Sana Türkan Þoray'ý Anlatacaðým

     Sana Ýstanbul'u sevmeyi öðreteceðim
     konçerto senfonisini, 
     Yeþil Çamýn sultaný, Türkan Þoray'ý anlatacaðým
     sana bu akþam "bütün meyhanelerini dolaþtým 
     Ýstanbul'un" þarkýsýný dinleteceðim
     giderilmez piþmanlýklarý geri alacaðým
     kanlý gelincikler güzelliðiyle akþamýn.

     Sen, bitimsiz hüzzamla ýslanan buðulu billûr
     hangi meneviþli kaldýrýmlarýn sesine, gözyaþý akýtýyorsun
     tükendi sab-rü tahammülüm...adýný sormuyorum artýk
     zulmetme bana, yüreðim can çekiþiyor, izbe sokaklarýmda
     Marmara'dan çaldýðýn bulutlarý giymiþsin
     son pozlarýn en güzelisin, Ýstanbul kokuyor üstün baþýn.

     Ne zaman seni düþünsem,
     uçurum olur yastýðýmýn yarýsý
     sen, cennet bahçesindeki manolya aðacým
     daha kaç kenti vuracaksýn alnýndan
     Küçüksu'da kollarýnda uçuþurken o þevkli aþkýmýz
    (sandým ki: Boðaz'ýn içinde bir fakir Orhan Veli'yim)
     gözlerim nemli, bir þeylerin hasreti var içimde
     anladým ki: taklit bir ressamýn fýrçasýymýþ öykümüz.

     bilmem ki nasýl anlatsam; seni, Ýstanbul
     yine gemiler geçiyor, Dolmabahçe'yi selamlayarak
     telaþla Sirkeci iskelesine koþarken ayaklarým
     zincirlenmiþ bir mahkum gibiyim, açýlamýyorum sana
     Galata'yý suda boðmuþsun, yüksek kaldýrým titriyor yelende
     buldum en sonunda, 
     içinde çocukluðumun yüzdüðü, o Þemsi Paþa plajýný
     ama kimsecikler yoktu ortalýkta.
     þimdilik hoþça kal, canýmýn içi Ýstanbul.

     Bu þehrin sokaklarýnda devleþirken karanlýk
     nice acýlar þekillendi içimde
     þu Üsküdar'lý Beyhan'da olmasa,
     baþka neyin var ki seni özleyecek, Ýstanbul.

     Nuri Daðdelen
     Özdere-Ýzmir