Sabah güneþi gibi vurur dünya baþýmýza. Gün aðardýkça insanlarýn yüzleri aydýnlanýr. Ýçlerindeki pislik de ortaya çýkar, güzellik de.

     Iþýk hep insanýn içini gösteren bir simge olarak bilinmiþtir. Bu nedenle aydýnlýk olan yerde, sadece gölgeler karanlýktýr.

     Ýnsanlar; insanlarýn bakýþlarýndan, dünyanýn onlara bakýþýndan çekinirler. Ama karanlýk baþ gösterdiðinde asýl kiþiliklerini karanlýk gözler önüne sererler. Gece karanlýðýnýn adý da budur ruh karanlýðýnýn adý da.

     Ýnsanlarýn birbirine saygýsý renkler gibidir. Renkler;  insana her þeyi anlatabilir.

***

     Geçmiþ yýllarda mart soðuðunda doðmuþ bir çocuktu Ýsmail. Simsiyah gözleri, sýk dokunmuþ saçlarý, yuvarlak bembeyaz bir yüzü vardý. Annesi hastaneye vardýðýnda acilen ameliyata alýnmýþ, ama o dünyaya gelmemek için annesine bile direnmiþti.

     Doðduðunda kader ona gülümsedi, o da kadere aðladý. Hýçkýrýklarý yeri inletiyordu. Ama gelmiþti bir kere bu çamurlu sokaklara. Dönüþü yoktu.

     Doðumdan sonra bir süre hastanede kaldý annesinin kucaðýnda. Sað yanýnda bir doktor, sol yanýnda bir hemþire. Daha sonra bir mahkumun tahliye ediliþi gibi sevinçle, babasýnýn kucaðýnda evin yolunu tutmuþtu.  Soðuðun ateþinden ötürü yanan, sobalý evlerinde yüzü pembemsi bir hal alýyordu. Anlamýyordu bir þey, daha gözleri bile görmüyordu.

     Yýllar yýllarý kovaladý. Ýsmail büyüdü, yýllarýn rakamlarý deðiþti. Ama ne günlerin  pervasýzlýðý, ne aylarýn oynaklýðý bir þey kattý dünyaya. Sürekli kendini tekrar eden, kendine bir þey katmayan dünyada yürümeye baþlamýþtý. Elleri bir somun ekmeði pek tutamasa da, aðzýna kaþýðý götürürken hala zorlansa da ayaktaydý iþte.

     Gülmek her çocuða yakýþýr da ona bir ayrý yakýþýyordu. Ufacýk dudaklarýnýn kikirdeyerek geriliþiyle, yanaklarý gamze gamze oluveriyordu. Aðlamasý da kendine hastý. Feryat figan, ortalýðý ayaða kaldýrýrdý. Gözleri çakmak çakmak yanar, bir damla gözyaþý süzülür kirpiklerinin arasýndan, ellerini birbirine kenetler kalýrdý.

     Aðaçlar on kere yaprak döktü, on kere yeþerdi. Ýsmail; ayaðýnda iki numara büyük ayakkabýlarýyla, ondan ona miras kalan pantolonuyla, bir düðmesi bir düðmesini tutmayan önlüðüyle yollardaydý on mevsimdir.

     Gazetelerin renkli köþelerini deðil, siyah beyaz taraflarýný karalardý hep kýrmýzý kalemiyle.

     Gökkuþaðýna ilgisi büyüktü. Her yaðmurdan sonra güneþi bekler, bulutlar gözlerini kapalý tuttukça onlara baðýrýrdý. Buz mavisi gözlerini gördüðünde onlara dalar, sapsarý bir ýþýðýn onlarý delmesini beklerdi.

     Çocukluðunu küçücük bir kutuya sýðdýrmýþtý. Ne anlatacak çok þeyi vardý, ne de yanýnda taþýyacak eþyasý. Anýlara pek zamaný olmamýþtý. Sevdiði þeyler kendine hastý. Bir türlü paylaþamamýþtý insanlarla hayatýný. Ama illa ki bir bir takýlacaktý anýlar peþine.

     Bir dedesi vardý ki canýndan öte severdi onu. Gökkuþaðýný da bulutlarý da o öðretmiþti ona. Ýlk okula baþladýðýnda; tahtalara þekil verdiði çakýsýyla açývermiþti kalemini. O kalemi açmýþ ve yaza kadar görebilmiþti yazdýðýný. O gideli bulutlarýn üstüne yirmi bir tur atmýþtý, güneþin etrafýnda dünya.

      Ýsmail evden kopmuþ, kendine bir hayat kurmuþtu. Ailesine sýrtýný dönmemiþti ama onlardan uzak kalmak zorunda kalmýþtý. Ýnsanlarýn sözleri onu çok incitmiþti. Daha gencecik yaþýnda arkasýndan onca laf atýlýp tutulmuþtu. Çocuk diye tabir edilen yaþta deðiþtirmesi zor þeyleri deðiþtirmeye kalkmýþtý. Haliyle onu anlayan da pek olmamýþtý. Sadece birini býrakmýþtý ardýnda. Sadece biri vardý onu anlayabilen. Acýsýný da ona emanet etmiþti tatlýsýný da. Elbet bir gün karþýsýna çýkýp baþardýn diye sarýlacaktý ona.

     Yaþýný almýþtý Ýsmail. Mart soðuðunda doðmasýndan mýdýr bilinmez; yüzü sert bakardý etrafa. Ama mayýs, haziran birbirini kovalamaya baþladý mý yüzü yumuþar, omuzlarý gevþerdi.

     Selvi boylu olmasa da kendine has duruþu boyunun uzun gösteriyordu. Yüz hatlarý keskinleþmiþ, gözlerinin karasý iyice oturmuþtu. O sýk dokunmuþ saçlar erken yaþta yanlarýndan açýlmaya baþlamýþtý. Elleri kocaman olmuþ, annesinin giydirdiði patiklerden on tanesine anca girerdi ayaðý. Omuzlarýnýn geniþliðinden pek yakýþýrdý ona ceket giymek.

     Yüzünü yumuþatan güneþ vurmaya baþlýyordu bir sabah. Gerinerek yataðýndan kalktý. Yataðýnýn baþ ucunda duran terliklerini giyerek yüzünü yýkamaya gitti. Uykusunu iyi almýþtý. Odasýna döndü. Ýyi ütülenmiþ, bembeyaz ipek gömleðini giydi. Düðmeleri iliklerinden özenle geçirdi. Parlak kemerini pantolonuna geçirdi. Kýrmýzý kravatýný taktý. Siyah bond çantasýný aldý. Ayakkabýlarýný da baðlayarak dýþarý çýktý.

     Sorumsuz insanlar arasýnda büyük bir sorumluluk almýþtý üstüne. Asfaltý erimiþ yollarýn yanýndaki, kýrýk ve boyasý dökülmüþ kaldýrýmda yürürken hep bir adým daha öteyi düþünüyordu. Daha neler katabilirdi dünyaya? Bir tohum ekmiþti, o tohum fidan olmuþtu. Meyve veren aðaç olmuþtu. O ise, zenginliðin içinde durmadan düþünen bir çýnar olmuþtu.

     Adýmlarýnýn nasýl ilerlediðini bile fark etmeden kurduðu Düþler Yuvasý’na vardý. Ýçeri portakal sarýsý renkte kaðýtlarýyla girdi. Sonra elindeki diðer beyaz kaðýtla içerideki dostlarýný selamladý. Ofisine geçti.

     Ýçeride kimseyle konuþmuyordu. Sessizlik kol geziyordu adeta. Sadece gülüþler ve nefes sesleri usul usul dolaþýyordu havada. Zaten kimse ona neden konuþmuyorsun diye sormazdý, soramazdý.

     Gökkuþaðý odasýnda arkadaþlarýyla beraber renkli sohbetler etmenin zamaný gelmiþti. Odada bulunan otuz kiþi devasa bir ýþýk saçýyordu etrafa. Herkes eline o günkü hislerini anlatan bir renk almýþtý. Korkmuþ siyahlar, içi sýkýlan koyu maviler, güzel bir gün diye baðýran beyazlar , aþýk olmuþ kýrmýzýlar…

     Renk terapisi baþlamýþtý. Her insandan daha fazla mutluluða ihtiyacý olan insanlar kendilerini renk havuzuna atmýþtý.

     Dýþarýda þehrin gürültüsü vardý. Denizin eþsiz dalga sesleri vardý. Onlar iyiye de kötüye de kulak týkamýþlardý. Ayný insanlar için þarký söylemek de bir o kadar zordu. Sesi kapatýlmýþ bir televizyon gibiydiler. Anne, kahverengi kazaðýmý nereye koydun diyemeyecek kadar sessizdiler. Ama çaresiz deðildiler.

     Ýsmail arkadaþlarýna dedesinden kalan mirasý veriyordu. Doðadaki renklerin en gözdelerini onlar için ayýrmýþtý. Köyünün saf sularýnda o bir deliydi. Burada ise ‘Yüzyýlýn Doktoru’  ödülünü almýþtý.

     Ýsmail insanlara umut olmuþtu. Onlara renklerle konuþmayý öðretmiþ, hayat aþýlamýþtý. Þimdi sýra yaptýðý iþi tüm dünyaya duyurmaya gelmiþti.

     Çeþitli ülkelerden gelen temsilcilere, konuþma ve iþitme engelli insanlar için bir gösteri hazýrlýyordu. Amaç belliydi. Köyünde kimseye kanýtlayamadýðý renklerin ihtiþamýný burada kanýtlayacaktý. Bir nevi ibret tablosu olacaktý. Hoþ, namým gitmiþtir diye düþünüyordu. Yaptýðý iþi dünyaya götürebiliyordu ancak köyüne hiç gitmiyordu. Gururu kýrýlmýþtý bir kere. En yakýnlarý bile ona inanmýyordu.

     Þehrin en güzel ve büyük salonunda gösteri için her þey hazýrdý. Engelli insanlar için özel yerler hazýrlanmýþtý. Çeþitli ülkelerin temsilcileri en önde yer alýyordu. Her þey hazýrdý, gösteri Ýsmail’in konuþmasýyla baþladý:

     ‘’Öncelikle hepiniz hoþ geldiniz. Deðerli konuklar; bugün burada yeni bir yaþamýn miladýný yaþamaktayýz. Bu nedenle bu gün tüm dünya için önem arz etmektedir.  Yýllar yýllar önce dedemden bana miras kalan renklerin diliyle bu yola baþ koydum. Beni anlamayan, hatta deli sanan insanlar yüzünden köyümden ayrýlmak zorunda kaldým. Aslýnda en çok da benim köyümün bu tedaviye ihtiyacý vardý. Yirmiden fazla insan; akraba evliliði, travmalar gibi çeþitli nedenlerden dolayý saðýr ve dilsizdi. Dedem iþaret dilinin eksiklerini renk diliyle kapatmayý hedeflemiþti. Sanýrým bana küçük yaþta bu yüzden gökkuþaðýný sevdirmiþti. Daha fazla söze gerek duymadan sizi ‘Yeni Yaþam Ekibi’ ile baþ baþa býrakýyorum.’’

     Iþýklar karartýldý. Sadece sahnede tatlý bir esinti ýþýðý býrakýldý. Otuz kiþilik ekip sahne almaya hazýrdý.

     Oyuncu koçunun parlak siyah perdeyi göstermesiyle gösteri baþladý.

     Saðdan ve soldan on beþer kiþilik ekip beyaz tüllerle sahneye çýktý. Grubun birinden siyah tüller uçuþmaya baþladý. Bu tüller, diðer gruba kýrmýzý lekeler veriyordu. Kýrmýzýya çalanlar yavaþ yavaþ güç kaybediyor, yere yýðýlýyordu. Hayatlarý soluyordu. Kahverengi örtüler örtülüyordu üzerlerine.

     Konuyu savaþlar ve ölümleri olarak seçmiþlerdi. Engelli insanlar da savaþlarýn kötülüðünü anlayabiliyordu. Savaþý anlatabiliyordu. Çünkü her geçen gün biri, birinin canýna kastediyordu. Bir mesaj da onlara deðer vermeyen insanlarýn, onlarýn canýna kastettiðini anlatmaktý.

     Perde kapandý ve tekrar açýldý.

     Bir yandan garip iniltilerle insanlar koþmaya baþladý. Kendi aralarýnda gürültü yapýyorlardý. Diðer yandan bir renk cümbüþü sahneye girdi. Onlara ne kadar yaklaþmaya çalýþsalar da, kendilerini kaptýrdýklarý kuru gürültüden ayýramýyorlardý. Sanki görmüyor gibiydiler. Aslýnda görüyor ve görmüyorlardý. Onlar insanlýkla aralarýna engel koymuþlardý. Doðuþtan ya da baþka sebeplerle engelli olan insanlara saygýlarý kalmamýþtý. Ancak renk cümbüþü halka içinde insanlarý kucakladý . Uðultu kesildi. Ýnsanlar; insanlarý görmeye baþladý.

     Perde kapandý ve tekrar açýldý.

     Mavi bir dalga halinde kapanýþ ekibi sahneye  girdi. Selam verdiler. Alkýþlar dinmiyordu. Tam perde kapanacakken izleyiciler arasýndan bir grup konfeti patlatmaya baþladý. Her yer rengarenk olmuþtu. Bir dizi halinde sahneye doðru ilerlediler. Ýsmail dahil herkes þaþkýndý. Bir gökkuþaðý bayraðý sallayarak sahneye çýktýlar. Ýsmail bir anda dondu kaldý.

     Sahneye çýkan kardeþiydi. Yanýnda köyündeki insanlar da vardý. Hepsi, gösteri yapanlar gibi engelli insanlardý. Kardeþi, Ýsmail’e inanmýþtý. Onun býraktýðý yerden insanlarý yetiþtirmiþ ve renklerin mutluluðunu yaþatmýþtý. Üstelik o da engelliydi ama inancýyla engelleri aþmýþtý.

     Ýsmail koþarak sahneye fýrladý. Kardeþini kucakladý. Sevinçten gözyaþlarýna boðuldu. Uzun yýllardýr kardeþini görmüyordu. Herkes ne olduðunu anlamaya çalýþýrken, Ýsmail durumu anlattý. Bir alkýþ koptu. Salonda duygu seli yaþanýyordu. Hem bu büyük baþarý hem de kavuþma aný insanlarý çok etkilemiþti.

     Gösteriden sonra, gösteriye katýlan her ülkenin temsilcisi renklerin kullanýmýný öðrenmek için sýraya girdi. Dünya bu olayý konuþmaya baþladý. Ýsmail gitmediði köyüne, omuzlar üzerinde götürüldü.

     Renkler herkesi kendine inandýrdý. Yeni düþ yuvalarý açýldý. Ýnsanlar kendilerine saygýlarýný yeniden kazandý.

(Fotoðraf için arkadaþým Hüseyin Avcu'ya teþekkürler.)