Neyi Kaybedeceklerdi Ki? Kaybedecek Bir Birikimleri Yok Ýken!-1

-Hey Süleyman neredesin? Yine neyin peþine düþtün de kayboldun böyle?

  Rüstem yine ateþli ateþli ateþlenmiþ sinirli haliyle arkadaþý Süleyman’ý arýyordu. Bu ateþli aramasý pek hayra alamet deðildi. Bu aramasýndaki heyecan bir þeyleri almak ya da bulmasý için olabilirdi. Yoksa neden bu kadar heyecanla ve ateþi çýkmýþta sayýklýyormuþ ya da kuyruðuna basýlmýþ kedi gibi ciyaklamasý bu yüzdendi. Zaten yüzden aramýþ olsaydý bu kadar telaþlý olamazdý. Ýþin içine birde telaþýn heyecanýný katýn ve hayal edin artýk. Aradan geçen on dakika sonrasý Süleyman’dan hala ses yoktu. Tüm odayý gezdi yoktu, çatý katýna çýkmýþ olabilir diyerek çatý katýna doðru çýktý. Bu çýkmalar zirveye çýkmaya benzemiyor, sadece varmak için çýkýyordu. Bu çýkma konusunda çok sevdiðim yazar olan Veysel Yol bilirin katkýsý olabilir bundan faydalanalým. Bu sevdiðim yazarýn iki eseri var severek okudum.

1-Her çýkýþýn bir iniþi vardýr

2-Her iniþinde bir çýkýþý vardýr.

  Birinci kitabýndan birkaç paragraf okuyalým. ”Çýkýþlar iniþ için bir zemindir, çýkmasýný bilen sonunda inmesini de bilir. Bu bilmek sanýldýðý gibi bilmek deðil, geriye dönüþ ve geldiði yere yeniden varmak içindir.

  Neyse çatý katýna vardýðýnda Süleyman elinde kalem kâðýt bir þeyler yazýyordu ya da hesap ediyordu. Sinirli bir eda ile.

-Sen saðýr mýsýn? Saatlerdir baðýrýyorum duymuyor musun beni?

Bir anda dalgýn olan Süleyman sýçrayarak

-Kusura bakma hesap kitaba dalmýþtým.

-Hani nerede kitap, önünde karaladýðýn birkaç sayfa var?

Böyle devam ederse aksiyonlu bir kavga çýkacak gibi. Zaten zeminde hazýr, bakalým ne olacak?

-Mecazi anlamda söyledim.

-Ne mecazý bende mecal kalmadý seni aramaktan! Bu neyin hesabý söyler misin?

  Süleyman Rüstem’e baktý önündeki kâðýtlarda ki hesaplara baktý, söylesem mi söylemesem mi diye kararsýzlýk içinde birden aklýna gelen cin fikirle.

-Döviz kurlarýndaki yükselme iniþlerdeki dalgalanmalardaki kaybý önlemek için, paramýzý kur korumalý bir hesaba mý yatýralým, yatýrýnca getirisi götürüsü ne olacak onu hesaplýyordum.

  Rüstem’i bir gülme tuttu, sanki birisi durmadan gýdýklýyordu. Sonun da.

-Süleyman senin aklýn baþýnda mý?

-Bak baþýmda!

-Öyle ise bizim meteliksiz olduðumuzu zor geçindiðimizi bildiðin halde, boþ gereksiz þeylerle oyalanýyorsun öylemi?

-Karþýdan bakýnca öylemi görünüyor?

-Evet, oðlum zaten günlük kazanýp günlük yiyoruz.

  Beraberce aþaðýya indiler. Bu kararsýzlýkla dolu hayatlarýndaki çýrpýnýþ anlarýný anlatmak için en iyisi bir bilene danýþalým. Yine karasýzlýkla dolu anlarý bertaraf etmek için çalýþmalarý olan yazarým Þevket Bertaraf’ýn eserlerine göz atalým. Onunda bu konuda iki eseri var.

1.       Karasýzlýðý Bertaraf etmek

2.       Kararsýzlýðý Öte Tarafa Ýtelemenin Püf Noktalarý

Ýkinci kitabýndan birkaç satýr okuyalým.” Günlük hayatý yaþarken soluk alýrken nefes almak gibi olan kararsýzlýðý yok eden karar, nefes almakta güçlük çekene nefes olmasý için karar almayý gerektiren bir durum karþýsýnda bu karþýlaþmayý hoþ karþýlayarak, kapýdan içeriye almayarak anýnda kolayca karar almazlar ise, hayatý zor olur katlanýlmaz bir hale gelir! Ne yapacaðý yönünde bu karasýzlýðýyla bir ayaðý yere basanlar gibi olmayarak bir türlü karar veremeyen emin olamayanlar yaþadýklarý ikilem konusunda zaten akýllarý uçmuþ onlara bir fayda saðlamayan kafalarýný bir hayli meþgul edemeyerek boþa kürek çekerler”

Öyle ise ani bir kararla bir karar almak zorundalar. Rüstem.

-Ben seni niye kýçýna niþadýr sürülmüþte beþ kilometrelik yolu bir saatte deðil de bir dakikada alan gibi kývranarak yanarak arýyorum?

-Bilmiyorum! Neden ki?

-Biz bugün kimlere söz verdik?

-Bilmiyorum ben kimseye söz vermedim, senide bilmiyorum!

-Þimdi salaklýða yatmanýn zamaný deðil. Ayten Ve Zehra bugün bizde yemek yemeleri için dün davet etmedik mi?

-Ettik mi?

-Etmedik mi?

-Ne bileyim!

-Vakit akþama doðru geliyor. Birazdan burada olurlar, söyle bakalým akþama ne yemeði yapacaðýz, mutfak bomboþ!

-Boþ mu?

-Boþ tabi inanmýyorsan gel de bak! Beni sinirlendirme!

  Bu sinirli hava vurdumduymaz Süleyman’ýn tutumuyla kavgaya dönüþecek. Bu dönüþüme yol vermemek, yolunu kapatmak gerek. Yoksa birazdan bu samimi dostluk çekiþmeyle sona gidecek. Bu sinirli havayý hisseden Süleyman, yumuþatmak için sözleri yumuþatýcý yumoþ’la (arada bir reklam almalý insan-Bu eserde ürün reklamý yapýlmýþtýr ve yapýlmaya da devam edilecektir) yumuþatarak konuþmaya karar verdi.

-Sinirlenme ben þimdi çözerim bu iþi.

-Söyle nasýl çözeceksin? Batigonla mý çözeceksin, kireç mi ki ”Kor Çöz’le mi çözeceksin?(yine ürün reklamý yapýlmýþtýr)

-Sen sakin ol ben þimdi Bakkal Remzi amcaya uðrar bu iþi çözerim.

-Vay akýllým, benim aklýma gelmedi sanki senin aklýna geldi. Þimdi dayaðý yersin. Bizim borcumuz boyumu aþmýþ, ödemeden bir daha bir þey vermem demedi mi geçen gün?

-Böyle mi dedi?

-Beni kýzdýrmak için zorlama seni parçalarým, sende yanýmdaydýn ya!

  Bazen birisinin yanýnda olmak yanýnda olmakla hiç alakasý olmuyordu! Bu yanýnda olmaný dönüm noktasýndan uzaklaþtýran düþüncelerle uzaklaþarak insaný tek baþýna býrakmak gibiydi. Ýnsanýn iç dünyasý ve duruþuyla yanýnda olmakla olmamanýn tezahürü iþte karþýmýzdaydý.

-Tamam, unutmuþ olabilirim!

-Ne unutmasý, önem vermiyorum duyarsýzým demiyor da!

-Tamam, sakin ol, ben þimdi bunun için bir yol bulurum.

  Arayarak bulmak çok güzeldi, zaten arayanlardýr bulanlar. Bakkala doðru evden çýkan Süleyman, derin düþünceler içinde yürürken kendisine doðru gelen sevdiði kýz Ayten’e çarparak kendine gelebildi. Ayten bu elim derin çapý ölçülemeyen sarsýcý çarpýþma ile yere düþtü. Hemen Süleyman bin piþmanlýk içinde.

-Kusura bakam sevdiðim, çok dalgýndým, kusuruma bakma.

Fazla bir hasar görmeyen Ayten’i elinden tutarak kaldýrdý. Ayten.

-Bu kadar dalgýn nereye gidiyorsun dikkat etmesen Allah korusun bir araba çarpar aman dikkat!

 Zaten parasýzlýk yüzünde çarpýldýðýmýz kadar çarpýlmýþýz demek isterken, bir anda vazgeçti. Bazen susmak gerekirdi, sustu.