EY! ÝSTANBUL

Yüzyýllardan tarihin izlerini taþýyan,
Medeniyet, kültürün terisin Ey! Ýstanbul.
Yetmiþ iki buçuk tür insan var ki yaþayan,
Ulusun gönlündeki yerisin Ey! Ýstanbul.
 
Uðraktýr, gelip geçti, göçler, kavimler, boylar,
Deniz akar boðazda, cennet misali koylar,
Daðýnda, ovasýnda koþardý Yýlký taylar.
Asya'dan, Avrupa'dan berisin Ey! Ýstanbul.
 
Bizans’ýn oyunlarý tezgâhýný kurmuþtu,
Ana, Baba, kardeþi birbirini vurmuþtu,
Galata’nýn sarrafý hazineyi bulmuþtu,
Þu koskoca âlemin varýsýn Ey! Ýstanbul.
 
Ýnancýn ve dinlerin beþiðidir var olan,
Surlarý, Mabetleri, zaman ile yorulan,
Erkek, diþi melekler, tartýþýlýp durulan,
Dipsiz kehanetlerin sýrrýsýn Ey! Ýstanbul.
 
Müjdelenmiþ o zafer ufuklardan belirdi,
Býyýklarý terlemiþ, On Sekize gelirdi,
Gemileri karadan yürütmeyi bilirdi,
Gelin gibi al duvak, durursun Ey! Ýstanbul.
 
Kimler hayal etmedi, kimler görmedi düþ de,
Ulubatlý Burç'una sancaðý dikti beþ de,
Tam Yirmi Dokuz Mayýs Bin Dört Yüz Elli Üç de,
Fatih Sultan Mehmet'in Yar’ýsýn Ey! Ýstanbul.
 
Sýrlar dolu bu þehri kim gitmedi gezmeye,
Uzaklardan olsa da göz ucuyla süzmeye,
Taþý, Topraðý altýn diyen koþtu kazmaya,
Zengin, Fakir herkesin karýsýn Ey! Ýstanbul.
 
Bin yýl geçse çözülmez tarih dolu sýrlarý,
Özlem duymak ne güzel amber kokan surlarý,
Yedi tepe dört mevsim tarihi saraylarý,
Tüm dünyanýn baþkenti,  ser’ isin Ey! Ýstanbul.
 
Koþa koþa gelecek nice canlar tanýrým,
Senin bizi çaðýrýp durduðunu sanýrým,
Mevsim bahar olan da hayale inanýrým,
Þu çýrpýnan kalbimin Er’isin Ey! Ýstanbul.
 
Ne dað kaldý ne tepe yeþilini yediler,
Nerede boþ yer varsa gökyüzünü deldiler,
Nurlu bakir yüzünü kabir gibi ördüler,
Aþklar hürmeti Mevla’m korusun Ey! Ýstanbul.
 
Ozan Baki söyler de aðýr iþte bu konu,
Her semtinde var elbet inançlarýn ikonu,
Savaþlara kilit ol, doyur acý, tokunu,
Mahþere deðin þanýn yürüsün Ey! Ýstanbul.

29522  Mümin Üstün