Yazmak þart oldu bu konuda!.. Öykücülüðümüzün duayenlerinden Abasýyanýk’ýn, “yazmasam delirecektim” diye çok sevdiðim bir sözü var. Öyküsü ilginçtir. Ýnsanlarýn duyarsýzlýklarýna sitem saklýdýr bu sözde. Duyarlý bir yüreðin emeðe saygýsýzlýðýna karþý haykýrýþtýr yazarý delirtme raddesine getiren olay… Beni de yazmaya iten buna yakýn bir olay yaþadým. Önce gerilerden bir anekdot anlatayým. Yazmama neden olan olayý yazýnýn sonuna kalsýn.

         90’lý yýllara kadar gidelim. Otuzlu yaþlarýnda bir öðretmenim acý vatan Almanya’da. Gurbetçi yurttaþlarýmýzýn çocuklarýna öðretmenlik yapmaktayým bakanlýk öðretmeni olarak. Çalýþtýðým kent orta büyüklükte bir ilçe kadar. Hafta içinde dört okulda ders yapýyordum. Ve üç adet dernek vardý çalýþtýðým kentte. Türk-Alman dostluk derneði, TIR þoförleri derneði ve Cami derneði… Dernekler daha çok ülkemizdeki kýraathaneler gibi iþlev görüyorlardý.

         Yurttaþlarýmýz derneklerde bir araya gelip ülkemizdeki kahvehaneleri aratmayacak bicinde okey ve iskambil kâðýtlarýyla oyunlar oynayýp vakit geçirirlerdi. Yurdun yedi iklim dört bucaðýndan yurttaþlarýmýz gurbetin ruhlarýnda oluþturduðu acýlarý Türk vatandaþlýðýnýn saðladýðý yurttaþlýk baðýyla giderme çabasý içinde oluyorlardý.

         Aralarýnda gizli bir bað ve dayanýþma vardý. Öðretmen olarak derneklere ziyaret etmek; yurttaþlarla sohbet ederek memleket özlemini ve Türkçe konuþmaya olan özlemlerini bir nemse de olsa gidermek gerekiyordu. Dernekler uðramayý aksatmak hoþ karþýlanmazdý. Ufak ufak da paralý oyunlara tevessül ediliyordu.

         Bir gün yine Türk-Alman Dostluk Derneði’ni ziyaret ettim. Masalar þenlikli. Kimler yok ki. Edirneli Komünist Ahmet, Kütahyalý Küçük Ýbo, Bursalý dazlak Aþkýn, Urfalý Kürt Mehmet, Trabzonlu ( lakabýný söylemeyeyim) Kenan, Laz Ahmet ayný ilden,  Gaziantepli Ahmet Aðabey, Suriyeli Zuher, Karslý Mustafa, Yunan Hiristo, Balýkesirli boz Ýsmet, Kayserili Selim ve Kayserili Mehmet aðabey, Lübnanlý Arap kökenli Hüseyin, Konyalý Osman,  Cami derneði baþkaný Amasyalý Þevket aðabey… Okey ve diðer oyunlar oynanýyor.

         Kayserili Selim, Suriyeli Zuher ve Lübnanlý Huseyin sohbet ediyorlardý. Daha önce Arap arkadaþlarla selamlaþma, kýsacýk sohbetim olmuþtu. Masalarýna davet ettiler. Baþka Yunanlýlar da var. Yunanlýlarla bizimkileri ayýrmak olasý deðil. Siyah saç, esmere yakýn ten… Týpký Anadolu’nun bir köylüsü Yunanlýlar; Araplar da öyle. Zuher’le Hüseyin birazcýk Türkçe konuþabiliyor. Daha çok Almanca konuþuluyor. Ben de Almancamý hayli ilerletmiþ durumdayým.

         Çaylar içilirken muhabbette hayli ilerledi. Bir ara Zuher’in aðzýndan beni þaþýrtan ve açýkçasý geren þu sözler bir çýrpýda çýkýverdi:

         “Hatay’dý Fransýzlar bizden alýp size verdiler.” Ört ki, ölem! Kaným beynime hücum etti. Bir çýrpýda:

         “ Suriye diye bir devlet tarihte ne zaman vardý(!) Suriye topraklarý 500 yýl Osmanlý topraðýydý… Evet, Yavuz Sultan Selim 1516’de Mercidâbýk Muharebesi ile Suriye’yi Osmanlý Ýmparatorluðuna baðladý…” Zuher sözlerimi üzerine tek kelime etmedi. Dondu adeta. Sohbetin de tadý kaçtý o gün için.

         Yazýnýn sonunda anlatacaðým olayý yeni yaþadým. Sýcaðý sýcaðýna anlatmalýyým.  Geçen gün devlet hastanenesindeydim. Öðleden sonra, tahlil sonuçlarýný doktora göstermek adýna randevu için yurttaþlar sýraya girdik. Hayli uzun bir sýra oluþtu. Sýra uzadýðý için bir sýra daha oluþtu yanýmýzda. Saat 13.30’da görevli geldi. Sýrasý gelenlerin iþlemini yapýyor. Ýki sýra oluþtuðu için yurttaþlar sýralarýný aksatmadan bir saðdaki sýradan daha sonra diðer sýradan kimliklerini verip randevularýný alýp ilgili doktora yöneliyordu.

         Ben uzun sýranýn ortalarýndayým. Sýra bana geldiðinde yandaki sýranýn sonunda bir kadýn kalmýþtý. Ortalama 50 yaþlarýnda kapalý giyinmiþ bir yurttaþýmýz. Kadýna müsaade ettim. Randevusunu alýp ayrýldý. Zaten benim arkamdan randevusunu alacaktý.

         Kimliðimi görevliye uzatýrken arkamda olan uzun boylu, siyah gür sakallý, orta yaþlý bir erkek benim kimliðimi yana iteleyip elindeki evraký ileri sürmeye baþladý. Yapma etme ne yapýyorsun dememe kalmadý. Bozuk bir Türkçe ile konuþmaya baþladý. Israrýný devam ettirdi. Suriyeli olduðu her halinden belliydi.

         Ses tonunu artýrarak sýra benimdir diye sözler ediyordu. Arkamýzda ki arkadaþ da ikaz etti. Hiç istemediðim halde ben de ses tonumu yükselttim. Davranýþýnýn gayri insani olduðunu söyledim. Sýradaki yurttaþlarýmýzýn Suriyelimizi kýnayan bakýþlarýyla adam susmak zorunda kaldý. Uzun bir la havle çekerek randevumu alýp oradan uzaklaþtým. Daðdan gelip baðdakini kovmasý deyiminin canlý örneðini yaþadým.

         Biliyorum, savaþ insanlýðýn baþvurduðu en acýmasýz, en akla ziyan eylemdir. Fakat Ukrayna-Rusya Savaþý Suriyelilerimize bakýþýmda hayli kýrýlmalara neden oldu. Ukraynalý erkekler kadýn ve çocuklarýný komþu ülkelere gönderip kendileri vatanlarýný savunmak için ülkelerine geri dönüyorlar. Hele Ukraynalý kadýnlarýn silah kuþanýp ülkelerini savunmada görev almalarý ne kadar kahramanca ve taktire þayan.

         Ya Suriyeliler(!) Evet, hiçbir insan isteyerek ülkesini terk etmez. Suriyeli kadýnlar ve çocuklar büyük acýlar yaþýyor. Üzülerek izliyoruz yazýlý ve sözlü medyadan. Yaþananlarýn siyasi, sosyolojik, kültürel, ekonomik boyutunu irdelemek ülkemizde yönetim kademelerinde olan ve de ülkeyi yönetmeye soyunanlara býrakmak en iyisi.

         Bire bir yaþadýðým iki anekdotla edindiðim intiba, din kardeþiyiz, yýllarda birlikte yaþadýk sözleri bizlerin algýladýðýmýz biçimde Suriyelilerce algýlanmýyor. Hatay ilimizi yýllarca Suriye haritasýnda gösterdiklerini biliyoruz.

         Umar ve dilerim güney komþumuzda sular tamamen durulur. Hangi statüde olduklarýný yetesiye bilmediðim Suriyeliler ülkelerine döner. Ülkemizin siyasilerinin gündemini göçmen, ilticacý, sýðýnmacý konularý yerini daha yaþamsal sorunlarýmýz teþkil eder.