Bugün 1 Nisan benim doðum günüm. Belki birçoðumuzun anlamsýz bulduðu ve hiç umursamadýðý… Ya da hiçbir surette kýymete deðer bulmadýðýmýz günlerden bir gün belki… Ama yine de doðum günlerimiz ailemiz, dostlar, eþler ve çocuklarýmýz tarafýndan her zaman hatýrlanýr ve hatýrlanýyor olmanýn hoþluðu içinde doðum günlerimiz þöyle ya da böyle kutlanýr… Gösteriþli, gösteriþsiz pastalar kesilir, bir solukta yaþýmýz kadar mumlarý üfler söndürürüz, alkýþlar kopar… Arkadaþlar, eþler, çocuklar hep güzel dileklerde bulunurlar ve “iyi ki doðdun” mesajlarý verirler… Hatta özenle seçilmiþ hediyeler bile alýnýr bazen…

Bu doðum günümde asýl kutlamayý hak eden ve dört çocuðunun en sonuncusu olarak beni 1 Nisan þakasý yapar gibi çýðlýk çýðlýða doðuran ve sevgilisi olduðum bu dünyaya getiren o muhteþem kadýna doya sýya sarýlmak ve o güzel kadýný kutlamak, ellerini, gözlerini, yanaklarýný ve o güzel ve o aydýnlýk yüreðini sevgi ve saygýyla öpmek, öpmek, öpmek istiyorum… Ýyi ki beni doðurdun anne… Ýyi ki en zor, en çaresiz, en yalnýz ve en imkânsýz zamanlarda yavrusunu yýrtýcý kuþlardan koruyan bir serçe gibi kanatlarýnýn arasýna aldýn beni… Ve en olmadýk anlarda bile, çocuklarýna ellerini uzattýðýn ve yaþamýn tehlikeli sularýnda yüzmeyi öðrettiðin için teþekkür ederim…

Babamýn seni ve bizi uzunca bir dönem bir baþýmýza býraktýðý ve sevinçlerin ve mutluluðun çocukluðumuzun semtine hiç uðramadýðý o korkunç zamanlarda çocuklarýn için katlandýðýn yoksulluklara, yoksunluklara, gözyaþlarýna, yalnýzlýðýna, içine sakladýðýn acý ve kederlere, sus pus olmuþ yüreðine ve yaþamýn dayanýlmaz aðýrlýðýna karþý direndiðin ve yaþamýn karanlýðýna inat her gün üzerimize bir güneþ gibi doðarak sýcaklýðýný, umudunu, gülüþünü ve sevincini bize armaðan ettiðin için teþekkür ederim…

Sen benim yaþamýmdaki en onurlu, en dürüst, en paylaþýmcý, en devrimci ve bize inatla yaþamayý sevdiren ve her þeye raðmen zalimlere karþý boyun eðmemeyi öðreten en güzel öðretmen, en iyi arkadaþ ve acýlarýný sadece kendinle, sevinçlerini ise çocuklarýnla paylaþan en güzel annesin…

Bir çiçeði dalýndan kopartýr gibi senin canýný çok acýttýðýmýz oldu anne… Ama için acýsa bile çiçeðini kopartan el çocuklarýnýn eli olduðundan her zaman acýný içine bastýrarak gülmesini ve dalýndan koparýlmýþ olsan bile sevgiliye aþkla sunulan bir çiçek gibi güzelleþmesini, çocuklarýnýn gülen yüzü ve sevinci olmasýný becerdin…

Bizim de canýmýz çok yandý anne… Yaþadýðýmýz, yokluk ve yoksulluða karþý isyan ettik, özgürlük, eþitlik, adalet ve barýþ için ölüme, dünyaya meydan okuduk, devletlere kafa tuttuk… Ýþkenceler, karakollar, hapishaneler ve ölümlerle sýnandýk… Ama sana yaraþýr ve yakýþýr çocuklar olmak için tüm baskýlara ve acýlara direndik… Lütfiye’nin ve Muhammet’in çocuklarý olarak zorba hükümdarlara karþý hep ezilen halklarýn ve mazlumlarýn yanýnda olduk, devletin zorbalýðýna, iþkencelerine, zindanlarýna ve zulmüne teslim olmadýk… 

Hep ölümün kýyýsýnda yürüdüðümüz halde bir kez bile olsun bize sitem etmedin ve devrimciliðimizden kimseye dert yanmadýn anne… “bizim devrimci uþaklar” diye tüm devrimci uþaklarý en az çocuklarýn kadar sevdin, her zaman baðrýna bastýn… Sana ne kadar yaraþtýk, ne kadar yakýþtýk bilmiyorum anne… Ama sahip olmamýzda önemli katkýlarýn olan devrimci kimliðimizden, iyiden, doðrudan ve güzelden yana oluþumuzdan hep gurur duyduðunu biliyorum… Bizde seninle çocuklarýn olarak hep gurur duyduk anne…

Seni canýndan bezdiren haþarý çocukluðumuz ve haylazlýklarýmýzýn ardýndan senden de az dayak yemedik be anne… Hele o siyah saplý býçaðýn tadý bacaklarýmda hala… Ah! Keþke yeniden çocuk olabilsem anne, keþke yeniden çocuk olabilsem; inan razýyým siyah saplý býçaðýn bacaklarýmda býraktýðý acýlara ve o incecik sýzýya… Ah! Keþke yeniden çocuk olabilsem anne, keþke yeniden çocuk olabilsem ve kuþ tüyü bir yastýk gibi dizlerine baþýmý yaslayýp uyusam… Ve sen her zaman olduðu gibi altýn sarýsý saçlarýmý okþasan yine usul usul ve ben þu yorgun bedenimle deliksiz bir uykuya dalsam… Hiç kurmadýðým kadar güzel düþler kursam, hiç görmediðim kadar güzel rüyalara dalsam… Hiç uyanmasam…

Babamýn uzunca bir dönem yokluðu, yokluðumuz, yoksulluðumuz… Çocuklarýnýn ele avuca sýðmayan asilikleri ve isyanlarý, çocuklarýnýn her gün ölümle sýnanan devrimcilikleri, polis baskýsý, karakollar, sorgular, kaçak yaþamlarý, iþkenceler ve hapishanelerle yüzleþmeleri, babamýn ölümü, birkaç ay öncede gözleri okyanus kadar derin ve “boncuk” kadar mavi olan oðlunun (boncuk abimin) beklenmeyen ve annemin yüreðini çok derinden sarsan ölümü… Ah kahrolasý acýlar, acýlar, acýlar… Tanrýya inanan ve dualarýnda hep Tanrýnýn merhametine sýðýnan bir annenin yüreði neden, neden Tanrýlar tarafýndan bu kadar büyük ýstýraplar ve acýlarla sýnanýr ki? Neden? Neden? Neden?

Az önce ablamý aradým annemi telefona istedim. Anneme “ onca acý arasýnda içini en çok acýtan neydi ?” diye sordum.” Hangisini anlatayým oðul” dedi “ hangisini… Hepsi o kadar aðýrdý ki taþýmakta çok zorlandým acýlarý… Ama meraklý bir öðrenci gibi yaþamýn kendisinden öðrendim acýlara sabýrla katlanmam ve gözyaþlarýmý kanatarak içime akýtmam gerektiðini… Ve üstesinden gelmesini bildim yaþadýðým tüm acýlarýn… Ama en aðýrý kendimi ölüme bunca yakýn hissederken koca bir daðýn içime yýkýlmasý gibi ölmesi oldu deniz gözlü oðlumun… Dayanýlmaz bir acý, büyük bir haksýzlýk bu... Çocuklar annelerinden erken ölmemeli ve anneler çocuklarýnýn ölümünü görmemeli… Bir anne için en aðýr acý evladýnýn ölümünü ve anýlarýný taþýmaktýr yüreðinde… Þimdi iki mavi göz taþýyorum yüreðimde… Dünya kadar aðýr iki mavi göz… Ayaklarýmýn dermaný hepten kesildi, yüküm aðýr… Sus konuþturma beni…” 

Sustum… Ve anladým ki; Anneler çocuklarýndan uzun yaþamamalý, çünkü çocuklarýnýn ölümü binlerce kez öldürüp duruyor anneleri… 
Ýyi ki beni doðurdun anne… Ve iyi ki sevgilisi olduðum bu dünyaya armaðan ettin beni…
Gülüþüne, sesine, sabrýna, merhametine, yüreðine ve aklýna kurban olduðum güzel annem seviyorum seni…

(1 Nisan 2016)