ARILARIN KORUDUÐU ÞEHÝT

Kendisi Peygamber Efendimiz zamanýnda yaþamýþ, Hicret’ten önce Ýslâm’la þereflenen Medine’nin ilk Müslümanlarýndandýr
Bedir ve Uhud savaþlarýndaki baþarýsýndan dolayý Hz. Muhammed (s.a.v): “Kim düþmanla karþýlaþýrsa Asým gibi savaþsýn, çarpýþan ve vuruþan Asým gibi çarpýsýn” diyerek ona iltifat etmiþtir.
 Hz. Ömer’in “Peygamberin okçusu” diye anýlan Asým Bin Sabit’le ilgili þunlarý anlatýr:
-Uhud savaþýndan sonra Adal ve Kare kabileleri Resül-i Ekrem Efendimize gelerek Ýslam’ý öðretmek üzere muallimler istemiþlerdi. Sevgili Peygamberimiz de hem onlarýn isteðine cevap vermek hem de Kureyþ müþriklerinin ne yaptýklarýný, yeni bir hücum hazýrlýðý içinde olup olmadýklarýný öðrenmek üzere on kiþilik bir heyet hazýrladý. Asým Bin Sabit'i de (r.a.) bu heyetin baþkaný yaptý. Medine-i Münevvere’den yola çýkan heyet geceleri yol alýyor gündüzleri hem dinleniyor hem de gizlenmiþ oluyordu. Reci’ denilen mevkiye gelince bir su baþýnda Medine’den getirdikleri hurmalarý yediler. Çekirdeklerini de oraya attýlar ve daða doðru çýktýlar. Su baþýna gelen bir çoban buraya Medineliler’den bir gelen olduðunu hurma çekirdeklerinden anladý ve Huzeyl kabilesine durumu bildirdi. Huzeyl kabilesinden Lihyanoðullarý derhal iki yüz kadar okçu ile o daðýn etrafýný sardý. Onlarý çembere aldý. Onlara: “Kesin söz veriyoruz. Sizleri öldürmek istemiyoruz.” dediler. Fakat müþrikin sözüne ne kadar güvenilirdi. O yiðit mücahitler kendi aralarýnda istiþare etti ve savaþmaya karar verdiler. Asým (r.a.) fikrini þöyle açýkladý: “Ben bir müþriðin sözüne güvenemem. Hiçbir zaman da onlarýn sözüne inanmadým. Onlarýn himayesine de girmedim. Onlara teslim olmam” dedi. Ellerini açtý ve: “Allah’ým Peygamberini durumumuzdan haberdar et” diyerek dua etti. Sadaðýndaki oklarý atmaya baþladý. Her attýðý ok ile bir müþriki yere serdi. Oklarý bitince mýzraðý ile hücum etti ve birçoðunu delik deþik etti. Mýzraðý kýrýldý. Hemen kýlýcýný kýnýndan sýyýrýp hücuma geçti. Bir taraftan kýlýç sallýyor bir taraftan da þu duayý yapýyordu: “Allah’ým bugüne kadar senin dinini muhafaza etim. Sen de bugün benim vücudumu müþriklere teslim olmaktan koru” diye niyazda bulundu. 
Ýki yüz kiþiye karþý bu on mücahit öylesine çarpýþtý ki, yedisi þehit oldu. Üçü esir olarak KureyþIilerin eline düþtü. Lihyanoðullarý Asým Ýbni Sabit’in baþýný keserek Sülafe adýndaki kadýna satmak istediler. O kadýn Asým'ýn kafatasýndan þarap içeceðine dair yemin etmiþti. Fakat Asým’ýn duasý hürmetine Allah Teala cesedine müþrik eli deðdirmedi ve onlara teslim etmedi. Bir arý sürüsü bulut gibi geldi ve cesedini korudu. Müþrikler yaklaþmak istedikçe arýlarýn hücumuna uðradýlar. Sonunda aciz kalýp: “Býrakýn akþam olunca arýlar daðýlýr, biz de baþýný keseriz” diye kendilerini teselli ettiler ve daðýldýlar. Akþam olunca yoklarý var eden Allah hiç yoktan bir yaðmur yaðdýrdý. Her tarafý sel alýp götürdü. O yüce þehidin cesedi de ortadan kayboldu. Müþrikler ne kadar aradýysa da bulamadýlar. Bu hadiseden sonra o: “Arýlarýn koruduðu þehit” diye anýlýr oldu.