Evet... Günümüz itibariyle Türkiye'mizin  en  önemli  sorunlarýndan  biri üniversite  öðrencilerinin yurt  sorunlarý...

Bazý  öðrenciler  veya  öðrenci  kýlýðýna  bürünmüþ  bazý  gençler 1.Fotoðrafta da gördüðünüz  gibi sokaklarda yatýyor (!)  Çünkü  devletimiz  bunlarýn  barýnma  yani  özetle  yurt  sorununu  çözememiþ.

Ülkemizde böyle  bir  eylem  baþlamýþ lakin  Ýçiþleri  Bakanýnýn  yaptýðý  açýklamalara  göre  bu  eylemleri  baþlatanlarýn  büyük  bir  bölümü  üniversite  öðrencisi deðil. Üniversite  öðrencisi  olanlarýn  büyük bir  bölümü  yurt  baþvurusunda  bulunmamýþ.  Yurt  baþvurusunda  bulunanlarýn  büyük  bir  kýsmý  bir  yurda  yerleþtirilmiþ  ama  yerleþtirdiði  yurda  kaydýný  yaptýrmamýþ.

Ancak  tabii  ki  bir  de  yurt  sorunu ile  ilgili  rapor  var. Bu  raporu da  Gençlik  ve  Spor  bakanlýðý  hazýrlamýþ  üstelik.

Bu  rapora göre:

1- -“(Deprem konusunda) Konut ve iþyeri binasý olarak tasarlanmýþ binalarýn yurt olarak kullanýlmasý can ve mal güvenliði açýsýndan tehlikeli.

2-Konut tipi binalarda, yangýna yönelik yaðmurlama sistemi, otomatik yangýn algýlama sistemi, durum aydýnlatma sistemi, yangýna dayanýklý kapý imalatý ve mutfak davlumbazlarýnda söndürme sisteminin bir kýsmý ya da tamamý bulunmamaktadýr.

3-Asansörler konut tipi olarak imal edildiðinden, planlanandan daha yoðun kullanýlmalarý sürekli arýza vermelerine neden olmaktadýr. Bu arýzalar kullanýmdan kaynaklandýðý için bakým ve onarým giderleri Bakanlýk tarafýndan karþýlanmaktadýr.

4-Alt yapý tesisatlarý yoðun kullanýma uygun deðildir. Su deposu, sýhhi tesisat, jeneratör sistemi ve ýsýtma sistemleri, kapasitelerinin üzerinde çalýþtýðýndan yetersiz kalmakta veya arýza yapmaktadýr. Mal sahipleri taahhüt ettikleri halde kapasite ve güç iyileþtirmelerini yapmamaktadýr.

5-Engelli odasý, lavabosu ve tuvaleti yeterli sayýda ya da hiç bulunmamaktadýr.

6-Binalarda mutfak ve yemekhane bölümleri olmadýðýndan, binanýn depo veya bodrum bölümleri bu maksatla kullanýlmaktadýr. Bu alanlar gerekli fiziki koþullarý saðlamadýðýndan, Ramazan ayý gibi yoðun dönemlerde açýk alanlara çadýr kurulmaktadýr.

7-Binalar daire tipi bölümlerden oluþmaktadýr. Daireler ortalama bir aileye göre tasarlandýðýndan, öðrenciler için yeterli lavabo, tuvalet ve çalýþma alaný bulunmamaktadýr.

8-Öðrencilerin ortak kullanýmýna yönelik yeterli sayýda faaliyet odasý bulunmamaktadýr.

9-Bina giriþleri ile koridor geniþlikleri istenen asgari þartlarý taþýmamaktadýr.”

Evet  þimdi  2. 3.4-5-6. Fotoðraflara bakalým.


Bu fotoðraflar  Kredi ve  Yurtlar  Kurumu  Konya  Kýz  Öðrenci  Yurduna  ait  fotoðraflar..


Daha  bugün ( 04.10.2021 ) Bir  yakýnýmýn  kýzý devletimizin  yerleþtirdiði  bu  yurdu beðenmedi  ve  ayrýldý.  Beðenmeme  sebebi  ise yurdun  odalarýnýn  duvarlarýnda  bile  böceklerin ( herhalde  hamam  böceði  olsa  gerek )  yürümesi  imiþ.


 Velhasýlýkelam  biraz  da aðlayarak  sýzlayarak  ve  dahi  ailesinin  tek  çocuðu  olmasýnýn  avantajýný  kullanarak  bu yurttan  ayrýlarak  dört  arkadaþ  özel  bir  daire ( yani  bildiðiniz  konut-ev ) kiralamýþlar. Bu  arada  söylemeye  gerek  yok  uyanýk  ev sahipleri  böyle  durumlarda  fýrsatý  ganimet  biliyorlar.  Nitekim  bizim  kýzýmýzýn  ev  sahibi de öyle  yapmýþ  ve  daireyi  kiþi baþý  800 tl ye  kiralamýþ  kýzlara.


 Konya’da  kiralýk dairelerin  fiyatlarýný  bilmem  ama  tahminim  en  fazla  2000 Tl  lik  bir  daireyi  toplamda  3200 Tl  ye  kakalamýþ.


 Daire  sahibi  memnun  tabii  ki dairesini  3200 Tl ye  kakaladýðý  için.


 Kýzlar  da 800 tl ye  mis  gibi  bir  dairede  üstelik  kendi  arkadaþlarýyla  ve  dahi  kafalarýna  göre takýlacaklarý  için  memnun.


 Kýzlarýn  aileleri  kýzlarýný  memnun  ettikleri  için  memnunlar ama sonra  bir memnuniyetsizlik  de  baþlýyor  haliyle. Yani  tatlý  tatlý  yemenin  acý  acý  yellenme  faslý baþlýyor. Zira kýzýn  barýnma  sorunu  her  ne  kadar  800 ile halledilse de  bunun  yemesi  var.  Ýçmesi  var. Evden  okula  yol  parasý  var. Kýzýn  özel  ihtiyaçlarý  var.  Var  oðlu  var. Yani  kýzýn  yurttan  ayrýlmasý  aileye  pahalýya  patlýyor.


 Kýzýn  yurttan  ayrýlmasý  aileye  pahalýya  patlayýnca  aile de  devlete  patlýyor ‘’ Ulan  neden  bizim  evlatlarýmýzýn rahat  rahat  severek  ve  isteyerek  barýnacaðý  yurtlar  yapmýyorsun?’’  Diye.


 Aile cebindeki   yangýnýn  acýsýyla baðýrmaya  baþlayýnca bazýlarý  bu fýrsatý  deðerlendirip yangýnýn  üzerine  benzinle  gidiyor  ‘’ Barýnamýyoruz- Sokaktayýz ‘’Diyerek...


 Þimdi  denilebilir  ki ‘’ Hocam!  Bizzat  kendin  yazmýþsýn  Gençlik  ve  Spor  Bakanlýðýnýn  Yurtlar  ile  ilgili  raporunu.


 Doðrudur  kendim  yazdým. Daha  doðrusu  yayýnladým.


 Þimdi  gelin  o  raporu  bir daha  elimize  alalým ama  1978-1983  yýllarýna gidelim.  Hem de  þu  anda  Türkiye’nin  en  geliþmiþ  ve  modern  ilçelerinden  Manavgat’a gidelim hep  birlikte.


 Manavgat’a  bir üniversite  öðrencisi  deðil  bir  öðretmen  olarak  ayak  bastým  ilk  kez.


 Önce  dört  katlý  bir  apartmanýn  terasýndaki  tek  göz  kerpiç  dört duvar  ve  bir beton  tavaný  olan tavuk  kümesinde  yaþadým  aylarca. Bu  odada  mutfak - lavabo - banyo  ve  benzeri  lükslerin olmadýðýný  söylemeye  hacet  yok. Tuvalet  dýþarýda  1 metrekare  bir alanda  tahtadan  dört  duvar.  Banyomu tuvalette  yapýyorum.  Yemeði  o  minicik  odanýn  içinde ufak bir tüpte  yapýyorum  ve  söylemeye  gerek yok  odamdaki  tüm  elbiselerim  yemek  kokuyor. 


 Daha  sonra  bir  baþka  eve(!)  taþýnýyorum  ve  o  evde  bir  gün  bir takýrtýyla  uyanýyorum  ki  evin  zemininde ne  görsem  iyi?  Yok  yok  fare  deðil.  Onlarla  haþýr  neþiriz.  Yattýðým  yataðýn  içine  bile  giriyorlar hatta  zaman  zaman  yorganýn  dýþýna  çýkmýþ  olan  el  veya  ayak  parmaklarýmý  ýsýrýyorlar. Sivrisinekler zaten  bir  çeþit  zorunlu  kan  bankasý. Kanýmýzýn  belli  bir  miktarýný  her gün  her  saat  onlara vermek  zorundayýz. Týkýrtýyý  yapan  bunlar  deðil.  Ya  ne  peki? Biliyorum  kesinlikle  inanmayacaksýnýz  ama  bir  yengeç.  Evet  evet  bir  yengeç...Ben  iki  diðer  öðretmen  arkadaþýmla  iþte  böyle  bir  evde yaþýyorum.


 Ben  Devletten  her  ay  týkýr  týkýr  maaþ  alan  bir  devlet  memuru  olarak  bu  haldeyken  benim  daha  orta  1. Sýnýfta  okuyan  öðrencilerimin hallerini  düþünün  bir  de.


 Daha  11-12 yaþýndaki  çocuklar..Ta  Gündoðmuþ’tan- Akseki’den  Manavgat’a  okumak  için gelmiþler.  Baþlarýnda ana  yok  baba  yok.  Yaþadýklarý  evler  benimkinden  bin  beter. Diyeceksiniz  ki  ‘’ Hocam ! Senin  bahsettiðin  o  evlerden  bin  beteri  nasýl  olur?  Gözlerinizi  kapatýn  ve  hayal  etmeye  çalýþýn.  Hani  yukarýdaki fotoðraflarda ( 7.8. Fotoðraflar)  bazý  gecekondular  görüyorsunuz  ya  iþte  o  evler  benim  orta  okul 1. Sýnýfta  okuyan  öðrencilerimin  yaþadýklarý  evler yanýnda rezidans  sayýlýr. Hayalin  bile  sýnýrlarýnýn  zorlandýðýnýn farkýndayým  ama  aynen öyle...Okumak  aþkýna  hem  de  11-12  yaþlarýndan  itibaren  katlanýlan  çile  iþte  böyle  bir  þey...


 O  çocuklar  bir  sene  iki  sene  deðil  tam  yedi sene ( Ýmam-hatip  liselerinde  eðitim  öðretim  orta  kýsým  dahil  yedi  sene  sürüyordu ) yaþadýlar  o  evlerde. Diðer  lise  ve  hatta  orta okul  öðrencilerinin  önemli  bir  kýsmýnýn  durumlarý  da farklý  deðildi.


 Ama?


 Ama 1978- 1983  yýllarý  arasýnda  o  evlerde  yaþayan  çocuklar  için  hiç  kimse veya  hiç  bir  kurum bir  rapor  hazýrlayýp


 a) ‘’Bu çocuklarýn  yaþadýklarý evler depreme  dayanýklý  deðil.’’ demedi.


 b) ‘’Bu  çocuklarýn yaþadýklarý  evlerde  yangýna  yönelik  yaðmurlama sistemi- yangýna  dayanýklý  kapýlar- mutfak  ve  davlumbazlarda söndürme  sistemi  yok.’’  Demedi.

c) ‘’Bu  çocuklarýn  yaþadýklarý  evlerde asansör niye  yok?’’ diye  sormadý hiç  kimse.

d) Bu  çocuklarýn  yaþadýklarý  evlerde su  deposu- aydýnlanma  için  jeneratör filan  niçin  yok kardeþim? ‘’ Diye  soran  olmadý.  Zaten  komik  olurdu çoðu gaz  lambasý  ile  aydýnlanan  evlerde  böyle isteklerde  bulunmak.

e) Hastanelerde  bile engelli  tuvaletlerinin  olmadýðý  o  yýllarda  haliyle  öðrenci  evlerinde niçin  engelli  odasý-  engelli  tuvaleti- engelli  lavabosu olmadýðýný  sormak hiç  kimsenin  aklýna  bile  gelmedi.


 f)  ‘’Bu  çocuklarýn  yemeklerini  kim  yapýyor  Allah  aþkýna?  Bu  çocuklarýn  yaþadýklarý  evlerde  lavabo-  tuvalet- banyo  neden  yok?  Diye  merak  edip araþtýran  da  olmadý.

g) ‘’ Yahu bu  çocuklarýn  niçin  ayrý ayrý  ayrý  çalýþma  odalarý yok? Bunlar  derslerine  nerede  çalýþacaklar? Ulan  çocuklarýn  bir çalýþma  masalarý  bile  yok.  Portakal  kasalarýný  masa  yapmýþ  üzerinde  çalýþýyorlar. Bu  ne  yahu?’’ Diye  rapor  yazan  olmadý.

h) ‘’ Bu  çocuklarýn yaþadýklarý  bina  giriþleri  ve koridor  geniþlikleri istenen  asgari  þartlarý  taþýmýyor’’ demedi  hiç  kimse  zira bina  giriþi aynen  yolgeçen hanýnýn  giriþi  gibiydi. Koridor  denen  þeyin  ise  ne  olduðunu  bile bilmiyorlardý.


 ý)  Bu  çocuklar  kýþ  mevsiminde  hangi  yakýtla  ýsýnacak?  Diye  soran  da  olmadý. Çünkü hayýrsever  vatandaþlarýn  verdikleri  bir  kucak tahta  parçasý  veya  bazen doðrudan  doðruya  masa  olarak  kullandýklarý tahta  kasalarý  hata  bazen  ders  kitaplarýný-  defterlerini  ya  da  çöplerden  topladýklarý  kaðýtlarý  yakýyorlardý.


 Tüm  bunlara  yedi sene  katlandýlar ve  okudular.


 Ýçlerinden  imamlar  çýktý- mühendisler  çýktý- iþ adamlarý  çýktý- hatta  bürokratlar  çýktý-  akademisyenler  çýktý...Pek  çok  deðiþik  meslekten  insanlar  çýktý.


 Ýþte  o  çocuklarýn kendileri  de  velileri de  bir  Allah’ýn  günü  ‘’  Barýnamýyoruz-Sokaktayýz’’ demediler. ( Kaldý  ki  yaþadýklarý  evlerin  sokakta  yaþamaktan  hiç  bir farký  yoktu.)


 O  çocuklar  hiç  bir  zaman ‘’ Hayat  mý  lan  bu?’’  Demediler.


 O  çocuklar hamburger- tost- pizza  gibi  þeyleri  hiç  bilmediler.  Eti  Kurban  bayramlarýnda  ancak  görebildiler  ve  yiyebildiler. O  evlerde  yaþarken çökelek  peynir- yeþil  soðan-  bulgur  pilavý ( bulgur  pilavý denebilirse  tabii  ki) ve  bol  bol  patates  yediler. Baþka  da  bir  þey  bilmezlerdi  yemek  olarak.  Ama  her  sofraya  ‘’ Bismillah’’  ile  oturdular  ‘’ Ya  Rabbi  þükür.’’  Ýle kalktýlar.


 Peki 1978-1983 yýllarý arasý  böyleydi  de 1989-1996  yýllarý farklý  mýydý?


 Elbette  pek  çok  okul-  öðretmen  ve  öðrencisi  açýsýndan  farklýydý  ama  benim  görev  yaptýðým  Akmeþe  Yatýlý  Ýlköðretim  okulu  açýsýndan  daha  da  kötüydü.  Zira yaþlarý  7  ile  15  arasýnda  deðiþen  220  çocuk 9. Resimde  gördüðünüz(9. Fotoðraf)  o  taþ  binada  yatar  kalkarlardý  ve  o  binanýn bir  asansörünü  geçtim  kýþýn  en  soðuk  aylarýnda  bile  yanan  bir kaloriferi  yoktu. Sobasý  yoktu. Yatakhanenin  içi  komple  ahþap  olduðundan  ve  yer  döþemeleri  her  sene  tahtakurusuna  karþý  mazotla  yýkandýðýndan  kýþýn  soba  yakýlamýyordu.


 Bazý  çocuklar  yedi  yaþýndan  on beþ  yaþýna  kadar tam  sekiz sene  okumak  uðruna  o sobasýz- kalorifersiz- asansörsüz- yangýn  olduðu  takdirde  yaðmurlama  ile  söndürme  sistemi  olmayan ve  taa 1600 lü  Yýllarda  bir  Ermeni  ruhban  okulu  olarak  yapýlmýþ  o  tarihi binada barýndýlar ve  her  makarnaya- bulgur  pilavýna-  nohuta-  yeþil mercimeðe  kaþýk salladýklarýnda ‘’ Tanrýmýza  hamdolsun-  Milletimiz  var  olsun’’ Diye  dua  ederek  oturdular  sofraya.


 Ne  kendileri  ne  velileri  ne de  bizzat  devletin  bakanlýklarý  ‘’ Böyle  yatýlý  okul  da  olmaz  böyle  yatýlý  okul  yatakhanesi de  olmaz’’  dediler.


 Teftiþe gelenler ‘’ Bu okulda  ýsýnma sorunu  var ‘’  demediler de ‘’ Dýþ cephesi  çok  kötü.  Derhal  boya-  badana  þart’’ dediler.

 Kimse  yanlýþ  anlamasýn  ya  da  yazdýklarýmý  oraya  buraya  çekmesin.  Siyaset  yapmýyorum.  Yazdýðým  bu  yazýnýn  siyasetle  bir  ilgisi  filan  yok. 


 Bugün ‘’ Barýnamýyoruz-Sokaktayýz.’’  Diyenler  haklý  mý  haksýz  mý  iþin  o  tarafýnda  da deðilim.  Ben  sadece  seneler  önce  insanýmýzýn  okumak ve  okutmak  uðruna nelere  katlandýklarýný bugün  ise  nelere  katlanamadýklarýný  anlatmaya  çalýþýyorum  hepsi  bu.