MUHABBET
             Muhabbet, kâmil mü’min olma yolunun vazgeçilmezidir. Kaliteli insan olma yolunda ilim, sabýr, adalet ve hizmet gibi mefhumlar ne kadar önemliyse, muhabbet de bunlardan kopmayacak derecede önemlidir. Muhabbet yoksa sevgi yoktur, aþk yoktur, hizmet yoktur. Onun içindir ki muhabbet kâmil insanýn asla vazgeçemeyeceði olmazsa olmazýdýr.

Bir Müslüman için en kamil insan, vahyedilmiþ ilahi dinlerin de kemal ufku olan Ýslam’ýn peygamberi Hz. Muhammed –aleyhisselatü vesselam-dýr; Ýslam da Allah’ýn insanlarý yarattýðý paralele uygun olan dindir. (er-Rum, 30).

Senin sýfatýn ne olursa olsun, hangi ahval içinde bulunursan bulun, akþam sabah her vakitte ve her anda Hz. Muhammed –aleyhisselatü vesselam- ‘ý kendin için en mükemmel bir mürþid ve en güzel bir rehber olarak bulursun… Ýster devlet baþkaný, ister emir, istersen bir komutan, ne olursan ol, hangi meslekten olursan ol Hz. Muhammed –aleyhisselatü vesselam-’i kendin için en mükemmel bir mürþid ve en güzel bir rehber olarak bulursun.

Ýki cihana ýþýk olan, adýna âlimlerin ciltlerce eser yazdýðý, þairlerin þiirler yazdýðý, velilerin yaþantýlarýný O’nun yaþantýsýyla aynileþtirdiði o kaliteli insandan burada uzun uzadýya bahsetmeyeceðiz, ama O mübarek isimden birkaç kýrýk dökük satýr yazýp yazýmýzý güzelleþtirelim istedik. Yoksa O’nun hakkýnda yazmak biz  acizlerin haddine mi düþmüþ?

Allah Rasûlüne aþk ile baðlý, O’nun ümmetinin büyüklerinden, muhabbetin zirvesine ulaþmýþ Seyyid Ahmed-i Yesevi Hazretleri, 63 yaþýnda vefat eden Rasulullah’a duyduðu engin aþk ve muhabbet sebebiyle bu yaþtan sonraki ömründe yeryüzünde dolaþmaya veda etmiþ, vefat edinceye kadar, mezar gibi bir yerde irþad hayatýna devam etmiþtir.

Eðer kendini maddeye ram olmaktan kurtarýp ruhani bir hayat yaþamak istiyorsan, O, âlemlerin efendisinin yetiþtirmiþ olduðu insaný kâmillerden Bilal, Yasir ve Sevbanlarý bul! Onlarla beraber ol ve sadýklaþ ki, hassas, ince, rakik ve zarif bir gönle sahip olasýn. Unutma ki cahiliyye insanlarý, Allah Rasülü –aleyhisselatü vesselam-’nün delaletiyle hidayete kavuþup O’nun etrafýnda pervane olduklarý için sadýklaþtýlar… Ashabý Kehfin Kýtmir’i bile, sadýklarýn muhabbet harcýndan nasip aldýðýndan ne büyük bir lütfa nail olmuþtur. Bunun zýddý olarak Hazreti Lut’un karýsý ve Hz. Nuh’un oðlu Kenan, fasýk ve zalimlerle beraber olmalarý sebebiyle ilahi kahra uðramýþlardýr. Onlar ve onlar gibi olanlar, nefsin girdaplarýnda boðularak zalimler topluluðuyla birlikte helake düçar olmuþlardýr.

Mekke'nin fethinden sonra Ýslâm'ý kabul edenler arasýnda Hz. Ebû Bekir'in babasý Ebû Kuhâfe de bulunuyordu. Yaþý sekseni aþmýþ, âmâ bir kiþi olan Ebû Kuhâfe, Hz. Peygamber'in huzurunda hidayete ermekte geç kalmýþlýðýný telâfi edercesine aþkla kelime-i þehadet getiriyordu. Bu esnada sevinmesi gereken "Sýddýyk" (yürekten tasdik edip, sorgusuz sualsiz baðlanan) lakaplý Ebû Bekir aðlýyordu. Fakat bu aðlayýþ bir sevinç aðlayýþý deðil üzüntü aðlayýþýydý. Bu, meclisteki herkesin hayretine sebep olmuþtu. Sordular:

-Ey Ebû Bekir, neden sevinilecek bir günde gözyaþý döküyorsun? Cevap verdi:
            -Allah'ýn Rasûlünün en büyük arzusu amcasý Ebû Talib’in Müslüman olmasýydý. Fakat bu dileði bir türlü gerçekleþmedi. Ben isterdim ki þu anda benim babamýn yerinde þehadet getiren Ebû Talib olsun, babamýn Müslüman olmasýndan dolayý benim gönlüm hoþnut olacaðýna, amcasýnýn Müslüman olmasýndan dolayý Allah Rasûlünün gönlü hoþnut olsun. Ýþte bu olmadýðý için aðlýyorum. Sýddýk lakabý kolay kolay alýnmýyor. Ýþte bu muhabbet, bu baðlýlýk Ebu Bekir (r.a)’e sýdýk unvanýný kazandýrýyor, “O dediyse doðrudur” inancý onu zirveleþtiriyor.

O halde hayatýný Allah Rasülünün sadýk ve salih aþýklarý olan zikir ehli ile beraber olarak tüketmeye gayret et ki, gafillerden olmayasýn… Bilesin ki O’nun sireti, nadide ve zarif çiçeklerle, misk kokulu güllerle tezyin edilmiþ bir gülistan idi. Mühim olan gül tabiatlý olabilmektir. Yani bu dünya bahçesinde dikenleri görüp onlardan incinerek dikenleþmek yerine, araya kýþ gibi çileler de girse, onlarý bahar iklimleriyle kucaklayarak bütün aleme bir gül olabilmek… Gül Muhammed’in –aleyhisselatü vesselam- güzel ahlakýyla ahlaklanmak, O’nun boyasýna boyanmak ve her hareketimizde O’nunla aynileþmek… Ýþte muhabbet budur… Allah ve Rasûlünün sevgisi, gönlümüzdeki bütün sevgilerden daha üstün olmalýdýr.

“Kiþi sevdiðiyle beraberdir.” Evet, severseniz sevilirsiniz. Rasûlullah’ýn muhabbeti sineye düþtüðünde elbette vefalarýn en vefalýsý Efendimiz onu yalnýz býrakmayacaktýr. Allah’a hizmetin yapýldýðý her yerde O –aleyhisselatü vesselam- vardýr. Bizde diyoruz ki: Ey Allah’ýn Rasulü, âlemlere rahmet cemalin göster, kölen rahmetine sýðýnmak ister.

1678 yýlýnda Hacc için yola çýkan Nâbî, devlet ricalinden oluþan bir kâfile ile Medine'ye doðru yaklaþmaktadýr. Þair ruhlu ve aþk yüklü Nâbî, Medine'ye yaklaþtýkça yolda hiç uyumamaktadýr. Medine sýnýrýna iyice yaklaþtýklarý gece, istirahat sýrasýnda bir paþanýn ayaðýný Medine tarafýna doðru uzattýðýný görür. Bu durumdan müteessir olan Nâbî'nin anlamlý sözlerden oluþan naatýný duyan paþa, uyanýr ve bu sözlerin muhatabýnýn kendisi olduðunu anlar. Hemen toparlanarak sorar:
-"Ne zaman yazdýn bunu? Bunu baþkalarýna okudun mu?" Nâbî :

-"Hayýr, ilk defa þimdi söylüyorum ve sizden baþka duyan da yok." deyince paþa:
"Öyleyse aramýzda kalsýn. Baþkalarý muttali olmasýn." diye ricada bulunur. Nâbî, söze sükutla karþýlýk verir. Nihayet kâfile yoluna devam ederek sabah ezaný vakti Medine'ye ulaþýr. Mescid-i Nebi müezzinleri, sabah ezanýndan önce minarelerden bu naati okumaktadýr. Nâbî de Paþa da hayretten dona kalmýþlardýr. Namaz kýlýnýp cemaat daðýlýrken Nâbî ve Paþa, müezzinlerin yanýna sokulup sorar:
-"Bu sabah ezanýndan önce okuduðunuz naati, kimden ve nasýl öðrendiniz?" Müezzinler vakýayý þöyle anlatýrlar:
            -"Bu gece Allah Rasûlü rüyamýzda bize:

"Ümmetimden Nâbî isimli bir þair, beni ziyarete geliyor. Bu zat, bana karþý son derece büyük bir aþk ve sevgi ile doludur. Bu aþký sebebiyle þöyle bir naat yazmýþtýr. Siz bu naati, onun kudümü þerefine bu sabah minarelerden okuyarak onun geliþini kutlayýn" buyurdu. Biz de bu emr-i nebeviyi yerine getirdik", deyince Nâbî, hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý. Hem aðlýyor, hem de þunlarý söylüyordu:

-"Demek iki cihan güneþi bana ümmetim, dedi. Demek iki cihan güneþi beni ümmetliðe kabul buyurdu." Ýþte o meþhur naatý þerif þudur :

Sakýn terk-i edebden kûy-i mahbûb-i Hudâdýr bu

Nazargâh-ý ilahîdir, makâm-ý Mustafa'dýr bu…

(Cenab-ý Hakk'ýn nazargâhý ve O'nun sevgili peygamberi Hz. Muhammed Mustafa'nýn -aleyhisselatüvesselam- makamý ve beldesi olan bu yerde edebe riâyetsizlikten sakýn.)
Felekte mâh-i nev Bâbü's-selâm'ýn sîne-çâkidir Bunun kandili Cevzâ, matla-i nûr-i ziyâdýr bu.
(Gökyüzündeki hilâl (yeni ay) O'nun selam kapýsýnýn yüreði yaralý aþýðýdýr. Semadaki Cevza, yani ikizler burcunun nur ve ýþýk kaynaðý, O'dur.)

Mürâât-ý edeb þartýyla gir Nâbî bu dergâha

Metâf-ý kudsiyândýr, bûse-gâh-ý enbiyâdýr bu.

(Ey Nâbî, bu dergaha edeb kurallarýna uyarak gir, zira burasý meleklerin etrafýnda pervane gibi döndüðü, peygamberlerin hürmetle öptüðü mübarek bir makamdýr.)

Yavuz Sultan Selim Han Gazi Ýslamiyet’i tek bir bayrak altýnda toplamak gayesi ile çýkmýþ olduðu Mýsýr seferi sýrasýnda daha önceleri Cengiz ve Timur’un geçemeyip geri döndükleri Tih çölünü mucizevi bir þekilde 13 günde geçmiþtir... Bu geçiþ esnasýnda askerin önünde ve yaya vaziyette mütevazý bir þekilde iki büklüm olarak yürüyen koca Yavuz’a vezirleri:
           “Hünkârým atýnýza binseniz.” demelerine karþýlýk, büyük sultan gözyaþlarý içinde:
           “Nasýl binerim... Görmüyor musunuz? Rasûlullah –aleyhisselatü vesselam- Efendimiz önümüzde bize yol gösteriyor” denmesiyle velayeti ayan beyan ortaya çýkmýþtýr...

Kiþi sevdiðiyle beraberdir. Evet, severseniz sevilirsiniz. Koca hünkâr Peygamber aþkýyla düþtüðü çöllerde elbette vefalarýn en vefalýsý Efendimiz onu yalnýz býrakmayacaktýr. Allah’a hizmetin yapýldýðý her yerde O –aleyhisselatü vesselam- vardýr. O –aleyhisselatü vesselam-,kendini Allah yoluna vermiþ her insanýn en yakýn dostudur. O’na dost olmak Allah’a dost olmaktýr. Allah’a dost olmak en yüce payedir. Evet insanýn temel gayesi Allah’a dost olmaktýr. Bakýþlarý O’nun rýzasý haricinde hiçbir yere kaymadan devamlý hak kapýsýnda bulunmaktýr. Hatta cenneti bile talep etmeden hep onun rýzasýný istemektir. Yunus’un tabiriyle:

“Cennet cennet dedikleri, üç beþ huri birkaç saray Ýsteyene ver onlarý, bana seni gerek seni”

“De ki: eðer babalarýnýz, oðullarýnýz, kardeþleriniz, eþleriniz, hýsým akrabanýz, kazandýðýnýz mallar, kesada (durgunluða) uðramasýndan korktuðunuz ticaret, hoþlandýðýnýz meskenler, size Allah ve Rasûlü’nden ve Allah yolunda cihat etmekten daha sevgili ise, artýk Allah’ýn (azab) emri gelinceye kadar bekleyin. Allah, fasýklar topluluðunu hidayete erdirmez.” (et-Tevbe, 24)

Kalp, Allah Rasûlü’nün muhabbeti ile dolu olursa, iþte o zaman bütün güzellikler gönlümüze akseder. Allah ve Rasûlü sadece satýrlardan okunarak deðil, sadýrlardaki yani gönüllerdeki muhabbetle tanýnýr. Seven, sevdiðine, muhabbeti nispetinde hayran olur ve onu taklit eder. Sevenler, sevdiklerini hiçbir zaman gönüllerinden çýkarmaz ve dillerinden düþürmezler. Sevdiklerine canlarýný ve mallarýný cömertçe harcamak suretiyle fedakârlýklarýnýn huzuru içinde yaþarlar ve ölürler. Ýþte Hz. Peygamber –aleyhisselatü vesselam-‘i sevip O’nun muhabbetine layýk olabilmemiz için de dilimizin salâvat-ý þerife ile ýslak, kalbimizin sürekli O’na rabýta halinde olmasý zaruridir.