ÖLÜ ŞİİR MEZARLIĞI

 

Bu nasıl bir fırtınaysa her çiçeğin üzeri kum,

Gök damlası, yaprağına dokunmazsa ölüyorlar.

Unutulan şiirlerin hepsi de ölüme mahkûm,

Onlar okundukça yaşar, okunmazsa ölüyorlar.

 

Her bir imge bir bilmece her söz ayrı mana diyor

Onlar seven yüreklerin susmayacak bülbülleri

Tükeniş ne kadar acı ne kadar sabır istiyor,

Yere düştükçe kaldırmak şu yaralı gönülleri.

 

Şiirler de hüzünlenir, efkarlanırlar, ağlarlar;

Onlar ağlıyorlar iken hiç uğraşma, gülemem ben!

Zemherinin soğuğunda bile kalbimi dağlarlar,

Yokluğunda şiirler de üşürler mi? Bilemem ben!

 

Şiirleri de vurdular, bütün harfler kan revan

Elimde kaldı kalemim üzüntüden hastayım ben!

Zaman denen o canavar bırakmadı ki heyecan

Şiirlerdeki sevgiyi öldürdüler, yastayım ben!

 

Coşari der unutmadım kalbe yazdığım adını

Hala sevgin dolaşıyor damarlarda ki kanımda

Duyuyorum, dinliyorum yüreklerin feryadını

Görüyorum, ölü şiir mezarlığı yakınımda

 

15.16.2022/Samsun

 

İbrahim COŞAR

( Ölü Şiir Mezarlığı başlıklı yazı İbrahimCOŞAR tarafından 26.06.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.