Þükretmek ki ilaçtýr, zemzem iner buluttan;

Akiller ilham alýr, elbet de nasihatten.

Her bulut yaðmur sanma, bazý  gölge  ve ihsan;

Menfaatte ne varsa, onu anlýyor insan.

Hayat taze tay gibi, koþarken önümüzde;

Dürüstçe nefes almak, zor olmuþ günümüzde.

Rotalar garba dönmüþ, þaþmýþ kýbleler þaþmýþ;

Nasýl da ego þiþmiþ, nefis bendini aþmýþ.

Kuran’a bitmiþ saygý, inanç ayaklar altý;

Müslümanýz diyerek, yer olduk her tür haltý.

Baþlar türbanlý amma, açýlmýþ kalça sine;

Söz etsen dinlemezler, çok çalýþmýþ dersine!..

Kimi rahatça döktü, salatalýk biberi;

Daðýt deriz bin kelam, yok mu hayrýn deðeri!..

Gazete köþeleri, yaðlanmýþ yalan dolan;

Baktým dürüstçe yazan, kalmamýþ vahdet talan.

Ah ne desem yetersiz, bencillik yapmýþ tavan;

Bize sabretmek kaldý,  ömrümüz zaten yavan.

Yine de umutluyum, doðruyu görür insan;

Sevdikçe güzelleþir, ettiðimiz her lisan.

Þimdi biraz kendimle, dip dibeyim iç içe;

 Talibim yok olmaya, talibim hiçten hiçe.

Yürek atlýkarýnca, kaðný gibi bedenim;

Her koþul ve þekilde, iþte bu beden benim.

Ben zaten bir Âdemim, þu âlemin içinde;

Âlem dergâhýn kurmuþ, zaten âlem içimde.

Âdem Efiloðlu