Sen
ki hasretsin kanayan yaramda.
Güller
seninle açar.
Sonbahar
geldiğinde,
Yaprak
dökerken ağaçlar.
Kanım
titrer donarım.
Sen
ki hasretsin, aşksın.
İntikam
seni bekler.
Parmaklarım
alev alev yanar.
Bir
hatıran gelir aklıma.
Senin
hasretin basar ruhumu.
Tüm
çiçekler sararır.
Dağılmaya
başlar dört mevsim, on iki ay,
Yıkık
bir hayalin parçaları gibi.
Sen
ki hasretsin, özlemsin.
Uykuya
düşman gecelerim seni bekler.
Seni
özler bu şehir.
Bu
kalem,
İçinde
‘sen’ geçen şiirler döker kağıda.
Dolunay
aydınlatırken sokakları,
Bir
kuş dolanıp durur hayallerimin arasında.
Sen
ki hasretsin.
Kara
bulutlar gelir.
Gidişinle
kuşlar göç eder yüreğimden.
Bir
yaz gününü mesela Temmuzu anlatan,
Yada
el ele tutuştuğumuz ıhlamur bahçelerini,
Anlatan
şarkılar dinlerim.
Üşürüm
sabahı olmayan gecelerde.
Sen
ki hasretsin.
Yaşanmamış
bir mevsimsin.
Bir
zamanlar birlikte geçirdiğimiz saatler.
Sen
ki hasretsin.
Umutsuzluk
diyorsan bitirelim o her neyse.
Hadi
gel,
Mevsimleri
değiştirelim.
Hadi
gel,
Birlikte
kıralım umutsuzluğun kalbini.
*
EMRE DANABAŞ