Bir melodinin týnýsýndan firar ettim ben: ya, sen nazenin ahretliðim?

Gün hüzne þerh düþmüþ olsa ne ki þeytani bakýþlarýndan uzak kalmak adýna yalancý dünyalýlarýn?

Ýçimdeki çocuðun perhizinde bile üç öðün veriyorlar bense giriþtiðim bu mücadelede bir öðünün sadece çeyreði ile yetiniyorum ve asla da mübalaða etmiyorum, Neriman.

Ýçim kýyýlýrken bir þiir dikmiþim baþýma çok mu?

Ya da ikindide atýþtýrdýðým bir iki hikâye…

Bak rütbeme ve bak da gözlerime hatta dokunabilirsin apoletlerime ben ki þiirlerin yenilmez fedaisi ve aþkýn vazgeçilmezidir sözcüklerim bak düþman uyur yýlan uyur da kalem uyumaz, Neriman hoþ sen de uyutmazsýn ya beni…

Uyuduðum zamanlarýn hatýrýna sana sitemim ve uzayan gecelerde çentik attýðým kâbuslarým.

Ne yitiði ne yorgan ne yatak ne de yorgun ve ben alfabeden bazý harfleri çýkardým seni tanýdýðýmdan bu yana belki de seni çýkarmalýydým hayatýmdan ek olarak da üç beþ harf kondurmalýydým bu aþkýn alfabesine.

Nesir misin yoksa esir mi yoksa mesir macunu mudur günde beþ öðün yediðin ve iþte zýlgýt yiyen sözcüklerim bense ailesinin gözbebeði bir göçebeyim.

Uyruðu yoktur benim sözcüklerimin ve ufku nasýl da geniþtir ruhumun asla da geçiþtirmem ben sözcükleri ve yazdýklarýmý bir de yastýk altý yaptýklarým elbet dilaltý þiirlerimi de es geçemem.

Huysuz muyum sahiden?

Asla.

Huzursuz muyum peki?

Haþa.

Ýyi de neyin mi derdindeyim?

Ya, sen Neriman sen…

Düþ pembesi yüreðimdeki o sarkaç ve zemherilerin uyuþturduðu bedenim oysaki yaza günler kala bense yaza yaza…

Uydurmuyorum.

Üstelik gerçek de deðil hiç biri.

Ben mi, Neriman? Hani tefe koyduðun ben bense tav olmuþken severken sokan diline yoksa tavaf ettiðim evren mi demeliydim hani sökük etekleri mevsimin hani söðüþlendiðim hani savuþturduðun hani serzeniþlerimi kendime çektiðim.

Kaç kere de çekersen artýk.

Kaç taksitte öleceksek.

Kredi kartým yok madem benim, bende de artýk kredin yok, seni düþperest kadýn bense uçuþan eteklerime tek tek ekliyorum dikenlerimi ve gül mizacýmdan soyutlanýp bir yýldýza öykünüyorum ne de olsa çift kiþiliktir taþýdýðým ne de olsa iki ismimin de hakkýný vermeliyim ve bak iþte; çanlar çalýyor artýk kimin için çalýyorsa bense üniversitedeki o devasa çan eðrisinde saklýyým.

Piyadeyim ben.

Ya da kurþun asker.

Belki de mum gibi dik durduðum ve sessizliðimle rest çektiðim alametifarikasý evrenin.

Tutuþan eteklerin mi yoksa yanan yüreðin mi?

Kaç kademe ise artýk alacaðýn istikamet.

Tartýþacak deðilim seninle ve içinde tepinen o dalgalardan da benden de medet umma: Allah yukarýda ve sen ki; dilinden düþürmezken Rabbimi nasýl oluyor da nifak soktun dostlarýmla arama?

Mevsimlerden müdahil olduðum beþinci mevsim ve sen de þehrin üçüncü yakasýsýn belki de yakamdan düþmediðin zamanlardan bu yana sana beslediðim merhamet ve acýma duygusuyla sevdim ben seni ve sevilmeyi filan da talep etmedim çünkü ben hep emindim senden…

Hem demiþ üstat?

‘’Kendisini baþkalarýnýn kurtarmasýný bekleyen kiþiler yalnýzca kölelerdir.’’

Þükürler olsun ki; ne insanlarýn kölesi oldum ne de nefsimin ve ben sadece Rabbime itaat ettim ederim de her ne kadar sen de itaat eder gözüküp de isyan ederken ve þükürsüz mizacýnla meleklerin bile kalbin kýrarken sanma ki kalbimi bir kere kýrdýn ve ben kýrýlan yerinden filizlendim ve her halükarda seni sevip yüreðime yerleþtirdim Neriman.

Azat edilecek bir köle varsa o da sensin bense duygularýmýn ve kalemimin efendisiyim elbet sadece O izin verdiði takdirde bu yüzden kendimi ve seni sevmek için kimselerden izin almadým ve ben seni çok sevdim, be Neriman…

Çok sevdim çok.