Bazen Kelimeler Anlatmaktan Yetersiz Kalır!

Yaşadığımız hayatı içinde bulunduğumuz anı bazen kelimeler anlatmaktan yetersiz kalır, anlatınca ezilir soluksuz kalır. İnsan hayatı dert kederle yoğrulmuş, farklı yaşantılar içinde yoğrulurken yanıp pişerken bunu anlatmanın metin içerisinde söylenilen kelimelerle, söylemler birbirinden farklı oluyor. Acıyı yazmakla, acıyı yaşayanın çektiğini anlatmak, ancak yüzeysel olarak anlatımla onun gönlündeki sızıyı anlatmaktan çok farklı oluyor. Yaraların açtığı olukla akan gözyaşının açtığı olukların derinliğini anlatmaktan uzak, ancak akan gözyaşlarını yazabiliriz sancısını ifade etmekten uzak halimizle. Keşke daha fazla anlam yükleyerek onun acısını oradan alıp, başka bir yere yerleştirerek uzaklaştırabilsek diye çırpına dururken, bir nebze acısını sızısını yazmaktan öteye gitmez.

Onunla acılarının dünyasına yelken açmak pek kolay olmasa da, yelkeninde bir kişilik yer olduğunda uzaktan bakarak, gördüklerimizi hissimizi yazarız ancak. İnsanın kendine ait denizinde alanını açarak genişletmesi çoğu zaman mümkün olmadığından, bunun için çaba içinde olamayınca küçük dar alana sığmak pekte mümkün olmuyor, o nedenle gördüğümüzü içimizdeki hislerin derece ve oktavıyla iniş çıkışının değeriyle yazabiliyoruz. Onun dünyasında esen rüzgârın şiddetini ölçemesek te, esen rüzgârın şiddetini yazabiliriz, savurup başka diyarlara savurduğunu, yanında beraber savrulamasak ta.

Yazarken yaşanılmış olana hazır kıta bekleyen bir nefer gibi yazarız, hislerimizin eşliğinde, alışılmışın dışına çıkarak gece gündüz yazarak, onun halini anlatırken elbette yanarız onun kadar olmasa da yanarız. İnsan kafasını salladıkça acı dert keder geçen bir şey değildir, sabırla yol aldığımız ileride devası ile geçen hayatı anlatmak için çabamız bazen yetmese de elden gelen derdini anlatarak, yanında olmaktı. Bir çorba değil ki hayat, içine değişik çeşitli ürünleri katarak on çeşit üründen bir çorba yapmak gibi değil elbette, yapacağımız onun yanında onun derdini yazarken duyurmak onunla yanmaktır. Bazen sesimiz kısık bazen gür çıkarak, bu hayatta insanla yol almaktır hayat bu böyledir.

Bazen temposu yüksek koşmak, bazen nefes nefese kalarak yolda durmak, tebessümlerimizi yitirmeden yazmaktır her ne kadar her zaman istenilen sonucu vermese de, geride enkaza dair izleri silmek, altında kalana koşmak yarasını sarmaktır yazmaktır vesselam, selamlarımla.

Mehmet Aluç