DENÝZ YILDIZI

                Bu sene kýþ kendini þiddetli gösterirken ; güneþin aydýnlýk çýðlýðý bir türlü dondurucu soðuða engel olamýyor ve durmadan yüzüme ve yüreðime karanlýðýn sislerini çöktürüyordu.

                Günlerden pazartesiydi ve biz edebiyat dersinde konumuzu bitirmiþ olmanýn sevinç ve telaþý içinde öðretmenimizin verdiði testleri çözmekle meþguldük  . Neredeyse  bürün dikkatimi testlerin o bitip tükenmek bilmeyen monotonluðuna kaptýrmýþtým.  Bu sýkýcý havayý gidermem için bir þeyler yapmam gerekiyordu. Ya test çözmeyi tamamen terk edecek  ya da uzun zamandan beri düþlemiþ olduðum bir hikayenin kollarýna atýverecektim kendimi.

Aslýnda hikaye yazmayý o kadar gönülden istemiþim ki edebiyat öðretmenimizin söylediði söz beni havalara uçurmaya yetip artmýþtý bile…

Edebiyat öðretmenimiz:

-Çocuklar içinizde hikaye yarýþmasýna katýlmak isteyen var mý?

Aman Allah’ým ! Edebiyat öðretmenim sanki içimden geçenleri okumuþ gibi. Tevafuklar beni o an o kadar sersem etti ki ellerimi titreyerek kaldýrdým.

-Öðretmenim ben bu yarýþmaya katýlmak istiyorum.

Öðretmenim tebessüm ederek yüzüme baktý ve bana doðru yürüdü.

Sýrtýmý sývazlayarak:

-Tahminimde yanýlmamýþým Ferit ve senin bu yarýþmada baþarýlý olacaðýna inanýyorum.

-Teþekkürler öðretmenim. Ýnsanlar bazen baþkalarýna söyleyemediklerini kâðýtlara söylerler. O kaðýtlar onlarýn duygularýna, düþüncelerine sýrdaþ, arkadaþ olurlar. Ýþte; benim bu zamanlar böyle bir sýrdaþa o kadar çok ihtiyacým var ki.

Öðretmenim bu cümlelerimden sonra gülümsedi ve  yýllarýn verdiði bir tecrübeyle:

-Baþarýlar .dedi

Ben de hiç vakit kaybetmeden iþime koyuldum. Hikayenin konusu, çocuk gözüyle hayattý. Bir nevi bizden hayallerimizi onlarla paylaþmamýzý istiyorlardý. Ben bu hikayeyi yazacaktým tüm çocuklarýn adýna.

Sonuçta bu bizim hikayemizdi ama; nasýl baþlayacaðýmý bilmiyordum. Konu görüþte basitti fakat özünde o kadar derindi ki düþüncelerimi bir türlü bir kalýba sokamýyordum. Aslýnda bu hikayeye konu olacak o kadar çok çocuk biliyorum ki yaþadýklarý sýkýntýlý hayattan dolayý  bir türlü geleceðe  dair umutlarý olmayan. Hepsinin geleceðe dair umutlarý güneþli bir havada yerdeki kar gibi eriyip yok olmuþtu. Umudunu devam ettirmek isteyenlerde vardý . Simit satan , boyacýlýk yapan … Eminim ki hepsinin birbirine benzer hayalleri vardý. Polis, öðretmen ,doktor , hakim olmak gibi…

Hepsi tek tek gözlerimin önünden gelip geçiyordu. Gözyaþlarým titrek titrek akmaya baþladý…

Siz, kendi yaþýtlarýnýzýn gözlerinde hiç çaresizliði gördünüz mü? Ben gördüm…

Ben ayaðýnda ayakkabýsý olmayan çocuklar ,et yiyemeyen yetimler ve okula gidemeyen çaresizler gördüm.

Bizim gözümüzle nasýl olmalýydý acaba hayat? Ben hikayeme az önce söylediðim acý ama gerçek memleket mevzularýndan  biriyle baþlamak istiyordum. Nitekim kalemimin gücü bunlarý yazmaya yetmiyordu.

Hikayemin üzerinde derin düþüncelere dalmýþken;

Annem :

-Ferit hadi yemeðe demesiyle aþaðýya indim.

Sofrada :

-Anne hikaye yazmak uçuruma benziyor. Düþüncelerim uçurum gibi birbirinden  ayrý ve bir türlü birbiriyle pekiþmiyor.

Annem yýllarýn verdiði bir yorgunlukla :

-EEe oðlum uçurumlarý sevenlerin kanatlarý olur..

Annemi anlamýþtým sanýrým. Kanat ve uçurum kelimeleri bana ilham olmuþtu. Kalbimdeki diðer konularla bu kelimeler karþýlaþýnca hikayem kafamda þekillenmiþti.

 Uçurumun eþiðine gelmiþ çocuklar ve bu çocuklardan bir tanesi benim can dostum Orhan. Orhan dedim ya gözlerim yavaþ yavaþ buðulanmaya baþladý. Aðlamamak için pencereden dýþarýya ,yaðan yaðmura baktým. Geçmiþe dair tüm hikayeler sevgi gibidir saklanamaz. Ýþte bu acý gerçek hikayede saklanýlmayacak kadar mühim ve gerçekti.

                Orhan, ailesi tarafýndan çok sevilen ve takdir edilen yarýna dair hayalleri olan idealist bir çocuktu ve yine bu hayallerini birileriyle paylaþmak için güzel dostlar edinen iyi kalpli bir Cennet kuþu gibiydi. O büyümek ve bir an önce  hayal ettiði çiftliðini kurmak istiyordu. Hatta bu hayaline o kadar çok baðlanmýþtý ki yapýþtýrma kartonlarla kendine göre tasarlamýþtý bile bu çiftliðini.

                Orhan ‘ýn bu mutlu ve umut dolu hayatý , ta ki anne ve babasý ayrýlana kadar sürmüþtü. Bir çocuk için, bu hayatta en acý , en zor þey gerçekleþmiþti. Anne ve babasý ayrýlýrken Orhan rüzgarýn yapraðý oradan oraya savurmasý gibi savrulmuþ ve bu vakadan çok darbe almýþtý. O, artýk hayallerini bir sandýða kilitlemiþ; sinirli, vuran-kýran bir çocuk olmuþtu. Benle birlikte bütün çevresi deðiþmiþ ve her türlü kötü alýþkanlýða alýþtýrýlan bir çocuk olmuþtu. Ailesini kaybetmiþ bir yavru ceylan gibi yalnýz ve sevgiye muhtaçtý. Hayatýn yorucu maratonuna yenik düþmüþtü.

   Ondan en son aldýðým habere göre , ýssýz bir sokakta uyuþturucu komasýna girmiþken bulunmuþ ve zor bir þekilde hastaneye yetiþtirilmiþ…

Geçenlerde onu ziyarete gittim. Annesi, onun artýk yürüyemeyeceðini söyledi. Odasýna çýktým ona teselli vermek için , uyuyordu. Baþucunda kartondan yaptýðý ve bir hayal olarak kalacaðý  çiftliði duruyordu. Gözlerimden akan yaþlara engel olamadým. Dilim, kalbimden geçenlere tercüman olamýyordu ve kendimi zor dýþarý attým. Ne garip , hayat dolu bir dostumdu ve þimdi o hayalleri bir sandýkta onu bekliyor. Týpký , onun bir zamanlar onlara ulaþmak için umutla beklediði gibi.

Kafamda hep þu soruya cevap aradým:

-Neydi bizi uçurumun eþiðine getiren þey?

Neydi gözleri umut dolu olan , yarýna tohumlar saçan, küçük kafalarýnda kocaman bir dünya barýndýran bu çocuklarý  uçurumun eþiðine getiren?

Aslýnda hepimiz bu dünyaya birer kar tanesi gibi tertemiz geliriz. Hepimizin bir ütopyasý vardýr, hayallerimizle o ütopyamýzý þekillendiririz ve kötülükleri asla oraya almayýz. Orada mutlu , huzurlu ve sebat içinde yaþarýz. Ellerimiz ve yüreðimiz tertemizdir orada. Yýldýzlar ülkesi gibidir ve biz o ülkede gül kokularý içinde güller toplarýz.

Ne yazýk ki hayatýn ahtapot gibi olmasý ve ütopyamýzý kamçýlamasý, bizi o uçurumlarýn eþiðine getiriyor. Kendimizi, karaya vurmuþ deniz yýldýzý hissederiz ve birilerinin gelip bizi tekrar denize atmasýný bekleriz. Bazen gelen olmaz ve Orhan gibi orada yalnýz, çaresiz kalýrýz.

Bana , bizleri nasýl yetiþtirmeli diye sorsalar, onlara bizi yaþadýðýnýz zamana göre deðil yaþayacaðýmýz zamana göre yetiþtirin , uçurumun eþiðine getirerek deðil , ütopyalarýn içine sokarak yetiþtirin derdim. Yine hayatta en güzel kitabýn  ‘Annem’ adlý kitap olduðunu ve annelerin ütopyalarýn sultaný olduðunu söylerdim.

Benim gözümle hayat, hayallerle doluydu. Týpký Orhan ‘ýn ve diðer deniz yýldýzlarýnýn olduðu gibi. Nasýl bir dünya istediðimizi hayal etmek, o dünyanýn temellerini atmak demektir. Bu hayaller bazen sýcak bir aile yuvasýnda oturup kartondan çiftlik yapmak olabilir ,bazen de bir bayram gününde bayramlýklarýný giyerek hem büyüklerin ellerini öpmek hem de þeker toplamak olabilir. Kim bilir belki dünyanýn bütün çocuklarý bir araya gelip güneþle kol kola kýrlarda koþarak mutluluk ve özgürlük þarkýlarý söyleriz.

                                                                                                                   FESÝH   SARIGÜL

Dünyanýn bütün çocuklarýna…

NOT: Lise yýllarýndan kalma, kalp deryamda tekrar fýrtýnalar kopartan bir hikaye.