Eve gidince annesine aldýðý bu düþük notu nasýl açýklayacaðýný düþünüyordu. Bu kadar çok çalýþmasýna raðmen neden böyle düþük gelmiþti ki sýnavýnýn sonucu? Bir türlü anlam veremiyordu. Nerede hata yapýyordu? Oysa arkadaþý Cemil kendisinin yarýsý kadar çalýþmadýðý hâlde çok iyi matematik yapabiliyorken, bir diðer arkadaþý Serap Türkçe ve Sosyal Bilimler dersinde sadece dersi dinlediðini söylediði hâlde öðretmenlerin gözdesiyken kendisi bunca gayretine, annesinin üzerinde bunca titremesine raðmen hâlâ düþük not almaya devam ediyordu. Kendisini çok suçlu hissediyordu. Öyle bir þey söylemeliydi ki annesi kýzmasýn. Ama ne?

         Evlerinin bulunduðu sokaða girince içindeki sýkýntý arttý. Kýþ iyiden iyiye kendisini göstermeye baþlamýþtý. Aðaçlarýn üzerinde kalan tek tük sararmýþ yapraklar da soðuk esintiye karþý koyamayýp bir bir yere düþüyordu. Kendisini o yere düþen yapraklardan biri gibi hissediyordu. Uçamayacaktý. Hep yere çakýlacaktý. Oysa annesi ýsrarlýydý. ‘Kuþ olacaksýn!’ diyordu. ‘Hem de avcý bir kuþ!’ Yavaþ adýmlarla girdi apartmana. Zili çaldýðýnda annesi meraklý gözlerle açmýþtý kapýyý.

-      Merhaba anne.

-      Hoþ geldin oðlum. Hadi hemen üstünü çýkarýp ellerini yýka. Sonra da sofraya gel bakalým.

Mehmet hiç ses etmeden söyleneni yaptý. Annesinin meraklý ve keskin bakýþlarý sanki onu avlamak isteyen bir avcýnýn attýðý kurþunlar gibiydi. Yaralýyordu, eziyordu. Ama en çok da annesine beklediði haberi veremeyecek olmak kanatýyordu içini. Odasýndaki aynada kendisine bakýnca gözlerinin altýnda oluþan morluklar artmýþ gibi hissetti. Avuçlarýnda ve alnýnda ter vardý. Üstelik bu soðuk havaya raðmen… Üstünü çýkarýp elbiselerini dolaba güzelce yerleþtirdikten sonra rahat bir þeyler giyinip lavaboya gitti. Ellerini ve yüzünü iyice yýkadý ve hep yaptýðý gibi avucuna aldýðý suyu týpký hep olmayý hayâl ettiði bir çita gibi içti. Evet, annesi ‘Kuþ olacaksýn!’ dese de onun içinde hep ‘Çita olmak!’ isteði vardý. Mehmet çita olmak istiyordu. Koþmak… Rüzgâr gibi, fýrtýna gibi koþmak…

-      Geç bakalým. En sevdiðin yemeklerden yaptým sana. Sýcacýk...

-      Ellerine saðlýk anne.

-      Bu da ekmeðin. Ýyice doyur karnýný. Sonra da doðruca ödevlerinin baþýna.

Mehmet annesinin devam eden meraklý ve sorgulayýcý bakýþlarý altýnda ilk lokmayý aðzýna atýp yuttu. Sanki bir taþ yutmuþtu. Ama annesine bir þey belli etmedi. Ýkinci lokmayý alýrken zoraki bir tebessümle annesine bakýp sol eliyle ‘Nefis olmuþ’ anlamýna gelen iþaretini yaptý. Bu sýrada mutfaðýn camýna vurmaya baþlayan yaðmur damlalarý, havanýn kapalý ve basýk hâli Mehmet’in sýkýntýsýný depreþtiriyordu. Ama annesi sormadan cevap vermeyecekti.

-      Ee, anlat bakalým.

-      Ne anlatayým anne?

-      Oðlum sanki neyi merak ettiðimi bilmiyorsun. Nasýl geçti sýnavýn? Kaç aldýn? Onu anlat.

-      Þey…

-      Yoksa yine mi düþük aldýn?

Bu soru bir býçak gibi saplandý Mehmet’in midesine. Ne demek ‘Yoksa yine mi düþük aldýn?’ Annesi bilmiyor muydu sanki oðlunun yüksek notlar almak için ne kadar çabaladýðýný?

-      Þey, anne…

-      Söylesene oðlum!

-      47 almýþým.

Diyebildi yutkunarak. Demesiyle de annesinin elindeki bardaðý masaya vurmasý bir oldu. Çýkan ses Mehmet’i oturduðu yerde titretti. Bakamadý annesinin yüzüne.

-      Bu nasýl not böyle Mehmet? Þurada liseye geçmene ne kaldý. Bu kötü notlarla nasýl iyi bir liseye gideceksin sen? Herkese rezil olmamýzý mý istiyorsun? Koskoca bir avukatýn oðlunun aldýðý notlara bak! Böyle söylemezler mi insanlar?

-      Ama anne…

-      Kes! Daha lafýmý bitirmedim. Kuzenlerinin ikisi de sýnýflarýnýn birincisi. Cenk’in kuþ olmasýna kesin gözüyle bakýyor herkes. Sen bu notlarla deðil kuþ, kaplumbaða bile olamazsýn! Biz de babanla oturmuþ daha þimdiden sana alacaðýmýz birinci kalite kanatlarýn araþtýrmasýný yapýyoruz. ‘Oðlumuz kuþ olacak, hem de bir avcý kuþ olacak. Ona öyle kanatlar alalým ki göklerde bir þahin gibi süzülsün!’ diyoruz. Sen ise þu dýþardaki aðaçlarda kalan sararmýþ yapraklar gibisin. Hep yerlerdesin.

Mehmet cevap veremedi. Sadece ‘Özür dilerim anne’ diyebildi sessizce. Kaþýðý tutan eli titriyordu. Nabzý hýzlanmýþtý ve midesi yanýyordu. Kaþýðý masaya býraktý.

-      Yemiyor musun?

-      Pek iþtahým yok.

-      Git dersine çalýþ. Eðer önümüzdeki hafta da sýnavýndan düþük alýrsan bak sana ne yapýyorum ben! Bu nedir ya?

-      Anlaþýldý anne.

Hiç konuþmadan odasýna gitti. Midesindeki yanma, yüreðindeki sýzý göz pýnarlarýna hücum etti. Ýçinden camý açýp haykýrarak aðlamak geliyordu. Tuttu kendini. Üstündeki kazaðýn koluyla sildi gözlerini ve kitabýný açýp ders çalýþmaya baþladý. Yutkunarak, midesi bulanarak çalýþtý. Kendini mecbur hissederek… O kadar çok çalýþtý ki gözleri yorgunluktan kan çanaðý olmuþtu. Ve öylece masanýn üzerinde uyuyakaldý.

Bir rüya görüyordu þimdi. Yemyeþil bir ovadaydý. Her taraftan kuþ sesleri geliyor, sadece televizyonda gördüðü pek çok irili ufaklý hayvan ovaya yayýlmýþ bulunuyordu. Hafif esintiyle salýnan otlarýn çýkardýðý hýþýrtýyý doya doya içti kulaklarýyla. Gökyüzüne baktýðýnda derin ve cezbedici bir maviliðin ona kucak açtýðýný gördü. Uçmalýydý. Ne olursa olsun uçmalýydý.  Birden sýrtýnda heybetle duran iki kanadý fark etti. Ýçini dehþet veren bir heyecan kapladý. Koþmaya baþladý. Hýzlandý, daha da hýzlandý. Ciðerlerini çatlatýrcasýna koþtu, koþtu ve ovanýn sona erdiði yerde baþlayan uçurumdan býraktý kendisini. Þimdi kanatlarýný açmýþ süzülüyordu. Uçuyordu. Ýçini dolduran sevinçle baðýrdý. ‘Anne, anne, uçuyorum. Kuþ oldum anne! Kuþ oldum!’

Uyandýðýnda akþam içinde hissettiði burukluk yoktu artýk. Alelacele hazýrlanýp çýktý evden. Kapýyý kapatýrken mutfaktaki annesine ’Anne ben çýkýyorum, bugün koþu yarýþmasý var, lütfen gel, seni seviyorum.’ diye seslendi.  Koþarak gitti okuluna. Yarýþma için son hazýrlýklar yapýlýyordu. Mehmet bugün kendisini gerçek bir ‘çita’ gibi hissediyordu. Yarýþma saatine kadar kendini zapt etmekte oldukça zorlandý. Bugün bu yarýþý kazanýp ailesini gururlandýracaktý. Belki bu vesileyle annesine çita olmak istediðini de söyleyebilirdi. Yarýþmayý kazandýðýný görünce annesi de belki ikna olurdu.

Yarýþma saati geldi ve Mehmet koþu için hazýrlanan sokaktaki yerini aldý. Bu sokak okulun önünden geçiyordu ve oldukça uzundu. 100 metrelik koþu için sokaða çizgiler çekilmiþ ve bir de bitiþ çizgisi üzerine kýrmýzý þerit çekilmiþti. Yarýþmayý izlemeye gelenler arasýnda annesinin de olduðunu görünce heyecaný arttý Mehmet’in. Ona el salladý. Hazýrdý.

Düdükle beraber týpký bir çita gibi öne attý kendisini. Diðer yarýþmacýlardan daha yavaþ bir tempoyla ama ciðerlerini açarak koþmaya baþladý. Ýlk 20 metreden sonra hýzlandý. Týpký bir çita gibi uzun soluklu ve ileri doðru eðilerek koþuyordu. 50 metre… Ýlk sýrayý almýþtý bile. Ama hýzlanmaya devam etti. 60 metre... Bacaklarýyla bir yaprak olarak düþtüðü yerlerden intikam almak istercesine koþtu. 80 metre… En yakýnýndaki çocukla arasýnda epey fark olmuþtu. Herkes onun kazandýðýný biliyordu. 100 metre… Kýrmýzý þeridi týpký bir çitanýn avýný yakaladýðý gibi kopardý. Alkýþ sesleri… Durmuyordu. Koþtu. Arkasýndan baðýrýþlar... Alkýþlar… Annesinin sesi… ‘Mehmet kazandýn, dur!’ Ama hayýr, uçuruma az kalmýþtý. Daha da hýzlandý. Birazdan özgür olacaktý. Uçurumdan kendini býrakacak ve uçacaktý. O zaman annesi onunla gurur duyacaktý. Cenk gibi ‘kuþ’ olacaktý. ‘Kuþ oldum anne!’ diyecekti. Baðýrýþlar. ‘Dur!’ Durmadý. Koþtu, koþtu, koþtu. Keskin bir çýðlýk… Asfalta kazýnan resim ve özgürlük… Mehmet uçuyordu þimdi. Kanatlarý vardý gerçekten de… Ve annesini gördü. Baðýrdý. ‘Uçuyorum, uçuyorum. Kuþ oldum anne. Kuþ oldum!’

Mahmut UZUN