Kadriye YAPICI   

         Rüzgarýn uðultusunu, yapraklarýn hýþýrtýsýný, kýyýya vuran dalgalarýn þýrýltýsýný, balýkçý teknelerinin pata patalarýný, aðostosböceklerinin bitmek bilmeyen cýrýltýsýný, yaþlý adamýn topraðý havalandýrmak için kullandýðý çapanýn zemine deðerken çýkardýðý sesi hatýrlýyor muyuz?

Adýna hayat dediðimiz, ardý ardýna eklenmiþ telaþlý günlerin büyük þehirlerde hiç dinmeyen yorgunluðundan çok baþka, ondan çok ayrý bir hayatýn ve zamanýn varlýðýný, biz içine girsek de girmesek de sürüp gittiðini duyumsatan doðanýn sesini veya sessizliðini en son ne zaman duyduk?

Süs ve püsle, haz ve hýrsla, yerine koyamadan harcamakla doldurduðumuz koca bir dünya ve “moderin” hayatýmýzda çok farklý akan bir zaman var bugün. Yetiþmemiz gereken onca iþ, meþkuliyetlerimiz, varmak istediðimiz yerler, amaçlarýmýz, fethedilecek hedeflerimiz...

Oysa diktaklarý nabzýmýza kafa tutsun diye kolumuza taktýðýmýz mekanik saatlerin, þaþmaz pilli saatlerin, iþe geç kalmayalým diye bizi uyaran dijital saatlerin gösterdiðinden çok farklý, biz farkýna varsak da varmasak da akýp giden baþka bir zaman daha var. Biz o geniþ zamanýn farkýna, kimi zaman ayna karþýsýnda saçýmýza aklar düþtüðünü gördüðümüzde, kimi zaman çocuðumuz yuvadan uçup gittiðinde, hayatýmýzýn belli baþlý dönemeçlerinde varýrýz. Farkýna farýrýz da,o farkýndalýðý bir idrake dönüþtürmez, o idrakin gerektirdiði olgunlukla davranmak yerine, belki beþ dakikalýk bir arýnmadan sonra, yine yüreðimizi karartýp günlük hýrslarýmýzýn peþine düþeriz.

Hiçbir zaman hükmedemeyeceðimiz, istediðimiz gibi eðip bükmeyeceðimiz geniþlikte bir zaman yokmuþ, her þey takvimlerimizin denetimi altýndaymýþ gibi yaþamaya devam etmek için, yüzümüzde beliren kýrýþýklýklarý, saçýmýza düþen aklarý, bedenimizin biryerlerinde biriken kilolarý, cilt kremiyle, botoksla, saç boyasýyla, sporla, þu ya da bu”operasyonla” geri çevirmeye çalýþmakla içine düþtüðmüz haller ne gülünç!

Zamanýn doðal, gerçekten doðal, güneþle, ayla, mevsimlerle belirlenen akýþýna meydan okumak, geceyi gündüze çevirip hayatý yirmi dört saatlik dilimlere ayýrmak basit bir matematik iþlemimidir sadece? Dönüp duran, sonsuz sayýda tekrardan, alýþkanlýklardan, alýþkanlýktan kaynaklanan bir rahatlýktan ibaret eski zamaný, durmadan ilerleyen, ilerlerken bir sürü þeyi ardýnda býrakan, ancak yeni zaferleri hedef göstererek var olabile obur bir yeni zamanla ikame etmek, insan hayatýnda çok daha derin bir dönüþümü iþaret etmiyor mu?

Zaman, sandýðmýzdan da çok etkiledi yaþayýþýmýzý. Hayatý fethetmenýn en önemli gailemiz haline gelmesi, bize, kazanýlacak ve harcanacak paralardan baþka konuþacak þey býrakmadý adeta. Eski vakitlere ait bir deðer olan söz silindi ve yaþamýn özü tamamen kayboldu.

Ýnsan evladýnýn yarattýðý medeniyetin galip dayandýðý yerde doðanýn anbean tükenmesi, belki yarýn yaþayacakbir dünya bulamayacak olmamýz, bir yerlerde yanlýþ yaptýðmýzý göstermiyor mu hala? Neden kendimizi bu yanlýþla yüzleþmesi gerekenlerin, sorumlu olanlarýn dýþýnda tutuyoruz?

Neden dünya giderek yok olurken bizler umursamazca havalara bakýp ýslýk çalmaya devam ediyoruz?

Doðanýn ve zamanýn efendisi olmaktan vazgeçmek ve “uygun adým ileri doðru” yürüyüþümüzün yolundan kendi istediðmizle sapmamýz gerek. Hem doðanýn, hem de bizim kurtuluþumuz ancak böyle mümkün olacak.

Bunun hangi yol yordamla olacaðýný bilmiyoruz belki, dönüp dönüp kendimize sormamýz gerek: Nasýl? Nasýl?

Vakit az, paylaþmak, sarýlmak için.
Yaþadýðýmýz coðrafya zor, sartlarý aðýr.
Yüreði daha fazla küstürmemek lazým.
Sýrtýmýzda aðýr küfeler, her gün katlanan.
Ve koþullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacým