Öðrencilik yýllarýmda dedem köyde ikamet ediyordu.biz þehirde ikamet ediyorduk.Her Cuma akþamý okuldan çýkýnca hemen istasyona koþar tren ile dedemin yanýna giderdim.Hayatýmýn ve karakterimin þekillendiði en güzel yýllardý o yýllar ..Cumartesi ve Pazarý dedemle ve köydeki arkadaþlarýmla geçirmeyi çok seviyordum.. Okul harçlýðýmý rahmetli dedem verirdi.(Allah nur içinde yatýrsýn) ... Maddi ve manevi olarak babamdan daha çok emeði vardýr benim üzerimde. Ýlkokul mezunu bile deðildi rahmetli ama bugün beni ben yapan deðerleri ondan öðrendim ben.Burada sizinle sadece bir öðretiyi paylaþacaðým..Cuma akþamlarý köye sevinçle giderdim ve her seferindede sanki bir bayram havasý eserdi..Cumartesi sabah kahvaltýsýndan sonra dedem haftalýk harçlýðýmý verirdi.Dede burasý köy burada bana para lazým olmaz ki harcayacak yer de yok zaten ihtiyaçta yok derdim..O da olsun derdi sen al paraný cebine koy, para insanýn yürüyüþünü, konuþmasýný ,deðiþtirir oðlum, cebinde para varken daha güvenli ve dik yürürsün ve hiç bir zaman arkadaþlarýnýn yanýnda çekingen davranmazsýn derdi..O yaþlarda bana özgüveni aþýladýðýný,bu basit fakat asil davranýþýn benim karakterim üzerindeki olumlu etkilerini yýllar sonra anlayabildim..Allah ondan razý olsun...

02,07,2009
Hicabi ÇALIÞKAN