“Eşinizin Ankara dışında herhangi bir yakını var mı?
Engin, polis memuruna başını iki yana sallayarak “Hayır dedi. Eşinin fotoğrafını isteyince de alelacele cüzdanından çıkardı ve eli titreye titreye uzattı. Elif'in resmi, ilk kez kendi resminin yanından ayrılıyordu. Yüreğinin yandığını hissetti.
“Lütfen yalvarıyorum karımı bulun! Ona bir zarar gelmesinden çok korkuyorum! dedi bitkin bir halde.
Memurun “Siz merak etmeyin! Mutlaka bulacağız onu diyen güven veren konuşması ve sırtını sıvazlayışı biraz da olsa içini rahatlatmıştı. Karakoldaki bürokratik işlemler tamamlandıktan sonra dışarı çıktı. Bir süre sokaklarda avare avare dolaştı. Evinin kapısını açarken “Allah'ım ne olur gelmiş olsun diyordu içinden ama gerçekler onu karşılayan sessiz duvarlar kadar soğuktu. Ayakkabılarını çıkarıp salona geçti. Kendini koltuğun üzerine attı. Vücudunun her bir noktası ağrıyordu. Eli kolu bağlanmıştı resmen. Kafasındaki olumsuz düşünceleri bir türlü söküp atamıyordu. Beynini ne kadar zorlasa da Elif'in nereye gitmiş olabileceği konusunda bir tahminde bulunamıyordu. Bir süre sonra gözleri kapanıverdi.Çalan telefonun sesiyle içinde bir ümit ışığı belirdi. Hemen koltuktan doğruldu ve ayağa kalktı. Ahizeyi hızla kaldırdı ve “Elif! Neredesin sen! diye haykırdı.
“Oğlum hayırdır ne Elif'i! Delirdin mi sen!
Ahizenin diğer ucundaki ses annesine aitti. Gözlerini sıktı ve ellerini yumruk yaparak bacağına vurdu. Ne diyecekti şimdi! Resmen kalbi sıkışıyordu.
“Anne şey ben…
“Ne oldu oğlum? Konuşsana! Neden Elif diye açtın? Sesin de çok heyecanlıydı. Bana doğruyu söyle!
“Bir şey yok, merak etme! Asıl sen neden beni aradın onu söyle!
“Babanın rutin kontrolleri var yavrum. Doktor bir tetkik daha istedi ama bizim burada yapılamıyormuş. Ben de babanı alıp size gelmeyi düşündüm. Hem seni görmüş oluruz hem de hastanedeki işlerimizi hallederiz. Birazdan çıkıp bilet alacağım ama şimdi içime kurt düşürdün! Elif'le aranızda bir şey mi oldu? Kavga mı ettiniz?
Engin, birden hıçkırıklara boğuldu.Elif, sabahtan beri yok! diyebildi.
“Ne demek yok! Nerede olduğunu sana söylemedi mi? Vah vah! Ben, ondan sana hayır gelmeyeceğini söylemiştim oğul! Dünya kadar kız varken sen tuttun anasız, babasız, onun bunun elinde büyümüş bir kıza bağlandın. Olacağı buydu işte! Onun gidişi planlıdır oğlum. Hatta belki de…!
“Anne lütfen susar mısın?
“O zaman nikahlı karına sahip çık! Sağda solda sürtmesin!
Engin, daha fazla dayanamadı ve telefon kapatıverdi. Bazıları annesiyle her şeyi paylaşırken Engin'de durum tam zıddıydı. Babasıyla daha rahat iletişim kuruyordu.
Hemen babasını aradı. Babası; kendisi için endişelenmemesini asıl Elif'e ne olduğunu bilmek istediğini söyledi. Engin, babasının sesini duyunca bir hayli rahatlamıştı.
“Baba sorma! Elif saatlerdir yok. Polise de haber verdim. dedi.
“Allah Allah! Oğlum kaza maza gelmesin başına!
“Araştırdılar. Gün içerisinde herhangi bir kaza haberi ulaşmamış!
“Oğlum biz de gelelim bir yardımımız olur belki!
“Babacığım gelmeniz, işleri daha da karıştırabilir. Bir gelişme olursa ben sizi ararım. Kırılmadın değil mi? dedi çekinerek. Babası “Nasıl istiyorsan öyle olsun oğlum dedi.
Engin, babasından sonra işyerini aradı ve amirinden üç gün mazeret izni istedi. Müdürü yine anlayış göstermişti. Engin, yol boyunca vicdanıyla hesaplaşıp durdu. Karakola gidene kadar beyninin içindeki “Bütün suç benim! cümlesi bir sakız gibi düşüncesine yapışıp duruyordu.
Saatler Engin için ağır, Elif için hızlı ilerliyor gibiydi. Elif'i açlık, susuzluk ve yorgunluk değil büsbütün yalnızlık ve korku sarmıştı. Gözü kara bir şekilde çıktığı yolda, geldiği nokta kör karanlıktı. Sanki aydınlık olsa ne fark edecekti ki. Dolmuşların yerini sorduğu adamın söylediklerini düşündü. Ne kadar da haklıydı.
“Engin, sana çok ihtiyacım dedi içinden.Sanki bir ameliyata girmiş de narkozun etkisinden yeni yeni kurtuluyormuş gibiydi. “Ben buraya ne cesaretle geldim. Ya Engin! Kim bilir şimdi ne haldedir! dedi.
Telaş içinde çantasını karıştırmaya başladı. Telefonu nihayet avuçlarının arasındaydı. Fakat telefonu kör ve sağırdan farksızdı. Bunun üzerine karşıda gördüğü büfeye doğru ilerledi. İçeride, orta yaşın hafif üzerinde bir adam vardı. Elif, usulca pencereye doğru yaklaşarak Pardon telefonunuzu kullanabilir miyim? dedi ürkek bir tavırla. Adamın işaret ettiği telefonun ahizesini hemen kaldırdı.
Elif, numarayı çevirirken büfe sahibinin bakışları Bu saatte, böylesi genç ve masum yüzlü bir kadının ne işi var sokaklarda der gibiydi. Telefonun sesini duyar duymaz Engin'in açışı bir olmuştu. Yüreği yerinden fırlayacak gibiydi. Elif, “Engin ne olur buraya gel! Ben çok korkuyorum diyordu.
Engin, heyecandan konuşmakta güçlük çekiyordu. “Canım benim! Meraktan öldüm! Neredesin sen? dedi kekelerek.
“Sivrihisar, Aşiyan-1 Mahallesi son duraktayım. Seni bir büfeden arıyorum.. Yalvarırım buraya gel!
“Derhal bir durak taksisine bin ve seni polis karakoluna götürmesini iste! Sakın rastgele bir taksiye binme. Beni orada bekle. Anladın değil mi? Ben hemen yola çıkıyorum!.
Elif, ücreti ödedikten sonra telaş içinde sağına soluna bakındı. Az ileride bir taksi durağı vardı. Hızlı adımlarla ilerledi. Taksiye binip en yakın polis karakoluna lütfen derken nefes nefeseydi.
Elif, karakolda Engin'i bekliyordu. “Her zaman bu kadar şanslı olmayabilirsin. Attığın her adımı iyi düşün kızım diyen yaşlı polisin sözleri hala kulaklarındaydı. Gözü sürekli karakolun giriş kapısındaydı.
Uzun bir bekleyişin ardından nihayet Engin gelmişti. Elif, Engin'i görünce gözyaşlarını tutamadı. Birbirlerine sarıldılar. Engin “Ne işin var burada? diye sordu. “Hislerim, kabusumun sebebinin burada olduğunu söylüyor. Lütfen bana yardım et! O gördüğüm yüz mutlaka burada yaşıyor eminim bundan! Ne olur beraber arayalım Engin'in yüzü birden pancar gibi olmuştu.
“Hayatım sen çok yorgunsun! Ne konuştuğunun farkında değilsin! Senin rüyalarındaki adamı nasıl buluruz. Aklını başına topla! Elif, yalvaran gözlerle kocasına baktı.
“Buradaki hastanelere gidip, doğum kayıtlarını arayalım. Muhtarlık arşivlerini araştıralım. Belki öz annemi, babamı tanıyan birini buluruz. Benim hatırlayamadığım bir şeyler var ve ben bunu bulmak istiyorum anlatabiliyor muyum?
“Oldu! Hazır karakoldayken istersen polise senin şu kabus adamın eşgalini çizdirelim, ağaçların üzerine de afişini bastıralım. Bulana da ödül teklif edelim! Lütfen Elif, mantıklı ol! Olmaz böyle bir şey! Hadi beni yorma da eve gidelim!
Elif, inatla yerinden kalkmıyordu. Engin, derin bir iç geçirdi. Elif'i bir türlü anlayamıyordu. Ama onu her şeyden çok seviyordu. Ne yapacağını bilemez bir haldeydi.
Aysel AKSÜMER
DEVAM EDECEK
