Sana vaat edeceğim cennetim yok benim

Ve vereceğim canım…

Pişmanlıklarımla tutundum hayata

Sarıldım tevekkülle utanmadan

Sokaklarını severek büyüdüm bu köhne şehrin

Sahillerinin kayalıklarını

Çürümüş yosun kokularını

Ayaklarıma vuran dalgalarını

Yalnızlığımla birlikte izledim yıldızlarını

Çünkü terk edilmiş duygularımın tek kucaklayanı

Hatırlar mısın?

Ayak izlerin ve notalı ökçelerinin sesleri vardı

Sabırla  yollarını beklediğim 

Ellerim soğuktan çatlardı

Titreye  titreye  seni  beklerken

Teneke içlerinde yıldırım nikahları kıyardık alevlerle

Bir tekme daha vururdu hayat

Sen her gelmediğinde

İsyanını gözyaşlarından çıkarırdı gözlerim hevesle

Hatırlar mısın?

Sabah uykularını severdi saçların en çok

Kollarımın üzerinde  şaha kalkardı kırık uçları

O nefis kokunu yayardı  duvarlara

Sen kokardı genzimin ücra köşeleri

Hatta  baştan başa ben

Güneş öpücüğünü kondururdu

Yüreğime kazıdığın acıyı unutma

Hatırlar mısın?

Şimdi düş artığı  bir vakit

Ellerinde eskittiğin kırık kalbim

Sokaklarımda Azrail’in adımları

Serseri dizelerimin azlini hazırlıyor

Seni yazmaktan yoruldu diyorum

Anlamıyorsun

Ayaklarımın altından kayıyor şehir

Kelepçe olup takıldıkça aklıma karanlık

Biliyorum bu bir  veda  arifesi

Kendini tüketen heveslere meyilli

Hatırlar mısın?

Demiştim

Çirkinse kalbin  ağır  hastasın

Her geceden uyandığında  sabaha

Göreceksin yastığında çocuk gözyaşlarımı

Biliyor musun

                                  İnanmıştım                                       

Hatırlar mısın?

adem efiloğlu / ahir-i fırtına