Zaman buseler dağıtarak geçiyordu
Almıla’nın düğününde…
…
Almıla’nın yüreği bir yangın yeriydi
Gidip de gelmeyen evdeşin
Görevinde ki bu son seferiydi
…
Gönül yarısı gitti ve bir daha gelmedi
Şu Tanrı Dağlarında
Bir mezarı bile olmadı
Almıla’yı bir daha gülerken gören olmadı
…
Almıla’nın sönmek üzereydi yaşama ateşi
Efkârını harmanladı, vuslatını ahrete saldı
Gözyaşlarında teselli ararken
Erken gelen bir ölümle dul kaldı
…
Almıla hayatın salıncağında
Tüketirken tüm direncini
Mahnılara gülüp, ağlamaya yasak koydu
Korumaya çalıştı inancını
…
Almıla’nın gönül yarası kumraldı
Acısı tarifsiz bir maraldı
Geride hüzün kemirmiş hayalleri
Kaldı sahipsiz… Al, aldı…
…
Almıla’da yıllandı acının hüzünlü rengi
Bir daha kuşanıp gelmedi ahengi,
Afsız hükümlere gark etti
Bir daha bulunamadı dengi…
..
Almıla ‘Hayata ölüm’ dedi, ‘Ölüme Hayat! ’
Yüreğini delip geçmişti kınından çıkan hasret
Bu yüzdendi konar–göçerliği. Heyhat!
…
Almıla gözlerine hüzün perdelerini çekip,
Soluk ay ışığında ayrılık türküleri söylerken
Akbaşlı karlı dağlar ile gecenin dorukları
Her gece ona kulak kesiliyordu
…
Brs–250510
