Yıllardan 2010 - 2011 surları idi.
Güzel bir ortama dâhil olduğumu hissederek, Edebiyat
evinin ( o yıllardaki ismi ‘Sen de yaz’ idi.) kapısını bir tevafuk çalmıştım.
O kadar amatörce yazılar yazıyordum ki, ‘şiir’ denmeyecek
satırlara ‘şiir’ adı verip yayınlıyordum bu sitede. Sağlam kalemleri gördükçe,
kendime yetemiyor, farkından olmadan ciddi bir yola giriyordum.
Her gün üstatların eserlerini; eserlerin yorumlarını,
hatta şiir kritiklerini takip etmeye başlamıştım.
O zamanlar buranın trafiği şimdiye göre oldukça yoğundu. Öyle insanlar bir
araya geldi ki. Buranın vesilesi ile tanışıp kaynaşarak bir araya gelen
Balıkesir’de yaşayanlar; Balıkesir Yazarlar Şairler Derneği bile kurdu. Yine Dernek
ve Site ekibi bir araya gelerek, Balıkesir’de organizasyon düzenlendi.
Balıkesir’e gelen misafirlerimiz için, şahsım adına o
kadar heyecanlı idim ki. Çünkü her gün yazıştığım, sosyal medyada emek vererek
bir araya geldiğim insanlar ile yüz yüze gelecektim.
Özellikle Âdem ağabeyimle sohbet etmeyi çok istiyordum.
Hiç unutmam, organizasyonun gerçekleştiği otelin salonunda ayrılıp, dernek kurucusu ağabeylerimizden birinin çay
bahçesine geçerken; Âdem Ağabeyimle sohbet ede ede yürüdük yolları.
Ben tek çocuk olduğum için, o yıllarda gençliğin verdiği
duygularla, hep “Keşke bir ağabeyim olsaydı” derdim. Allah da benim karşıma
böyle güzel bir insan çıkardı… (Çok şükür) Sitede her gün şiirlerim konusunda
ona danışıyordum. Gerek o, gerekse kardeşi Zekeriya Hocam kapılarını çalmadığım
an yoktu neredeyse.
Bahsettiğim yazarlar ve şairler derneğimiz o günlerden
beridir aktiftir.
Zaman zaman, bu sitede ne kadar yorum yaparsam; bu
durumun kalemime o kadar fayda sağladığını gördüm. Okudukça gelişiyordum.
Geliştikçe daha çok yorum yapar oldum
Yorumlarda kısa ve özlükten elimde olmadan çıkıyordum.
Analiz etmek beni mutlu ediyor, karşımdaki kişinin yorumlarımdan dolayı mutlu
olması daha da haz veriyordu bana.
Uzun bir süreç sonrasında kendimi bulduğum yer çok başkaydı. Tamam olmama az
kaldı.
Editörlüğe layık görülmemden dolayı öyle mutluydum ki, benim
için bu gurur verici ve çok özel bir görev idi. Bir süre bu görevi de icra
etmek nasip olmuştu.
Hayat mücadelesi yoğunluklar vs hiç aldırış etmeden devam ettim. Buradaki hayat
benim için bir Üniversite kalitesinde olmuştu. Çünkü her şiiri yaşıyordum. Her
şiirde bir analiz, her yazıda düşünme yetisi, her eserde bazen kendimi, bazen
çevremi buluyordum. Hatta o zamanlar buraya dair tuttuğum bir defterim bile
vardı. ( Kimse bilmez =) ) Resmen işi ders çalışma haline getirmiştim. Çok kez
sabahlara kadar uymadığım zamanlar oldu. Arkadaşlarım "Hadi dışarı çıkalım.”
dediklerinde ben burada kalmayı tercih ediyordum. =)
Yorumlar… Yorumlar… Yorumlar... Şiir yazmaktan çok yorum yazmanın da hazzı
içime oturmuştu artık. Yazmadığım günlerde yazanlar için geliyordum.
Sonunda ne mi oldu?
Şunları da övünerek söylüyorum. Şımarıklık için asla değil.
Ben yıllarca üniversite okuyup, sonra bir iş kurmadım.
Ben temelimi önce ilkokul öğretmenimin sayesinde, sonra da burayla attım.
Ardından bahsettiğim Yazarlar ve Şairler Derneğinde geliştirdim kendimi. Sonra Derneğin
Başkanı oldum. =)
Şimdi de Üniversite Mezunuyum ve Yerel bir Gazetenin sahibiyim.
Özellikle ifade etmekten gocunmuyorum. Yolun başında olanlara, başlayıp bir
şeyler yapmak isteyenlere örnek bir yolum oldu. Bu yol emek istiyor. İstikrarlı
olmayı gerektiriyor. Büyüklerin, üstatların dediklerini, uyarılarını,
önerilerini benimsemek gerekiyor. Sonrası siz istemeden sürprizlerle karşınıza
çıkıyor zaten.
Varsa ki mutlaka vardır aramızda… Genç arkadaşlarım okusun diye özellikle
yazdım bu yazıyı. Lütfen rica ediyorum istikrarlı olun.
Zaman zaman şiire küsmüşlüğüm vardır. Bazen üç yıl, bazen iki yıl sürer, bazen birkaç
ay... Bu da uğraşılarımın, sorumluluklarımın ve yorgunluklarımın artmasından
kaynaklanıyor. Hepimiz biliriz ki, şair ve yazarların dünyaları ayrıdır. Buhranlara
kapıldıkları vakit, kendilerini kapatabilirler.
Eh yine… Yine dönüp dolaşıp şiirlere veriyoruz kendimizi.
Yorumlara kaptırıp, şiirime neler yazılmış ya da şiirlere neler yazabilirim
düşünceleri sarıveriyor hemen beyninizi. Sanki hiç ara vermemiş gibi.
Bir tür yazma hastalığı diyebiliriz aslında buna.
Diyor ya, Sait Faik, "Yazmazsam deli olacaktım." diye. Kesinlikle
yerinde bir söz...
Bu minvalde, birbirimizi görmezden gelmeyelim. Kısa ve öz de olsa; sayfalara
uğrayalım. Birbirimizin sadece gönlünü hoşnut etmek için değil, hakikaten takip
edelim. Eserlerin içine girelim. Yaşayalım. Bir eserde o kadar çok kelime
öğreniyor ki insan... Hayatımızın bir yerinde illa ki konuyla ilgili olay,
kişi, iş vs çıkıyor. Ve böyle durumlarda tökezlemeden ilerleniyor.
Çok uzattım affola. Ama bunları anlatmalıydım.
Çağatay beyin, bugünkü, “1 Yorumunuz var” eserine istinaden
ve Adem Efiloğlu üstadımın ricası ile bir yazı da ben eklemek istedim.
Aslında bu konudan, şuan hazırlığında olduğum romanım dışında başka yerde bahsetmek
istemiyordum ama bir parça paylaşmış olmanın sakıncası yok. =)
Yine yeni gelen ya da genç arkadaşlarıma önerimdir.
Şiir nedir ile başlayın. Şiirlerin türlerini araştırın.
Şiirleri nasıl yorumlarız bunları kontrol edin. Karşınıza sınırsız bir ders
çıkıyor. İnanın çalışacak çok şey çıkacak karşınıza. Hı! Bir de unutmayın, İşin
ehli hocaların, yani üstatların, yani bu işin piri kişilerin yazdıklarını,
uyarılarını dikkate alın. En önemlisi budur.
35 yaşımda, bunca yolu geçmiş biri olarak hala yetemiyor,
hala eksik geliyorum kendime.
Burada olmaktan mutluyum. Hala bana bir şeyler kattığına
inanıyor, hala bu yolda ilerliyorum.
Siteye ara verip geldiğim için birçok yeni yüz gördüm.
Fakat iki günde ne kadar güzel insanların dâhil olduğuna şahit olmak da ayrı bir
mutluluk verdi bana.
Burada emek, burada sevinç, burada keder var. Ve burada
bütün bu iyi ya da kötü duyguları paylaşmak diye bir şey var.
Lütfen inanın. Burada Kocaman bir Aile ve okul var…
Hayatıma değer katan, temeller atmama gerçekten katkısı
olan Site sahibi (ki ben onu ağabeyim bilirim) Kıymetli Üstadım Âdem Efiloğlu’na,
yine bu sitede bizi derleyip toparlayan Balıkesir Yazarlar ve Şairler Derneği
Kurucumuz Mustafa Kuvancı Hocama bana kattıkları için özellikle teşekkür ediyor
ve nice üstatların varlığına şükrediyorum.
İyi ki,
Edebiyat evi…
