KOKAN YÝYECEK

Nihal Öðretmen, topuklarý giymekten aþýnmýþ, kahverengi rugan, tok sesli ayakkabýlarýyla sýnýfa girdi. Burnuna yapýþtýrdýðý siyah kemikli gözlüklerinin üzerinden bir süre sýnýfý süzdü.

“Kaç defa diyeceðim size? Beslenme saatlerinde kokan yiyecek getirilmeyecek diye!”

Sarý saçlarýnýn ucuna pembe kurdeleler baðlamýþ sýnýfýn en güzel kýzý Ýpek:

“Öðretmenim! Hep Hasan getiriyor kokmuþ yemekleri. Yanýna yanaþýlmýyor bu pis çocuðun!” dedikten sonra en havalý haliyle yerine oturup saçlarýný saða doðru savurdu.

O esen sarý saçlarýn poyrazýnda sarsýlýverdi, bakýþlarýný sýranýn üzerindeki “kokmuþ tosun!” yazýsýndan ayýrmayan Hasan. Sýnýfý ise bir kahkaha dalgasý gýdýklayýp geçti.

Ýpek saçlý kýz, itina ile deðerli bir mücevheri taþýr gibi süslü beslenme çantasýný açýp, annesinin hazýrlamýþ olduðu köfte ve patatesi sýranýn üzerine koydu. Pembe iþlemeli peçetesini de yakasýna takýp çok büyük bir ciddiyetle yemeye baþladý. Arada sýrada Hasan’dan yana bakýþlar atýyor, küçücük burnunu alay edercesine kývýrýyordu.

Hasan, her gün olduðu gibi babaannesinin poþete koyduðu bir haþlanmýþ yumurtayý utana sýkýla sýranýn alt gözünde, avucunda sýkýca tutarak düþünüyordu. Kokan yiyecek demiþti Öðretmeni, kokan yiyecek… Niye kimseyle alay edilmemiþti de kendisine gülmüþlerdi? Sýnýfýn en güzel kýzý, her gün mis gibi kokan yiyecekler getirmiyor muydu sanki sýnýfa? Ne yapacaktý þimdi? Hem ne yapsýndý babaannesi, yumurtadan baþka verecek bir þey bulamazdý çoðunlukla. Diyemezdi de “ben bunu yemem!” Öyle ya ne de olsa o bir yüktü anasýz babasýz… Bütün bir gün avuçlarýnýn terinde ýsýndý durdu haþlanmýþ yumurta.

Ertesi gün beslenme saatinde çantalar açýldý. Ýpek saçlý kýz, yine Hasan’ýn ömrü boyunca tatmadýðý, mis gibi yiyeceklerden getirmiþti.

Hasan’ýn poþeti ise artýk boþtu.