Aylardýr silmediði oturma odasýnýn penceresinden, saatlerdir kýpýrdamadan bomboþ sokaðý, heyecaný sönmüþ bir merakla izliyordu. Sabýrsýz bir el tarafýndan yumruklanan sokak kapýsý, biraz daha açýlmakta gecikilirse nezaketi bir yana býrakýp kendi üstünlüðünü kullanacaktý. Sert yumruk darbelerine sözcükler de yardým etmekten geri kalmadý.

“Aç þu kapýyý! Kýrdýrtma bana!”

Tüm gürültü patýrtý bir anda baltayla ortasýndan ikiye ayrýlýverdi. Kapýnýn açýklýðýnda, yüzünde yýllardýr biriktirdiklerini asla dýþarýya yansýtmayan mimiksiz, neþesiz, hatta organsýz bomboþ bir suret þeklinde öylece dikiliyordu. Uzun, sakin ve huzursuzlukla kaplý bakýþlarýndan kaçacak baþka bir yer yoktu yine o bakýþlardan baþka.

“Niye açmýyorsun? Niye?”

“Caným öyle istiyor.” Deyip çocukça bir þýmarýklýkla silkti omzunu.

“Hazýrlan hadi. Pikniðe götürüyorum sizi.”

“Ne pikniði þimdi bu? Hayatta olmaz! Benim bir sürü iþim gücüm var evde.”

Adam, kulaklarýný gireceði tüm sýnavlara önceden hazýrlamýþ, cevaplarýný cebinin derinlerinde hazýrda tutuyordu. Kadýnýn sözcüklerini umursamadan içeriye girdi. Elinde tuttuðu sarý renk lale demetini masanýn üzerine býraktý.

“Kýzým, uyan bir tanem. Pikniðe gidiyoruz. Söz verdiðim gibi.”

Sarý lalelere tiksintiyle bakan kadýn, kusmakla tükürmek arasýnda bocaladý bir an. Ardýndan hazýrladýðý dev salyalý topu, çiçek demetinin üzerine gönderdi. Sýrýlsýklam olan laleler aðlamýþ gibi gözüktü gözüne. Neþesi yerine þimdi gelmiþti iþte. Bir tek kendisi mutsuz olacak deðildi ya!

Kucaðýnda kýzýyla oturma odasýna dönen adam:

“Þu aðaç, izin versek neredeyse pencereden içeriye girecek. Ne arsýzlýk! Sana mý çekmiþ ne? Bütün gün baka baka kendine benzettin sonunda etrafýnda ne varsa! Ama kýzýmý da benzetemeyeceksin kendine. Ýzin vermem!”

“Aðaç dedemden yadigâr. Bilmiyor gibi konuþma. Canýmý sýkma benim. Piknik mi ne diyordun, yürü hadi nereye gidiyorsak gidelim, çocuk da çok heves etmiþti zaten.”

Bu kadar çabuk ikna olmasýna þaþýrmýþtý adam. Ne de olsa hep karþý cevap almaya alýþkýndý. En ufak þeyde muhalefet olurdu kendisine. Çilek alalým dese kiraz isterdi en basitinden. Ne söylese aksini iddia ederdi. Mahsustan mý yapardý karýsý bunlarý yoksa fark etmeden mi, emin olamazdý yýllar yýlý.

Babasýnýn kucaðýndan inen kýz:

“Anne ne güzel çiçekler. Sana mý almýþ babam?” Ýnce, küçük ve bembeyaz parmaklarýný okþamak üzere sarý yapraklardan birine deðdiren çocuk, dikenlerin ýsýrýðýna kapýlmýþ gibi geri çekildi.

“Iyy bu ne! Burnu akmýþ bu çiçeðin.”

Komik buldu kýzýnýn bu saf yaratýcýlýðýný kadýn.

“Uzatma da üzerini giyin. Bak þimdi vazgeçeceðim!”

Adam, kadýn ve çocuk kýsa zamanda ellerinde piknik sepeti yola koyuldu. Yürüyerek gitmeyi önermiþti adam ve hayret, kadýn kabul etmiþti. Bugün birçok þey ters gidiyordu adama göre. Sanki herkesten gizli bir köþeye saklanýp kýs kýs gülen bir tuhaflýk hâkimdi ailenin üzerinde.  

“Off koptu ayaklarým. Dað baþýnda yaþayan kaç aile kaldý bizden baþka? Bir minibüse bile bindirmekten kaçýn sen, cimri, meteliksiz ayý!”

“Sen kabul etmedin mi yürümeyi? Þimdi niye sýzlanýp duruyorsun o halde? Sen zaten hep böylesin. Evlenmeyi bile sen istedin sonra zehir ettin hayatý hem kendine hem bana hem de þu el kadar kýza!”

Yine ayný çocuksu þýmarýklýðýný takýnan omzu, havaya kalkýp indi.

“Anneciðim, babacýðým ne olur kavga etmeyin.”

Küçük kýzýn titreyen sesi bir süre suskunluða haps etti birikmiþlikleri. Sabah ki yumuþak hava, yerini sert ve tozlu bir rüzgâra býrakmýþtý. Kadýn, rüzgâra karþý eteðini yatýþtýrýyor, küçük kýz, gözlerine sýðýnan toz harelerini kovmak istedikçe saklanabileceði tek korunakmýþ gibi yayýlýyordu bakýþlarýna yapýþkanlýk.

“Yaa anne! Eve gidelim!” Aðlamaya, ayaklarýný topraða vurmaya baþlamýþtý çocuk.

“Yapma, iyice tozuttun ortalýðý!”

Tiksintiyle yoðrulmuþ acýlý sözcüklerini aðzýndan çýkarýp kadýnýn çiçekli elbisesinin göðsüne doðru fýrlattý adam:

“Sus be kadýn sus!” Rüzgârý da mý biz çýkardýk! Ýnsaf et!”

Verilecek bir cevap bulamayan kadýn, karnýnýn içinde homurdandý. Rüzgâr dinmiyor gittikçe þiddeti artan bir fýrtýnaya dönüþüyordu. Bir süre sonra fýrtýnanýn öfkesi; kadýný kollarýndan tutup; inat etmesine, direnmesine ve en önemlisi sarf ettiði sözcüklere raðmen alýp hiç kimsenin bilmediði çýkmaz sokaklarýna sakladý.

Adam ve çocuk, sýðýnacak bir yer bulabilmiþti son anda. Havanýn kararmasýna yakýn, fýrtýna dinmiþ, sanki onca yaygarayý kendisi kopartmamýþ gibi mis kokulu, insanda yaz akþamlarýnýn o huzurlu hareketliliðini andýran neþesini býrakmýþtý geriye. Ýlk olarak kadýnýn yokluðunu çocuk fark etti.

“Annem yok! Anneee!”

“Yok mu?” Baþýný uzun uzun kaþýyan adam þaþýrdý bir an, demek ki kulaklarý duyarsýzlaþmýþtý, yýllardýr hep ayný kötü sesli þarkýcýnýn hep ayný þarkýsýnýn sözlerini hiç bitmeden tekrarlamasýndan…

Uzun aramalar sonuç getirmemiþ, kadýna dair en ufak bir ize rastlanmamýþtý. Herkesi kol kýllarýný havaya kaldýran bir merak sarmýþtý. Nereye kaybolmuþtu koskoca kadýn? Uçacak deðildi ya! Rüzgâr bir yere kadar sürükler sonra da býrakýrdý herhalde. Yani onlar da cahil insanlardý sonuçta ne bilsinlerdi rüzgârý, ilimi, bilimi! Bildikleri tek bir þey varsa, o da kadýnýn sürekli hayatýndan, kocasýndan, kýzýndan þikâyet etmesiydi. Sonunda cezalandýrýlmýþtý iþte! Kýsa sürede kulaktan kulaða yayýlmakta gecikmedi bu laflar.

Küçük kýz günlerini aðlamakla geçiriyordu. Her gün, kapýnýn çalacaðý ve içeriye annesinin gireceði hayaliyle avunuyordu. Tüm bu hengâme içerisinde kadýnýn bir anda yok oluþuna neredeyse kalkýp göbek atacak kadar sevinen tek kiþi vardý.

“Ne yapayým tutamýyorum sevincimi. Tek korkum baþkalarýnýn yanýnda belli etmek. Belli mi olur sen öldürdün karýný deyip polisi, jandarmayý iþkillendirir bu iþsiz güçsüz takýmý!”

O yüzden her hareketine çok dikkat eder olmuþtu. Düþünmeden tek bir adým atmaz, basit bir sohbet esnasýnda, kendisine yönlendirilen sorulara bile üç kere düþünmeden cevap vermez olmuþtu. Hayatý daha mý iyiydi þimdi yoksa daha mý kötü, karar veremiyordu. Eski yaþamýna ait tek bir þey vardý. O da sonsuz döngüye girmiþ didiþmeleri. Ama þimdi… Neredeyse paranoyak olacaktý. Kime baksa, ne söylese ne duysa “Acaba benden þüpheleniyorlar mý? Acaba rüzgâr deðil de kocasý itmiþtir onu bir yerlerden aþaðýya, diyenler var mýydý arkasýndan?”

Ýçinden çýkamadýðý sorularýn ardýna saklanmayý seçti sonunda. Evden hiç çýkmamaya baþladý. Eskiden kýzdýðý þeyleri þimdi kendisi yapýyor, günlük alýþkanlýklarý arasýna sessizce sýzmasýna izin veriyordu. Uzun uzun pencereden dýþarýyý izliyor, kýzýnýn her davranýþýnda kýzacak bir þey buluyor, yemek yapmýyor, komik olduðunu sandýðý gülünçlüklere düþüp düþüp kalkamýyordu.

Bir gün, pikniðe gidecekleri günün sabahýnda eve getirdiði sarý lalelerin hala ilk günkü diriliðiyle vazonun içerisinde durduðunu gördü. Ýmkânsýzdý bu. Hala nasýl solmadan taptaze kalabilmiþlerdi ki?

“Yoksa konu komþunun dedikleri gerçek olmasýn? Efsunlu muydu bu kadýn?”

Sanki etrafýnda biri varmýþ gibi boþluðu elleriyle kovaladý. Zilin sesiyle oturduðu yerden tavana hoplayan kalbi, aceleyle açtý kapýyý.

“Niye geç açýlýyor bu kapý?”

Gözleri, son zamanlarda kendisine tuzaklar kurmaktan vahþice bir zevk alýr olmuþtu. Katlanýlmasý güç oyunlarýn tuzaðýndan kaçýp kurtulacaktý artýk. Kapýyý sertçe kapattý. Þiddeti artarak tekrarlanan vuruþlar yüzünü tokatlayýp, yanýlsamalardan çekip çýkardýðý gözlerini gerçeðin orta yerinde yapayalnýz býraktý. Eski hayatýna kavuþmuþ olmanýn sevincine kapýlan elleri, hýzlýca açtý kapýyý. Ýçeriye o her zamanki memnun olamayan edasýyla giren kadýn, burnunu sevimsizce kaldýrýp pencerenin önündeki yerinde sokaðý seyretmeye baþladý.

“Þu pencereleri de bir gün silsem mi ne?”

BENGÜL ALKAN