—Bak ben seni seviyorum… Der.
Çocuk:
—Sizin sevmenizle olmaz… Der. Sait Bey o an biraz düþünür bir þey demez, teneffüste çocuðun arkadaþlarýndan birini yanýna çaðýrýr ve:
—O arkadaþýnýn babasýna selamýmý söyle, çocuðuyla ilgilensin ve sevsin… Diye haber yollar.
Sabah ayný çocuk derste harýl harýl yazýyor, parmak kaldýrýyor, konuþuyor... Bugün niye yazdýðýný sorunca çocuk, ýþýl ýþýl parlayan gözlerle:
—Oooo hocam akþam babam beni sevdi, benimle oynadý… Der.

Aradan bir zaman geçince yine dersinde bir çocuk yazmýyor, yanýna yaklaþýp niye yazmýyorsun deyince…
Haber saldýðý çocuk sýrýtarak olduðu yerden:
—Hocam sevgiye ihtiyacý var galiba… Deyince bütün sýnýf gülüþür…

Yalan dünyada hep aðlayacak deðiliz ya...