Kadýn, erkek yaþlýsýndan gencine kadar pek çok kiþi bir noktanýn etrafýna kümelenmiþti. Aklýma çocukken çizdiðim bir dairenin içini bir köþe bulup saða sola kalemimi oynatarak tam dolana kadar karalayýþým gelmiþti. Kaldýrýmdaki boþluklar yeni insanlar eklendikçe asfalta taþmaya baþlamýþtý.  Uðultudan baþka bir ses iþitemiyordum.

Duygulardan; merak hâkimdi. Çevremdekilere göz gezdirince çevremde ne çok avukat olduðunu düþünmeden edemedim.  Sözler;  ya haklý ya haksýz þeklinde yankýlanýyordu kulaklarýma. Muhatap kimdi? Bu etten duvarýn önünde ne vardý? Saatime baktým.  Biraz daha oyalanýrsam servisimi kaçýrmam an meselesiydi ama ne olduðunu öðrenmem gerekti. Ah þu merak dürtüsü!

Önümdeki yaþlý amcanýn omzuna dokundum.

“Þey, pardon! Ne olmuþ?” diye sordum bir kez daha saatime baktýktan sonra.

“Bilmiyorum oðlum!  Kulaðým iþitmiyor! Kalabalýktan da bir þey gördüðüm yok!

“Tamam amca!”

Baþýmý arkaya çevirdiðimde bir sýra insan zinciri daha oluþtuðunu gördüm. Ortaya laf attým; bilene ulaþýr umuduyla; “Ne olmuþ bir bilen yok mu?”

Cevap gecikmedi.

“Üst katta bir kadýn “Beni kurtarýn diye baðýrýyormuþ”!

“Kurtarsýnlar o zamanlar; ne duruyorlar ki?

“Kadýnýn sesi banyo boþluðundan geliyormuþ.  Alt ve üst komþularý duymuþlar! Adam, kadýný banyoya kilitlemiþ ve kaçmýþ!”

“Polise haber verilmiþ mi peki?”

“Verilmez mi oðlum! Birazdan ekip arabasý gelir!”

Saatim; beþ dakika içinde buradan ayrýlmazsam iþyerime bir saat rötarlý gideceðimi ve bunun da patronumdan okkalý bir fýrçaya tekâmül edeceðini iþaret ediyordu.

Ýçimdeki ses “Aklýný baþýna topla ve tabana kuvvet koþ” dedi ve ben de kendi sözünü dinleyen içimdeki uslu çocuk oluverdim.

Servisimin kalktýðý yere geldiðimde arkadaþlarým ve servisin yerinde yeller esiyordu. Ellerimi cebime soktum ve söylene söylene otobüs duraðýna geldim.

Yanýmda cep telefonuyla hararetli hararetli konuþan bir adam vardý. Kýsýktý sesi ve titriyordu adeta.

“Ben bittim! Sonum geldi! Onu kemikleri ufalanana kadar dövdüm! Sonra da kan revan içinde banyoya kilitledim! Lanet olsun öldüremedim! Þimdi polise öterse hayatým zindan olacak!”

Tüylerim diken diken olmuþtu. Ayaklarým bir adým öne mi yoksa arkaya gideceði konusunda tereddütte düþmüþtü. Sonunda içimdeki merak, meçhul adama bir adým daha yaklaþtýrdý beni. Kalbim gümbür gümbür atýyordu.

Adam, telefonu eliyle kafes içine almýþ, daha da kýsýk sesle konuþmaya baþlamýþtý. Anlayamýyordum bir türlü.  Bu adam, kesin O’ydu; þu kalabalýðýn toplandýðý apartmandaki olayýn baþkahramaný!

Bir anda kaným dondu. Ne yapmalýydým? Adama “Neden bunu yaptýn?” demek geldi içimden.   Birden kaþlarým çatýldý. Böyle bir durumda ya benim ailemden biri olsaydý! Birisi duysa da umursamasaydý ne olurdu?”

Bunlarý düþününce vicdanýmýn polisi oluverdim ve duraðýn köþesindeki büfenin önünden polis imdatý aradým. Bir solukta anlattým gördüklerimi, duyduklarýmý. O esnada bir belediye otobüsü geldi.  Ýzlediðimiz polisiye filmler geldi aklýma. Hemen koþtum ve otobüsün plakasýný aldým.  Polisin “Aracýn plakasýný aldýnýz mý?” sorusunu içim huzurlu olarak cevapladým.

Birkaç dakika sonra beni iþyerime götürecek halk otobüsü geldi. Ücretimi ödeyip arkaya doðru ilerledim. Bir elim yukarýdaki tutma kolunda diðer elimde de çantam herkes gibi sabit bir þekilde cama bakýyordum.

Hareket eden otobüste sabit durmak bir anda bugün yaþadýðým olayý çaðrýþtýrdý bana. Hayat o kadar hareketli geçiyordu ki bazen biz þu anda olduðu gibi önümüzden geçenleri seyirci olarak izliyorduk; bazen de tam tersi oluyordu!

Ben robot gibi olduðum yerde dikilirken otobüs duruyor; ön kapýdan yolcular biniyor, arka kapýdan da bir o kadar kiþi iniyordu; týpký hayat gibi. Ayný anda doðumlar ve ölümler yaþanýyordu. Bir tarafta acýlar diðer tarafta ise sevinçler…

Ýneceðim duraða gelene kadar düþündüm durdum. “Acaba o kadýn kimdi? Neden kilitlenmiþti?”  soru iþaretleri bir çekiþ gibi kafama vuruyor gibiydi. Ya o meçhul adam! Kadýnýn nesi oluyordu; kocasý mý, sevgilisi mi yoksa akrabasý mý?

Ýþyerime tedirgin bir þekilde gelmiþtim. Ne de olsa geç kalmýþtým ve bunun için özür dilemeliydim. Müdürümün odasýna doðru yöneldiðimde Erhan’la karþýlaþtým.

“Günaydýn Murat! Müdür Beye gidiyorsan söyleyeyim yerinde yok.  Bugün Bakanlýkta toplantýsý varmýþ. Bir saat sonra gelecekmiþ”

Teþekkür ederek geri odama döndüm. Ýçimde büyük bir rahatlýk oluþmuþtu. Bu, benim geç geldiðim için izahat vermeyeceðim anlamýna geliyordu.

Ýþe güce dalýp günün nasýl geçtiðini bile anlayamamýþtým. Akþam, servise bindiðimde baþýmý cama yaslamýþ, ulaþacaðým yere gelene kadar da uyumuþtum.

Eve geldiðimde her zamanki gibi ilk iþim televizyonu açmak olmuþtu. Üstümü deðiþtirip, yemeðimi yedikten sonra haberleri izlemek üzere koltuðuma geçmiþtim.

“Bugün yine þiddete uðrayan bir kadýnýn bedenindeki izler yüreðimizi yaktý!”

Televizyonun sesini biraz daha açýp ayaða kalkmýþtým. Olayýn olduðu þehir ve semt sabah ki olayý iþaret ediyordu.  Kadýnýn vücudundaki darp izleri yüreðimi yakmýþtý.  Arkasýndan güzel haber gelmiþti. Suçlu, emniyet güçleri tarafýndan yakalanmýþtý.  Ýçim öyle rahatlamýþtý ki.

Kadýn; “Gereksiz bir kýskançlýðýn kurbaný olduðunu ve kocasýna asla ihanet etmediðini , eþinin ceza vermek amacýyla arada sýrada banyoya kilitlediðini ama ilk kez bu kadar dövdüðünü” anlatmýþtý.

Öyle sinirlenmiþtim ki! Her kadýn bir gül kadar hassas ve güzel deðil miydi? Dayak da neyin nesiydi. Kendinden güçsüze el kaldýrmak erkekliðe sýðar mýydý?

Ýçimden vagonlar halinde cümleler geçiyordu yüreðimin raylarýný acýta acýta. Haberin devamý ise çok enteresandý.  Pür dikkat dinlemeye baþladým.  Þöyle diyordu:

“Sevgili Seyirciler, bugün habercilik tarihine farklý bir olay daha geçti.  Þiddete uðrayan kadýnýmýzý kurtaran polis memurumuz ayný dakikalarda bir baþka haber almýþtý. Banyodaki kadýn ýzdýrap yaþarken karýsý da saatler süren doðum sancýsýndan kurtulmuþ ve saðlýklý bir kýz çocuðu doðurmuþtu.  Çifte mutluluk yaþýyordu polis memurumuz. Karýsýnýn doðum yaptýðý gün O; kutsal görevinin baþýndaydý. Her ne kadar eþinin o dakikada elini tutamamýþ olsa da hiç tanýmadýðý bir kadýnýn eli ayaðý olmuþtu. Mutluydu Polis Memuru Murat!

“Ýnsan ruhunun derin karanlýklarý vardýr. Bazen herkese ýþýk tutarýz da kendi içimize tutamayýz. Týpký mumun dibine ýþýk vermediði gibi.  Hiç düþündünüz mü acaba “Ruhumuzun derinliði ölçülmüþ müdür?” diye.

 Ýçimize bakarken baþýmýz dönüyor mu? Bazen nasýl da kayboluruz kendi derinlerimizde! Oysa çýkýþ yolu çok da uzak deðildir. Derin nefes alabildiðimiz ve derin düþünebildiðimiz her yer hayattýr ve yaþamak güzeldir.

Derinlik korkumuz olmasýn hiç bir zaman yükseklik bazen daha korkunçtur. 

Ruhunun karanlýklarýnda kaybolanlar eðer çýkýþýný kendileri bulabiliyorlarsa sorun yoktur bazýlarý için ise güçlü bir el gereklidir. Biz bu ellere teþekkür ediyoruz.”