ÝZ

                                   Adam kumsalda yürüyordu. Çýplak ayakla yürümek insana iyi geliyormuþ, diye düþündü. Vücutta biriken negatif elektrik atýlýyormuþ. Aslýnda, kýrlarda çýplak ayak dolaþmak için derler bunu. Neyse buna da þükür. Bu da iyi geliyor. Dalgalarýn sesi, ýslak ve yumuþak kumlara basmak, hafif esen rüzgar, güneþin sýcaklýðý, arasýra ayaklarýna kadar ulaþan dalgalarýn ýslaklýðý, son nefeslerini ayaklarýmda veriyorlar, diye düþündü, her þey çok hoþ ve rahatlatýcý...huzur depoluyorum, dedi. Bir ara durup ardýna baktý. Kumsal boyunca býraktýðý ayak izlerini sonuna ya da baþýna kadar gözleriyle takip etmeye çalýþtý. Yer yer silinmiþlerdi. Dalgalar almýþtý onlarý kumdan. Hayat da böyle dedi. Ölüm bir deniz. Ýstediðin kadar iz býrak, silinip gideceksin. Sonra? Sonrasý ne? Denize mi karýþacaksýn. Hani kumdaki ayak izi? Silindi gitti iþte. Denize mi geçti þimdi? Hayýr, deniz yok etti onu sadece.Oysa doðruyu bilmiþti adam. Denize geçmiþti ayak izleri kumsaldan. Dalgalar denize katýyordu adamýn ayak izlerini. Adamýn ayak izlerini kumsala verdiði gibi...

                                   Ve kumsaldan kaybolan izler, denizde yollarýna devam eder. Bu sefer kumsal boyunca deðil, deniz boyunca gidiyorlardý. Sahile dik yönde, denizin derinliklerine doðru ilerlediler. Adam çoktan bitirmiþti yürüyüþünü. Huzur dolu, otelin yolunu tuttu. Ama izler, hiç bir zaman gidiþlerini(yitiþlerini) bitirmezler.

                                 Denizde bayaðý bir zaman dolanýp durdular. Artýk hiçbiri kalmamýþtý kumsalda. Hepsi denizdeydi þimdi. Dalgalara asýlmýþ, saða sola koþuþturuyorlardý. Oysa yürüyen ayaðýn izleriydi onlar. Denizde, denizle birlikte coþan, koþan ayak izleri oluyorlardý kah, kah duruyorlardý durduklarý yerde. Denizle dinleniyorlardý.

                                  Derken izler, yavaþ yavaþ denizden de silinmeye baþladýlar. Güneþ buharlaþtýrýyordu onlarý, denizin dibine gidemiyorlardý çünkü, çok naiftiler; hep su üstünde kalýyorlardý. Ve izler, buhar olup yükseldiler göðe doðru. Bu sefer de denize dik yönde ilerliyorlardý yolculuklarýna. Süzüle süzüle göðe vardýlar. Ve bulutlara karýþýp gök yüzünde dolaþtýlar bir süre de...

                                Böyle ne kadar zaman geçti bilemediler. Tek bildikleri, varolduklarýydý. Nasýl, ne formda, ne zamandýr varlar? Hep var mýydýlar, hep böyle mi vardýlar, bilemediler. Savruldular göðün bir ucundan bir ucuna. Tek bildikleri, izliklerini sürdürdükleri.

                                Ve bir süre sonra yoðunlaþmaya baþladýlar. Üþüyorlardý, hem de çok. Aðýrlaþmýþlardý ve yere doðru düþüyorlardý. Yaðmur olmuþ, yaðýyorlardý. Vücutlarý binlerce yaðmur damlasýna bölünmüþtü.

                               Adam caddede dolaþýyordu. Ýçinde bir sýkýntý vardý. Hava kararmak üzereydi. Bu alaca karanlýðý hiç sevmiyorum, dedi. Ya aydýnlýk olmalý, ya karanlýk. Ruhum bunalýyor. Hava durumu ve ýþýk, insan psikolojisini derinden etkiliyormuþ zaten. Al sana. Bir de yaðmur baþladý þimdi. Yazýn ne güzeldi. Birden, daha iki üç ay önce güney sahillerinde yaptýðý kumsal yürüyüþlerini hatýrladý. Ne kadar huzur doluydu içi. Þu havaya bak. Berbat.

                               Ve adam, koþar adým, asfalta düþüp parçalanmýþ, ýslak kanlarýný asfalta bulaþtýrmýþ yaðmur damlalarýna, daha doðrusu onlardan kalanlara basýp, geçti. Suda anlýk izler býrakarak, yoluna devam etti. Su ise, üstüne düþen her izi kotlayýp belleðe, caddeden akýp gitti...