Benim Hikâyem

Merhaba arkadaþlar ben Mehmet ama siz Mehmet dayý olarak bilin. 50 küsür yaþýndayým. Artvinliyim ve burada bana Laz Mehmet derler. Neden mi? Anlatýrým birazdan. Asýl mesleðim öðretmen, ama istifa etmiþ bir öðretmen... Þimdi küçük bir esnafým. Nasýl mý? Onu da anlatýrým. Ama önce þuan ki yaþamýmdan bahsetmek istiyorum: Þuan evli üç çocuk babasýyým. Sabah erken kalkar, dükkâna giderim. Akþama doðru eve gelir, ailecek yemek yeriz. Sonra Türkçe ve Lazca sohbet ederiz ardýndan yine ailecek Türkçe ve Lazca kitap okuruz. Hafta da bir de Lazca ve Türkçe film izleriz. Neden böyle bir yaþam mý? Ýyi o zaman anlatmaya baþlayayým:

Üç ile beþ yaþlarýndayým. Hayatýmýn en mutlu olduðu zaman dilimidir. Çünkü çocuðum daha ve hiçbir þeyden mesul deðim, öyle oyuncaklarým falan da yok hani. Sabahlarý benim gibi çocuk olan arkadaþlarla oyunlar oynarým. Akþam olunca da ninemin anlattýðý eþsiz Laz hikâyeleri ile uyurdum. Böyle geçiyordu zaman. Evet, böyle zamansýz ve habersiz geçerken zaman biraz daha büyümüþtüm. Artýk okula gitme zamaným gelmiþ ve hata geçiyordu bile…

9 yaþýndayým. Bir Pazar günü babam eve siyah bir poþetle geliyor. Ýçinde mavimsi bir þey, öðreniyorum ki bunun okul önlüðü olduðunu ve yarýn giyip okula gideceðimi. Sabahýn erken saati annem uyanýyor, kahvaltý hazýrlýyor, beraber kahvaltý yapýyoruz sonra babamýn almýþ olduðu önlüðü giyiniyor ve okulun yolunu tutuyoruz. Okulda ilk günüm anlam veremediðim bir duygu sarmýþken her yanýmý ilk zil sesi duyulur. Artýk sýnýftayýz ve ilk öðretmenimle tanýþma zamaný gelmiþtir. Sýnýfa yerleþmiþiz; artýk öðretmen içeride, birazdan ilk yoklama alýnacak ve ilk sýrada ben varým. Öðretmen yoklamaya baþladý: "Mehmet Demir" dedi. Ses yok öðretmen tekrardan" Mehmet Demir" dedi ses yine yok. Bana sesleniyordu biliyorum. Ama ne diyeceðimi bilmiyordum. Sadece ayaða kalktým. Öðretmen yanaþtý ve "buradayým" diyeceksin dedi. Ýlk öðrendiðim Türkçe kelime oldu "buradayým". Þimdi okulda ikinci günüm, öðretmenin ikinci yoklama alýþý ve ikinci sessizlik. Öðretmen yine seslendi: "Mehmet demir" ses yok öðretmen gözlerimin içine bakarak yeniledi "Mehmet demir" diye o an aklýma gelmedi ne diyeceðim. Yalnýz biliyordum "hak vore." demem gerektiðini ama "hak vore." anlamýna gelen "buradayým" diyemedim. Böyle geçti okuldaki ilk günlerim. Hayat bu ya gel zaman git zaman derken Mardin’in Dargeçit ilçesinde öðretmen olmuþum. Yine bir Pazar günü içimde tuhaf bir heyecan oluþmuþ. Ve öðretmenliðimin ilk günündeyim okulun ilk öðrencileri bana verilmiþ. Zilin çalmasýný sabýrsýzlýkla bekliyorum. Bu beklentinin, bende oluþturduðu heyecaný yaþarken zil sesi duyuluyor. Ve sýnýftayým. Bana bakýnan minik çocuklar… Ve önce kendimi tanýtýyorum ardýndan yoklamaya geçiyorum. Ýlk öðrencilerimi böyle tanýrým diye.Ýlk ismi okuyorum. "Ahmet þimþek" ses yok, yeniliyorum "Ahmetþimþek"... Mahcup, birazda kýrgýn bir çocuk arka masadan ayaða kalkýyor. Hiçbirþey demeden; öyle yüzüme bakýnýyor. O an onda yeþeren kendi çocukluðumu gördüm. Kendi dili yabancý, kimi zaman bilinmeyen bir dil olarak lanse edilirken; o kendi dili dýþýnda konuþulan baþka bir dille cevap veremiyordu. Bu benim meslekten, yani öðretmenlikten istifa etmeye zorladý. Çünkü ona "kendi dilini konuþma" diyemezdim. Oysa kendi dilleri ile yani ana dilleriyle eðitim verilse; her þey daha güzel olacaktý. Bunlarý bilerekten devam edemezdim.

Ýþte böyle geliþti istifam. Çok zaman geçti o günden bugüne ama deðiþen hiçbir þey olmadý. Bugün bile insanlarýmýzýn kendi diliyle, eðitimi hatta savunmasý yasaklanýyor. O nedenle biz kendimize yani dilimize, kültürümüze sahip çýkmalýyýz. O nedenle yandaþ medyaya baðlý kalmaksýzýn kendi dilimizdeki filmleri izliyoruz. Kendi dilimizdeki kitaplarý okuyoruz…

Umuyorum ki güneþ yüzü görmemiþ ezilen tüm halklar bir gün kendi diliyle güneþi selamlar ve bu umutla sizleri selamlayarak hikâyeme bir nokta koyuyorum.

(Ülkemizde konuþulan her dil ülkemizin zenginliðini gösterir.)

ATEÞ