Aşkı anlat dediler, ben gibi bir bilmeze;

Nasıl desem bilmem ki, yeryüzü aşka handır.

Nasıl da bulmuş beni, aşktan yüzü gülmeze;

Yüreğini  titreten, elbette bir canandır;

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Yemekten içmelerden, kesilir kaçarmışsın;

Ne sorular sorulur, hepsine susarmışsın;

Aşk aklına düşünce, nasıl da uçarmışsın;

Onu gördüğün zaman, en müstesna zamandır;

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Hissettiğin  ne varsa, vermezmiş aşkın tadı;

Elbette âşık olmak, her kişinin muradı;

Huzurunda saf tutar, tek hece işte adı;

Nasıl desem bilmem ki, yeryüzü aşka handır.

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Bana göre her yerde, İstanbul, Paris, Musul;

Günü yok mevsimi yok, var mıdır onda usul;

Yağmur ol bulutlardan, gel süzül usul usul;

Vuslat sevda oduna, tarifsiz demde nandır;

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Aşk ki   ol karanlığın, sarsılan uykusunda;

Evrenin her renginde, benzersiz duygusunda;

Çiçeğin  kokusunda,  toprağın  buğusunda;

Tükenen  nefeslere,   ab-ı hayattır candır;

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Ölmez  imiş  âşıklar, ölen varsa âdemdir;

Damarında akan kan, gözlerinde hep nemdir;

Öyle boşa sallama, aşk dediğin son demdir;

Söylenmez ulu orta, o yürekte nihandır;

Âşık oldum diyorsan, aşkı aşka inandır…

Âdem Efiloğlu