‘’Yalnýzlýk, bana hiçbir an eksilmeyen bir güç veriyor.’’(Kafka)

Soruyorlar tek tek.

Sormayanlar da var sorgulamayý yeðleyen ve kim olduklarýnýn artýk ve de asla bir önemi yok.

Ne mevsime riayet ediyorum ne de dünyada saklý cennet sirayet ediyor en azýndan içimde saklý bir bahçenin olduðunu biliyorum ama yeryüzü denen cehennem aþaðý görüyor içimdeki cenneti ya da birileri sýð olarak nitelendiriyor beni çünkü müþküle düþtüðümde illa ki inandýðým ya da inanmak adýna kandýrýldýðým insanlarýn yakasýna yapýþýyorum.

Elbet afaki bir çýrpýnýþ bu: çektiðim acýlar ve günlerdir beni terk etmeyen bir baþ dönmesinin birileri için önemli olmadýðýný görebiliyorum yine de yakýnýyorum belki de bir sinek gibi výzýldadýðýmdýr addedilen oysaki ben ateþe aþýk olan pervaneyim ve hala insanlardan yana ümidim var.

Yalan söylemeyi beceremediðim bir gerçek bu da yetmezmiþ gibi Allah’ýn bildiðini kulda saklamadýðým.

Ve iþte tosladýðým duvar.

Bu kadar mý nokta atýþý yapýlýr hele ki yaþadýðýnýz sýkýntýlar çoðu insan için bir mutluluk kaynaðý iken.

Günlerdir çabalýyorum yoksa yýllardýr mý demeliydim yeter ki kalemi rayýna oturtayým ve üretmek adýna bol bol duyumsuyorum ve gün içerisinde kimin gözünde hedef tahtasý isem gerçek manada yere seriliyorum ve ben bir ömür, beynimi sermayem olarak bilmiþken son yýllarda duygu akýmýyla hatta doz aþýmý hisle dolup taþýyorum.

Gözlerim de çaðlasa bile içime akýtýyorum göz yaþlarýmý yeteri kadar caným yanmýþken bir de bunun için can çekiþemem.

Okuduðum yazarlar var ve nerede ise tüm yazdýklarýný kütüphanemde topladýðým bazen yýkýma uðradýðým bazen kalemine âþýk olduðum ve kalemimle baðdaþsýn istiyorum onlarýn varlýklarý.

Bu da ayrýca bir yýkým çünkü özgün ritmini kaybediyorum kalemimin ne zamanki farklý yazarlarla okuma yapsam etki altýnda kalýp özgünlüðümü yitiriyorum yine de okumadan geçmiyor zaman ve þunu da belirtmeliyim ki; aþaðý yukarý 400 sayfalýk bir kitabý okumak benim sadece üç ya da dört günümü alýrken günde bir ya da iki saatten de hesap ettik mi akabinde dolduruþa gelen kalbim ve kalemim illa ki beþ on sayfa karalamadan günü sonlandýrmak istemiyorum.

Günlerdir tünediðim masa baþým genelde her on dakikada bir ayaða kalkýp evi turladýðým ya da dostlarýmla ve ailemle geçen zaman o da telefon sayesinde ruhuma iyi gelen sevdiðim kim varsa istiþare ettiðim diðer yandan bir deðiþim geçiriyorum ister istemez.

Bir yerlere konmak istiyorum ama insanlar konumlandýrýyor beni: aklýnýza gelen her insanýn bunu yapmasý çok muhtemel.

Toplumdaki yerimse sýradan olduðu kadar sýra dýþý bazen dile gelmeyen asla da gelmeyecek olan sýkýntýlardan bir türlü baþýmý kaldýramazken ve ben her gece her gün umut diye dokunurken hayata.

Umut etmediðim zamanlar insanlar farklý gruplara ayrýlýp yargýlýyor beni:

Bir kesim inanmýyor ve kötümserliðimle birlikte beni yerin dibine sokuyor daha da acýsý çektiklerimi anlatmaya baþlar baþlamaz þüphe dolu gözlerle bakýyorlar.

Bir kesim ise inancýmý sorguluyor sanki hidayetin en üst basamaðýna eriþmiþçesine zaten toplumdaki bölünme ve kim inançlý kim deðil tartýþmasý bir þekilde birilerini ayrýþtýrýyor.

Nereye ait olduðumu bir türlü kestiremiyorum.

Hem inançlý olduðum hem demokrat hem laik hem de insan ayrýmý yapmadýðým ama illa ki ben de kategorize ediliyorum adeta karikatürize edilmiþçesine hayatým.

Severek geçen ömrüm ve artýk bunu bir zaman kaybý olarak görüyorum.

El attýðým hangi iþ olursa olsun ya da öðrenciliðimin süregeldiði bir þekilde sevdiðim her þeyi herkesi kaybetmiþken ve ben adeta yeniden kaybetmek adýna bir þeyleri birilerini sevmeye devam ederken.

Sevgi benim için bir baðýmlýlýk iken sevginin etkileþimdeki ve dostluktaki gücünü hor görüyor insanlar ya da tam tersi:

Ne de olsa herkes ama herkes görünürde sevgi dolu ve pozitif ama öyle insanlar tanýyorum ki zaman içinde tutum deðiþtiren ve öyle insanlar tanýyorum ki; sevdiði kadar beni destekleyen ve bir anda arkalarýný dönüp gidenler.

Safça inandýðým da ayrý bir gerçek ve anlamadýðým bir þekilde hasýl olan kalp gözüm ve bunu idrak ettiðimden bu yana kime bahsetsem alaya alýndýðým ya da bana öyle geldiðini söyleyenler.

Ýç sesimi daha yeni özgür býrakmýþken aralýksýz beni uyaran bir ikaz lambasý adeta ve karþýmdakinin ses tonu olsun ya da kurduðu cümleleri bir þekilde ayýrdýna varýyorum doðruyu söyleyip söylemediðinin.

Günü ya da zamaný doldurmak deðil gayem ve ben yazarak sýnýrlarýmý aþýyorum ve ihlal edilen sýnýrlarýmdan sinirlerime uzanan köprüde sadece ayakta kalmaya çalýþýyorum.

Bir ömür nemalandýðým ne ise.

Tek becerebildiðim öðrenci olmak iken ve ben bir ömür hocalarýma güvenip onlarý baþýmda taþýmýþken ve onlar da beni sonuna kadar desteklemiþken illa ki bir þeyler yolunda gitmiyor özellikle yazdýklarýmý sanal ortamda paylaþmaya baþladýðýmdan bu yana þekilden þekle gelen insanlar tanýdýðým ve kurduklarý cümlelerin arkasýnda durmayan ve ben sadece insansýzlýðýmý birilerini sevip güvenerek giderdiðim.

Konuya pek çok açýlým getirebilirim hele ki þu son zamanlarda aklým almýyor bu iletiþim kopukluðunda kim olursa olsun yok sayýldýðým ya da tam tersi yerden yere vurulduðum ve ben hala sevgiyi ve aþký savunup telaffuz ederken aþkýn da sevginin de yanlýþ anlaþýldýðý ve umut penceremde açan çiçekler misali yazýyor olsam bile bir þekilde darbe aldýðým ve hayatýn geneline yayarsak bir þekilde insanlar tarafýndan refüze edildiðim.

Dün de olduðu üzere.

Eþleþtiðim kim ise aslýnda bir yanýlgý olduðu.

Eþleþir gözüken kim ise kendini geri çektiði.

Dokunduðum kim olursa olsun sevgiyle yanaþtýðým ve içtenlikle iletiþim kurmaya çalýþtýðým…

Ve evet, bu sadece bir çalýþmadan öteye gidemiyor ve sadece zaman kaybettiðimi de yadsýmamam mümkün deðil.

Zaten hayatta mümkün olmayan her þeyin herkesin de peþinden gitmiþken ve peþimi býrakmayan talihsizlikler üstelik hayatýn genelinde karþýlaþtýðým ve de yolumun kesiþtiði kim olursa olsun, ya rencide edildiðim ya da suçlandýðým ve bir takým sýfatlara maruz kaldýðým.

Soldan saða sayýyorum ve de saðdan sola.

Ne saðýmda ne solumda var birileri.

Birileri var ki; sýð olduðumu söyleyecek kadar kibirli ve de sözüm ona sevgi dolu ve aynanýn neresinden bakacak olursam olayým kendime biliyorum da kurduklarý cümlelerle kimsenin ben olmadýðýný iþin ilginci öykündüðüm bir Allah’ýn kulu yok ve ben sadece öðrenci kimliðimle bir ders niteliðinde görürken her insaný ve de hayatý bir okul gibi algýlarken asla geçemediðim sýnavlar ve her sýnavýn da ayrý bir insana denk düþtüðü.

Çoktan rüþtümü ispatlamýþ olsam da.

Çoktan diplomalarýmý alýp rafa kaldýrmýþ olsam da…

Birileri illa ki çürük raporu verip muhatabým olmadýðýný da gözüme soka soka gösterirlerken.

Çaðda yakalandýðým bir furya bu olsa olsa.

Ýkiyüzlülüðün ve sahte sevgilerin baþ tacý olduðu bir döngü ve çað ve önceki yýllarda yaþadýðým hayal kýrýklýklarýndan da beteri adeta.

Uyarladýðým hangi duygu ve de hangi hikâye olursa olsun o hikâyeden firar etmiþ kahramanlar çoktan terk etmiþlerken hayatý ve de umudu.

Saklý tutulasý bir umut çizelgesi ama yalan yanlýþ beyanlarla karalanan bir isim ve de çalýnan hayat ve de hayaller üstüne üstelik hayallerimi çalan da en yakýn dostum iken ve de benim hayalimi kendine uyarlayýp gerçek kýlan ve iþte bana ait bir hayalin mutluluðu da kursaðýndan nasýl geçiyorsa…

Neden mi edebiyat ve bunu þu alýntý ile cevaplandýrabilirim: hem Kafka’nýn hem de Tezer Özlü’nün vurguladýðý üzere:

‘’Neden edebiyat? Yeryüzüne dayanabilmek için. Bu çabada da düþünüyorum da en büyük dirence gücü veren yazar Franz Kafka.’’

Yalnýzlýðým ve acýlarýmý hiç olmadýðý kadar seviyorum ve acý çeke çeke ve de insanlarý karþýlýksýz seve seve nihayetinde kendimi sevip kucaklamanýn verdiði mutlulukla katlanýyorum hayata ve sevdiðim herkesten verdiðim sevgi rahatsýzlýðý adýna özür diliyorum.

Bu kadar sevilmeyi hak ettiniz mi sahiden üstelik ben sizleri severken sizler beni yok sayýp nefretinizle cezalandýrýrken…