Bir duası yeterdi, dizlerinde ağlarsan,

Belayı hayra yorar, huzur verirdi anne. 

Saygıyla huzurunda, ellerini bağlarsan,

Aşk ile kolun sarar, huzur verirdi anne. 

Yokluğu bilmez ana, konu evlat olunca,

Şu evrenin renkleri, tonu evlat olunca,

Aldığı her nefesin, sonu evlat olunca,

Gözleri seni arar, huzur verirdi anne. 

İcap eder can verir, canına kıymet vermez,

Yorgun ve uykusuzdur, bu sabra akıl ermez,

Yedirmeden evladı, başka şey gözü görmez,

Sıcak bir çorba koyar, huzur verirdi anne. 

Yüreği Kâbe gibi, ziyareti hürmettir,

Ellerinden yansıyan, riyasız bir şefkattir,

Hele rıza verdiyse, bil ki sonun berattır,

Kalbi yirmi dört ayar, huzur verirdi anne. 

Duasın almak gerek, son nefesin vermeden,

Kapıda yatmak erek, onu gamla yormadan,

Sevgiyle besleyerek, usanmadan kırmadan,

İnançla hayal kurar, huzur verirdi anne. 

Yokluğunun yaşında, özleme nöbetteyiz,

Yıldızların altında, tek ona diyetteyiz,

Bekleriz saracaksın, tam da o niyetteyiz,

Sanman bahane sürer, huzur verirdi anne. 

Evladını düşünür, son nefes olsa bile,

İşte bu yüzden anne, dua olur her dile,

Hiç sonunu düşünmez, gider senle menzile,

İnan her şeye uyar, huzur verirdi anne. 

Söz bitti ey Âdemi, ama biter mi anne,

Sen yansan döne döne, söyle tüter mi anne,

Dünya yansın yıkılsın, sözle yiter mi anne,

Ölse de ruhun koyar, huzur verirdi anne. 

Âdem Efiloğlu