Zeynep' imin doðumunun 5. gününde sabah 6 da içim yana yana uyandým... Ýçimde anlatýlamaz kötü bir his vardý, sanki yüreðim yanýyordu... Yerimden kalktým, hastane koridorunda uyuyan annemi ve kayýnvalidemi uyandýrdým, beni bebeðime götürün dedim...

        Yataðýmdan kaldýrýp beni arabaya bindirdiler yoðun bakýma çýkardýlar... Kapýdan girer girmez hemþire, annesi saat 9 da gel dedi bana... Kötü bir þeyler oluyordu, çýkmadým oradan, bebeðime bir þey oldu, bana söylemiyorsunuz deyip aðlamaya baþladým. Hemþire hemen içeri kaçtý o kadar korkuyordum ki bebeðimin yanýna girmeye!  Baya bir giremedim, sonra yavaþ yavaþ içeri gittim. Bebeðimin ciðerlerine boru takmýþlar ve aðzýndan kan gelmiþti... ALLAHIM yine hatýrladým içim bir hoþ oldu !  0lduðum yerde dondum kaldým , çok kötü vaziyetteydi kýzým, caným meleðim, mosmor olmuþtu ;  yanýna gittim, küvezin kapaðýný açtým, kýzým gitme vaktin geldi mi? Dedim, ama gitme anneni býrakma ! Dayanamam annem,  yapma ! Dedim... Sadece aðzýný azýcýk kýpýrdatabiliyordu ve tek gözü yarý açýk bana bakýyordu...

       Doktora gittim bebeðim ölüyor dedim, doktor 20 dk kalbi durdu, beyin kanamasý geçirdi ve üzgünüm umut yok dedi… Yýkýldým, bir baðýrabilsem, hastane inlerdi. Tuttum kendimi sadece hüngür hüngür aðlayabildim...

       Küvezdeki bebeklerin hepsi aðlamaya baþladý, sanki bebeðimin yasýný tutuyorlardý, dýþarý çýktým anneme kýzým ölüyor anne, gidiyor dedim, kendimi býraksam oraya bayýlacaktým. Bir gün önce eþim bana, bir dua buldum sabah namazýndan sonra okuyunca kabul oluyormuþ demiþti. Eþimi aramýþlar, aradýklarýnda o duayý ediyormuþ, o saatte aranýnca kötü bir þey olduðunu anlamýþ ama duasýný yarým býrakmamýþ bir ümit okumaya devam etmiþ... Ben bu arada sürekli bebeðimin yanýna girip çýkýyorum her giriþimde makinedeki deðerler biraz daha düþmüþ oluyordu. Saat 10.30 gibi doktora, ne olursunuz eþimde son bir kez görsün dedim. Sað olsun geri çevirmedi, eþimle küvezin baþýna gittik, doktor küvezin büyük kapaðýný açtý sevebilirsiniz dedi. Ben bebeðimi okþayarak hadi annem git artýk, biz sana izin veriyoruz, git ki bizi daha fazla üzme dedim. Eþim bu arada kendini sýkýyor, bana Ayþe dayanamýyorum hadi çýkalým ne olur diye yalvarýyordu. Dýþarý çýktým eþim öyle bir aðlamaya baþladý ki, ilk defa onu böyle görmüþtüm. Saat 11.30 da kýzýmýzý kaybettik...

        Evet, artýk kýzým ölmüþtü... Anneme, kýzýmý evimize götürüceðim, odasýný görecek dedim. Geri çevirmediler isteðimi, bu sefer morgda yatýrmaya hiç niyetim yoktu kýzýmý, beni eve getirdiler babamlar, eþimde iþlemleri bitirip kýzýmýzý alýp gelecekti. Akþam 5. 30 da bebeðimizi ona aldýðýmýz çantasýnda eve getirdiler. Aldým ellerinden odasýna götürdüm, kýzýmla yalnýz kalmak istiyorum, siz gidin dedim. Sonra kýzýmý yataðýna yatýrdým sýmsýký sarýldým, ne gariptir ki aðlayamýyordum, yüreðime bir soðukluk gelmiþti...

       Sanki uyuyordu, sanki o an uyanacaktý. Bir ölü bu kadar mý güzel olurdu? Kokladým, sarýldým, konuþtum. O gün akþam köye gittik, bebeðimi kucaðýmda severek sarýlarak götürdüm ve hala aðlayamýyordum. Köye geldik, odaya yatýrdým, salondan fýrsat buldukça odaya girip uyuyana kadar kýzýmý sevdim. Yataðýma yattým, odadan hep bir aðlama sesi bekledim, insan yavrusunun ölüsünden bile umudunu kesemiyor biliyor musunuz? Sabah oldu kahvaltý yaptýk, ne gariptir bebeðim ölmüþtü ama ben yiyordum içiyordum. Öðlen olmuþtu artýk veda etmeye çok az bir zaman kalmýþtý. Kýzýmý aldým kucaðýma, tekrar aðlamaya baþladým sarýldým, öptüm, eþimin köyüne gittik, hoca bebeði almak istedi yýkamak için vermedim. Yýkama yerine girdik, ben yýkayacaðým dedim, hoca itiraz etmedi. Beni yönlendirdi ve kýzýmý ben yýkadým konuþa konuþa, seve seve, sonra kefenlemeye gelince dayanamadým artýk, iyice gücüm tükenmiþti. Annecim bu kadar yapabildim gerisine dayanamam dedim dýþarý çýktým. Kefenlendikten sonra eþim aldý kucaðýna mezarlýða götürdü kýzýmýzý, hoca öyle bir kuran okuyordu ki köy yankýlanýyor, kuran sesiyle namazýný kýldýlar ve gömdüler kýzýmýzý. Üç tane yan yana küçücük mezarlar, hepsi benim yavrularýmdý... Herkes gittikten sonra yavrularýmýn baþýna gittim.

        Çok kötü bir duyguydu arkadaþlar, unutulmaz gibi geliyor insana, ama unutuluyor iþte, ya da üzerini biraz kül kaplýyor … Arada bir böyle düþüyorlar aklýma, burnumun direði sýzlýyor, gözlerime yaþlar pusu kuruyor, onlarý akýtmamak için zorluyorum kendimi, bazen de tutamadýðým anlar oluyor, iniveriyorlar yanaklarýmdan aþaðý yakarak, kalbimi kor bir ateþ basýyor…

        Ama artýk Azram var… Bir güneþ gibi doðuverdi yuvamýza, o kadar sýkýntýlý anlardan, acýlardan sonra. Onu ben doðurmadým ama, benim parçam oldu artýk, ben büyütüyorum, o artýk benim caným kýzým…

       Ne olursunuz canlarým, arkadaþlarým dua edin, ALLAH’IM bize onun acýsýný göstermesin, hayýrlý, saðlýklý, uzun ömürler versin ona. Vatanýmýza, milletimize ve bizlere hayýrlý bir evlat olsun inþallah… AMÝN…