Gözüne kömür karası sürmeye benziyor

Gözlerini karartmak

Gidişin kurşuni yorgan olur da aldırmam

Derim ki

Sormadım zaten severken seni

Üşümüş cümleleri derledim sana

Sırf okşayıp dudaklarınla mırıldan diye

Senin ayak bastığın toprağı öptüm

Kokunu hıfzettim ki ciğerlerimi tırmalasın

Ve yaktım aklımın karanlık odalarını

Bu yazgının en masum iki tarafıyız oysa

Düşün ki sessizce aktık denizlerimize

Ve köpük köpük karıştı duygularımız

Ay çarptı gözlerimizin gölgelerine

Yakamozların dansında dillenirken aşkımız

Sırrımız şavkıdı yüzümüze

Uzaklığını bile dert etmiyorum özlemlerimin

Sen benim şehrimin gök kubbesisin

Hüzünlendiğinde yağmur olup üzerime ağlayan

Sevincinin ışığıyla saçlarımı okşayıp

Küstüğünde karanlığına hapsettiğin

Aklının karanlık odalarına kilitleme beni

Ve bazen kâbuslara bulanıyor geceler

Peşinden koşuyorum korkularımın

Her defasında sıkıyorum boğazını

Yine de kan ter tütsülüyor perdelerimi

Her ayrıntılı plan ürküyor kâbuslarımdan

Titriyor gecenin rengi

Kızıl bir tene bürünüyor yüzüm

Korkuyorum gecelerimden

Sen korkma benim korktuğum kadar benden

Ve sevgili

Affetmeyi kurguluyorum geçmişi

Zihninde üryan dokunuşlarla

Yaralarımı bir sustalıya kurban etmek

Şiirlere sürmek hayat denen anlamı

Biliyor musun?

Hala gözlerine kömür karası sürmeye benziyor hayat

Sahi kaç kere ölünürdü gözlerinde

İşte yine ölüyorum

Nedense duygularımın azılı katiliyim ben

Cümleler yarenlik etti şiirlerime

Mısraları “ Sev ” dedi Rabbim

Seviyorum yeminle

adem efiloğlu / ahir-i kalem