Şair deyince

Ocakta közü vardır

Şekersiz   kahveye  bile diyecek sözü vardır

Karanlığın içinde kalsa

Kaleminin ucunda

Umutlara sığdırdığı

Gündüzü vardır…

Şair deyince

Yanıktır cıgarası

Dalıp dalıp gider kafası

Uzaklarda

Çok uzaklarda

Efkârın gölgesinde

Kimselerin bilmediği

Acılarla demlenen kimsesiz hüznü vardır…

Şair deyince

Yüreğine dikey saplanır sözcükler

Kalemi leb’i derya

Dudağı laf fukarası

An gelir anlatılmaz cefası

Ya tükenmeyen sefası!..

Şair deyince deriz ya  işte

Adamların en hası…

Şair deyince

Yağmurlu bir havada

Gri bulutlara inat

Islak kaldırımların

Taşlı, topraklı yolların

Rüzgârın uğultusunda demler

Tavşankanı çayını…

Şair deyince

İnce bir çizgidir gözyaşıyla arası

Kalem kâğıt doludur

Nerede olsa masası

Memleket kadar büyüktür

Aklında ki tasası…

Şair deyince

Hep kalem kesiği

Parmaklarının arası

Geceleri uykusuz

Siyahın her rengine âşık

Bazen aç

Bazen susuz

Kursağında yutkunurken ihlası

Parmakları  cıgaranın sarısı…

Şair deyince

Hayatı ıskalamadan her şeye rağmen

Umutla doludur kumbarası

Bitmez tükenmez azimle

Bir kelimeye

Dünyayı sığdırmaktır

Bütün davası…

Adem Efiloğlu