Geçenlerde evden çýktým þehir merkezine doðru halk otobüsüyle yol alýrken her zamanki gibi etrafý gözlemliyordum. Kara yollarýnýn ortasýna yapýlan refüjlere ekilen çimlerin üzerilerine yayalarýn geçmesi için karo taþlar konmasýna raðmen, insanlarýn o taþlar üzerinden deðil de hemen yanlarýndan yürüyerek oradaki çimlerin yok olmasýna ve çirkin bir görüntü almasýna sebep olduklarýný gördüm. Bu gibi durumlar çarþýya kadar o kadar fazla idi ki. Ýþin ilginç olan yaný ise bu durum hep çimler zarar görmemesi için döþenen karo taþlarýn hemen saðýndan ya da solundan çimlere basýlarak yapýlmýþtý.

                Bir an düþündüm! Çocukluðum aklýma geldi. Önce yüzümde þirin ve mutlu bir gülümsemeye sebep oldu aklýma gelenler. Dedemin su ile çalýþan bir deðirmeni vardý ve ben çocukluðumda okullarýn tatil olmasýna on gün kala anneanneme bir mektup yazardým( o zaman ev ve cep telefonlarý yoktu tabii) Anneanneciðim seni çok özledim, annem beni dövüyor falan diye duygu sömürüsü dolu bir mektubu postaya verirdim. Tabii çok geçmez rahmetli, gül kokulu, hala kokusu burnumda olan, aklýma geldikçe hani derler ya burnumun direðini sýzlatan, caným anneannem ellerinde içleri dolu dolu bir sürü valizlerle geliverirdi. O geldiði zaman benim yüzümde güller açardý, hatta koruyucum geldi diye hafiften þýmardýðýmý bile hatýrlýyorum.

                Beklenen gün gelir hepsi 5 olan karnelerimizi aldýktan sonra biz Safranbolu’ya yola çýkardýk. Ýþte o günler çocukluðumda hiç unutamadýðým ve özlemle andýðým en mutlu günlerimdi. Sonra köy havasý, büyüklerimizin özenle bize bakmasý, temiz hava da çabasý olan bir tatil baþlamýþ olurdu. O zaman þahýs arabasý nadir bulunur, toplu taþýmacýlýk dersen sabah ve akþam olmak üzere iki kere yapýlýrdý. Ama biz Babaannemle beraber karakaçaný alýr yola koyulurduk deðirmene gitmek için. O çoðu zaman büyük ve yaþlý olduðu için öncelikli olarak karakaçana biner, arada da beni m yorulduðumu düþündüðü için beni bindirirdi. Bir yandan da bana sureleri öðretirdi Allah ondan razý olsun.

                Þimdi yoldaki refüjlerde ekili olup ezilen çimlerle, bu çocukluk hikâyenin ne ilgisi var dediðinizi duyar gibiyim. Ýþte, beni gülümseten olayda, benim çocukluk anýlarýmda gizli. Ne hikmetse uçsuz bucaksýz çimenlerle dolu olan arazide ilerlerken, bizim karakaçan daha önce baþkalarýnýn da ayný yerden giderek patikaya dönüþtürdüðü o yoldan hiç ayrýlmaz, hep o yolu takip ederdi. Patikanýn ne saðýna nede soluna sapmazdý.  Gideceðimiz yere varýncaya kadar,  trafik ýþýðý, yaya geçidi olmadýðý halde, ona okulda eðitim verilmemesine raðmen iz olarak patikadan yoluna devam ederdi.

                Günümüze geldiðimizde, uzay çaðý olarak nitelendirdiðimiz bu yüzyýlda, insanlarýmýza televizyon, internet kanalýyla ya da okullarda eðitim verilmesine ve onlarýn geçmeleri için karo taþlar döþenmesine raðmen, oradan deðil de saðýndan, solundan gidip çimleri ezmeleri beni hem üzmüþ, hem de güldürmüþtü. Yani hayvan dediðimiz karakaçan bile eðitim almamasýna raðmen gideceði yolu biliyor, ama bizim uzay çaðý insanlarýmýz gideceði yolu bilemiyordu.

                Ýþte! Belediyelerimizin para vererek,  gözlerimize, çevremize estetik katmak için ektiði güzelim çimler, bizim karakaçan kadar olamayan insanlar tarafýndan ezilerek, bu güzelliklerin yok olmasýna ve çirkin görüntüye sebep oluyorlardý.  Yorumu sizlere býrakýyorum ve lütfen çevremize duyarlý olalým, çevremizdeki emeðe, güzelliðe sahip çýkalým diyorum…

                Bu dileklerimle, hoþ kalýn, hoþça kalýn diyorum…  Saygýlarýmla…

                                                                                                                             Sakine BAHADIR

                                                                                                                                  24.01.2012